Οδός Πανός, τεύχος 143 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2009)

Αφιέρωμα στον άγγλο ποιητή Τζων Κητς.

Τι είναι τα μπαράκια; Χώροι συνευρέσεως και γνωριμίας; Αυνανιστήρια; Προσωρινά καταλύματα παραστρατημένων πουλιών; Καταφύγια για βομβαρδισμένους μέθυσους και ερωτύλους; Προτεκτοράτα της Pax Americana; Βιτρίνες βαλσαμωμένου πάθους; Γκέτα μελλοθάνατων μορφινομανών; Η μήπως στέκια εφήβων νυμφομανών; Αναγκαστικός προγαμιαίος σταθμός των κουρασμένων νέων της εποχής μας; Η άλλη εκδοχή της ταβέρνας; Νυχτερινά καφενεία ή νυχτερινά κολαστήρια; Ευκαιριακά οφθαλμοπορνεία ή τοπία ανακωχής με τους δαίμονες της νυχτερινής μας αγωνίας; παραληρεί κατά των πανάθλιων σημερινών μπαρ ο Θωμάς Κοροβίνης και κάθε λέξη του τρισέλιδου ποιητικού του λιβέλου με βρίσκει σύμφωνο, καθώς και για μένα κάποτε αυτοί οι τόποι ήταν κάτι άλλο ή θα έπρεπε να είναι κάτι άλλο.

Ευτυχώς κάποια άλλα στοιχεία παραμένουν αιώνια, όπως η ποίηση του Τζον Κητς, του Αηδονιού του Αγγλικού Ρομαντισμού που πέθανε μόλις στα 26, συμπληρώνοντας μαζί με τους Ρεμπώ, Νοβάλις, Σέλλεϋ την στρατιά των χαμένων πριν τα τριάντα, αφού χτυπήθηκε ανελέητα από την κριτική. Σε ένα εξαντλητικό αφιέρωμα γεμάτο βιογραφικά κείμενα, επιστολές του ίδιου, εκδοτικές ανασκοπήσεις κ.λπ. αναπνέει ο [θρησκευτικά εκκεντρικότερος και παγανιστικότερος των συγγενών του Μπάυρον και Σέλλεϋ] ζωηρός εικονογράφος, που επηρέασε πλείστους όσους ρομαντικούς ποιητές αλλά και την πανέμορφη προ-ραφαηλιτική ζωγραφική. Ευκαιρία να ξανακούσουμε και τον δίσκο του Steven Brown (των Tuxedo Moon), όπου ο ίδιος διαβάζει την ποίηση του Κητς πάνω από επί τούτου γραμμένες πιανιστικές βινιέτες.

Ακόμη: ένα μικρότερο τρυφερό αφιέρωμα στην ηθοποιό, σκηνοθέτη και μεταφράστρια θεάτρου Πίτσα Μπουρνόζου, αυτοπαρουσίαση του δίσκου Προσανατολισμοί (Ανδριόπουλος/Ελύτης) από την Νένα Βενετσάνου, ένα κείμενο του Φώτη Θαλασσινού (που έγραψε πέρσι το εξαιρετικό Λούπα) διόλου τυχαίως συνοδευόμενο από στίχους του Λειβαδίτη και γκραβούρα του Ντορέ, δίσκοι, παραστάσεις, ταξιδιωτικά ημερολόγια (Βερολίνο) και τα συνήθη ύποπτα υπόλοιπα. Το τεύχος συνοδεύεται από CD με την μουσική του Τάκη Φαραζή για την Μήδεια από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με την Λυδία Κονιόρδου.

Κλείνω και πάλι με τον απολαυστικό Κοροβίνη: Τα κορίτσια σαν πιο δειλά και άβγαλτα περιφέρονται με ένα ύφος τζαζ – σα να τους έχεις ρημάξει τη γιαγιά τους στο ξύλο. Πιο ευγενικά κορίτσια! Ανθρωπιστείτε. (…) Παρατηρώ πόσο αυξάνονται τα ποσοστά του κόμματος των θαυμαστών του Τζέιμς Ντην. Αυτό το κοντούτσικο μελαγχολικό αμερικανάκι, χάρη στο τρυφερό και σκληρό μαζί προσωπάκι του και εξ αιτίας της βιασύνης του χάρου, κατάφερε να φτιάξει ένα κλασικό μεταθανάτιο στυλ, που ξεπέρασε το ζωντανό του μύθο, αλλά ποτέ δεν ξεπεράστηκε καθόλου ούτε ως εξωτερικό στυλιζάρισμα, ούτε ως ψυχολογική φιγούρα μέχρι σήμερα. Ένα σωρό κοριτσάκια εξακολουθούν να ερωτεύονται αυτό το χαρισματικό τσακισμένο βλέμμα που υπόσχεται μύθο και πάθος (…) «Η καταστροφή ως αμερικάνικος τρόπος ελληνικής διασκέδασης ή κατανάλωσης», να ένα θέμα έκθεσης για τις εισαγωγικές στα ελληνικά πανεπιστήμια…