Ο Alexander Ebert είναι ο δημιουργός και εμψυχωτής των εκπληκτικών Edward Sharpe and the Magnetic Zeros. Οι ESMZ με άφησαν εκστασιασμένο μ’ εκείνον τον πολυσυλλεκτικό, πολυψυχεδελικό και πολυταξιδεμένο ήχο κι αμέσως άρχισα να τον αναζητώ κι εδώ μέσα. Υπάρχουν λοιπόν ανάλογες λάμψεις κι εκλάμψεις; Ευτυχέστατα ναι: οπωσδήποτε στον χαρούμενο country pop καλπασμό του Let’s win! και του In the twilight (που στέκει ως αδιαφιλονίκητο χιτ της δεκάδας).
Οι πολύχρωμες διαθέσεις και η ερωτοτροπία με την ποικιλία αποθεώνονται στο Awake my body, όπου ο Ebert εναλλάσσει μια… ψευδο-ντυλανική τραγουδιστική (που βγάζει όποτε του αρέσει) με μια αφρικανικότατη ψευτοχορωδία. Η ίδια φωνοπερσόνα θρηνεί και στο Bad bad love, ύπουλα λατινίζον και εν μέρει walkmen-ίζον. Και επειδή όλα εδώ σχηματίζουν κύκλο, το έτερο εξέχον κι έξοχο τραγούδι του δίσκου (Remember our heart) σε απογειώνει εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα σ’ αυτή τη μουσική: μισό στη δεκαετία του ’50, μισό στην αφρικανική καρδιά.
Βέβαια έπρεπε να το ψυλλιαστούμε εξαρχής: για να υπογράφει εδώ ο εγκέφαλός τους απλά με το ονοματεπώνυμό του και άνευ άλλων μαγνητικών αριθμών, κάποια διαφοροποίηση προς το μοναχικότερο θα υπάρχει. Τα Old friend μένει μπαλάντα άσκαστη, ενώ το έτερο lone western τραγούδι έχει γυρίσματα προς μια όχι και τόσο αυτονόητη συνθετική γραμμή (Truth). Το Million years αδικείται με τόσα λίγα όργανα. Με πλουσιότερη ενορχήστρωση και λίγη παραπάνω ταχύτητα θα μπορούσε να είναι πυροτέχνημα. Τα δύο τελευταία είναι ανάξια αναφοράς. Αυτές ακριβώς οι πιο αδύναμες στιγμές του στερούν το ολοστρόγγυλο οχτάρι (και δεν θα μπορέσει να κοιμηθεί σήμερα κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό των ερημιών που βολοδέρνει, όπως βλέπω στις ελάχιστές του φωτογραφίες).
Είσαι ικανότατος συνθέτης Alexander, μας κατέπεισες και τώρα. Γύρνα πίσω στην εικοσιπενταμελή σου κοινοβιογένεια, βάλτους όλους στη σειρά και δώστε μας πάλι εκείνες τις αλησμόνητες γλεντοκοπίες [8/10].
Ima Robot – Another Man’s Treasure (Wearwolf Heart, 2010)
Μια και μιλάμε για τα Έργα και τις Ημέρες του Αλέξανδρου καθ’ όλον το 2010, ας ρίξουμε μερικές αυτιές στο Another Man’s Treasure, τον τρίτο δίσκο των Ima Robot, του βασικού του, υποτίθεται, σχήματος, των οποίων project υπήρξαν τα Μαγνητικά Μηδενικά κι όχι το αντίστροφο. Ο δίσκος περιέχει οκτώ κομμάτια συν 4 μπόνα δώρα μαζί με την ψηφιακή παραγγελιά του δίσκου από την imarobot.com [Greenback Boogie, Victory, Peru, Life is Short (Extended Ice Cream Truck Edit)].
Εδώ υπάρχει μεγαλύτερη πολυμορφία – ποικιλία αλλά λιγότερα ακαταμάχητα τρακς. Στην ουσία ο Ebert απλώς επιδεικνύει ευρύτατη συνθετική δεινότητα. Σα να παίζει με τον εαυτό του και να αναμετράται με τα είδη: με ελαφρύ 70s τεχνορόκ (Ruthless), με dark post punk με ευθείες βολές προς Ziggy Bowie (Rough Night), με ηλεκτρογεννημένη ρέγκε (Life Is Short). Στο Sail With Me πάει να μοιάσει σε πρώιμο Eno αλλά καταλήγει να μας θυμίζει τους βαρετούς Japan. Το Pass it on παίζει με την αφροαμερικάνικη πολυρρυθμία αλλά τελικά μοιάζει να βγαίνει από τις δευτερογενείς εταιρείες του David Byrne. Ε, να μη βάλουμε κι ένα νορμάλ φολκ (Shine Shine); O τελικός εννιάλεπτος γρίφος του Swell αναλαμβάνει ένα σχεδόν ήδη υποσχεθέν ψυχεδέλιασμα. Η εξτράδα κινείται στα ίδια ανόμοια πεδία.
Συνάδελφοι reviewers που επιμένουν σε πιο σύγχρονους συσχετισμούς, βλέπουν περισσότερο Modest Mouse και TV On The Radio του Dear Science. Σίγουρα πρόκειται για περισσότερο προσιτό δίσκο σε σχέση με τα πριν, με ενδιαφέρουσες εκκιθαρίσεις από τον Norman Greenbaum. [7/10]
Πρώτη δημοσίευση: εδώ. Οι εξαιρετικοί Edward Sharpe and the Magnetic Zeros εκεί.
Πανδοχείο 