Παλαιότερη γραμματοσειρά, άλλης εποχής γραφιστική, οι άλλοτε μοντέρνες μακέτες και σχεδιασμοί τώρα μαρτυρούν τα χρόνια τους. Μόνο ο λόγος μένει πάντα νέος και νεωτερικός.
Posts Tagged ‘Εξώφυλλα βιβλίων
Haruki Murakami – Kafka on the shore (2002), Alain Robbe Grillet – Le voyeur (1955), Frantz Kafka – The trial (1925). H πολλαπλότητα των πραγμάτων στο εξώφυλλο – τα ψάρια στο όνειρο της γάτας, τα μάτια στην εσωτερική δίκη, οι τρύπες στη διάτρητη επιφάνεια – απορροφάται στην ελλειπτική γραφή στο εσωτερικό.
Siri Hustvedt – The summer without men (2011), Carol Anshaw – Aquamarine (1992), Amélie Nothomb – Human Rites [Les combustibles] (1994). Με ένδυμα τα γράμματα, το μπανιαρό ή τη γύμνια. Με τίτλους, μια ολόκληρη προσωπική τελετουργία. Με σώματα ιπτάμενα, ανοιχτά ή περίκλειστα. Με βουτιές στον αέρα, στο νερό ή στον ίδιο τον εαυτό. Οι γυναίκες συγγραφείς δίνουν πρόσθετες ζωές στις γυναίκες ηρωίδες τους.
Roald Dahl – Danny the champion of the world (1975), Switch Bitch (1974), My Uncle Oswald (1979). Ο θαυμαστός κόσμος του αεροπόρου λογοτέχνη και ισορροπιστή μεταξύ παιδικής και ιδανικής ενήλικης λογοτεχνίας ξεσπάει την πολυχρωμία του – και ορισιμένα αγαπημένα μοτίβα – ήδη από τα εξώφυλλα. Η συνέχεια έχει ακόμα περισσότερες αποχρώσεις.
Jorge Luis Borges – Labyrinths (1962), Ficciones (1944). Οποιαδήποτε εικονογράφηση μοιάζει ανεπαρκής για το έργο του Μπόρχες. Στέκει αμήχανη στο εξωτερικό του, αναγκαστικά απαραίτητη για να μη μένουν γυμνές οι σελίδες. Και πάλι όμως, οτιδήποτε εικονίζεται σίγουρα περιλαμβάνεται μέσα στο έργο του, ή, έστω, στο Άλεφ.
Οrlando Guillén – El Costillar de Caín (2001), O. Paz, A. Chumacero, J. E. Pacheco, H. Aridjis – Poesía en Movimiento. México 1915-1966, (1966), Octavio Paz – Posdata (1970).
Η αισθητική εκδόσεων που κάποτε ήταν μοντέρνες, η μυρωδιά εκείνου του χαρτιού, το πάχος της πολύτιμης σελίδας, ο σιωπηλός ήχος μιας μελωδικής γλώσσας, τρεις νέοι κόσμοι.
Ίλιγγος πρώτος, να πετάς στα σύννεφα – κι όλα γύρω σου. Ίλιγγος δεύτερος, να στροβιλίζεσαι στα εσώτερα βάθη.
Κι άλλοι ίλιγγοι, ετεροκαθορισμένοι, θεαματικοί, οριακοί. ..
Koji Suzuki – Loop (1998), Hanif Kiureishi – The Buddha of Suburbia (1990), Arto Paasilinna – Petits suicides entre amis (1990) κι ένα περιοδικό από μια χώρα που κάποτε έλεγαν Γιουγκοσλαβία (1988).
Jerome K. Jerome, Three Men in a Boat (To Say Nothing of the Dog), 1889
Η ιστορία λοιπόν εκείνων των υπέροχων τεσσάρων, άλλοτε εικονογραφήθηκε με μιας άλλης αισθητικής εξώφυλλα….
… που συνέχισαν να ζωγραφίζουν ή/και να κωμικογραφούν τους χαρακτήρες…
…επιλέγοντας άλλες φορές να μας κρύψουν τα πρόσωπά τους….
… ή να μάς τα εξαφανίσουν εντελώς…
Claude Simon – The Trolley [Le tramway] (2001), Banana Yoshimoto – Hardboiled and Hard Luck (1999), Henry Miller – The Colossus of Maroussi (1941).
Εκδοχές του μπλε: οι αποχρώσεις αλλάζουν, η μοναχικότητα όχι: είναι ίδια στο όχημα σε ράγες που σταματούν, στο κορίτσι σε μοναχικό κρεβάτι, στον λαβύρινθο της αναζήτησης του εαυτού.
Boris Vian, Le Loup-Garou (1970), Gullaume Apollinaire, Alcools. Poems (Donald Revell, 1995), Jean Genet: Born to Lose. An illustrated critical history (Jeremy Reed, 2005).
To πορτρέτο του συγγραφέα. Στο βλέμμα του, όλα όσα έγραψε κι όλα όσα θέλει ακόμα να πει. Στην έκφρασή του, οι λέξεις που δεν έφτασαν, δεν άρκεσαν, δεν κάλυψαν.
Malcolm Bradbury, Eating people is wrong (1959)
Άραγε το σκίτσο στο εξώφυλλο (που θυμίζει τις γελοιογραφίες παλαιών ελληνικών περιοδικών) προσπαθεί να συναγωνιστεί την ελαφρότητα ή τον παραλογισμό του τίτλου; Ή η κωμική προκάλυψη είναι ό,τι ιδανικότερο για μια διόλου κωμική συνέχεια;
Isaac Bashevis Singer, Gimbel the fool (1953)
Αυτές δεν είναι εκφράσεις ή μάσκες ενός, έστω και εν τίτλω, ηλιθίου. Είναι όψεις οιουδήποτε προσώπου, που προσπαθεί να αποκτήσει «πρόσωπο» διαφορετικό από το αληθινό του.
David Lodge, Nice work (1988)
H στερεότυπη Βρετανία εικονισμένη: τα ενδύματα, οι εκφράσεις, τα φουγάρα, το πράσινο, κάποιος αμήχανος αυτοσαρκασμός, ένα αδιόρατο φλέγμα, . Ο τίτλος του αδιόρατα φλεγματικού συγγραφέα ας πάει και στον μακετίστα.
Ali Smith, Free love and other stories, 1995.
Άραγε οι τρεις εκφραστικές διαβαθμίσεις από το απόλυτο αγκάλιασμα στο συγκρατημένο χαμόγελο αντιπροσωπεύουν αντίστοιχες στάσεις ζωής; Ή απλώς μια φευγαλέα βόλτα με τη βάρκα συνοψίζει το πρόσκαιρο και το ευμετάβλητο των ίδιων των συναισθημάτων – ή μιας συντροφιάς;
Margaret Atwood, Moral Disorder, 2006
Πού θα μπορούσε να διαφαίνεται η Ηθική Αταξία εδώ; Ως αντίθετο ή ταυτόσημο του καθώς πρέπει βλέμματος της γυναίκας ή της σύμφωνης με τους κανόνες εμφάνισή της; Στο νοσοκομειακό γαλάζιο των τοίχων; Ή μήπως ο συμβολισμός στην μετάβαση από τις λευκές στις μαύρες κάλτσες υπονοεί τον δεύτερο (τουλάχιστον) εαυτό του καθενός; Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται διάσπαρτη στην συλλογή διηγημάτων της ευστροφότατης Καναδής.
David Sedaris, Holiday on ice (1997).
Ιδού μια εικόνα – απάντηση για όλους όσους, όπως κι εγώ, αναρωτιούνταν πού τρώει, πού κάνει την ανάγκη του και πού κοιμάται ο Άγιος Βασίλης στο μεγάλο του ταξίδι στις χώρες των σπιτιών και στις οδούς των καμινάδων. Μένουν δύο εξώφυλλα να μου λύσουν τις άλλες δυο απορίες. Με την ακριβή μετρονομική γεωμετρία της, αν η φωτογραφία αυτή ήταν κινηματογραφικό πλάνο, θα είχε σκηνοθετηθεί από τον Peter Greenaway. Ο David Sedaris γνωρίζει καλά να αναδεικνύει τις ευτράπελες και απομυθοποιητικές πλευρές όλων μας. Των Αγίων συμπεριλαμβανομένων.