Πανδοχείο

Κλαούντιο Μάγκρις, Δούναβης, εκδ. Πόλις, 2011, μτφ. Μπάμπης Λυκούδης, σ. 405 [Claudio Magris, Dunabio, 1986].

[Ο λόγος για την γιαγιά Άνκα] Στη ζωή της δεν υπάρχει το παράπονο, ο ολοφυρμός για τα βάσανα, ούτε για τον εαυτό της ούτε για τους άλλους. Δεν κλαίγεται ούτε γι’ αυτήν την ίδια ούτε για κανέναν, δεν της περνά απ’ τα νου να φοβηθεί το θάνατο ούτε να ταραχτεί για το θάνατο κάποιου άλλου, παρόλο που είναι έτοιμη να συντρέξει όποιον έχει ανάγκη για βοήθεια, αγνοώντας την κόπωση και την ίδια την ιδέα της θυσίας· στον δικό της κόσμο τα πράγματα, απλούστατα, συμβαίνουν.

Άλιστερ Γκρέυ, Χαμένα κορμιά. Επεισόδια από τη νεανική ζωή ενός γιατρού του Δημόσιου Οργανισμού Υγείας της Σκωτίας, εκδ. Νεφέλη, 2001, μτφ. Δημήτρης Βαρδουλάκης, σ. 175 – 176 [Alasdair Gray, Poor things, 1992]

ΕΙΔΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: «Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Οι πλέον χαρούμενοι είναι οι αθώοι που νομίζουν ότι βασικά οι πάντες και τα πάντα είναι καλά. Τα περισσότερα παιδιά ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία κι έτσι ήσουν κι εσύ μέχρι που ο Χούκερ σου έδειξε, παρά τη θέλησή μου, την άσχημη πλευρά της ζωής. Η δεύτερη και μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων είναι οι ήπια αισιόδοξοι, εκείνοι που ο εγκέφαλός τους μ’ ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο τους επιτρέπει να αντικρίζουν τους λιμασμένους και τους ακρωτηριασμένους δίχως ίχνος δυσφορίας. Νομίζουν ότι όσοι πάσχουν το αξίζουν ή ότι η χώρα τους δεν προκαλεί, αλλά καταπολεμά τη μιζέρια ή ότι ο Θεός, η Φύση κι η Ιστορία θα τα διορθώσουν όλα κάποια μέρα. Ο δρ. Χούκερ είναι έτσι και χαίρομαι που οι δημαγωγίες τους δε σε απέτρεψαν από την αλήθεια. Το τρίτο και σπανιότερο είδος είναι όσοι γνωρίζουν ότι η ζωή είναι ουσιαστικά μια επώδυνη αρρώστια που μόνο ο θάνατος μπορεί να θεραπεύσει. Έχουμε τη δύναμη να ζούμε με τα μάτια μας ανοιχτά εκεί που άλλοι κάνουν τους τυφλούς. Είμαστε οι κυνικοί».