Debi Gliori – Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει

Αγάπη άνευ ορίων και όρων

Όταν έρχεται μια από εκείνες τις ημέρες όπου τίποτε δεν φαίνεται όμορφο, τα πάντα μας φταίνε και αμφιβάλλουμε για κάθε μας βεβαιότητα, ακόμα και για τα συναισθήματα των άλλων απέναντί μας, τότε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ τις λέξεις της διαβεβαίωσης και του καθησυχασμού. Όχι τις κάπως χρυσωμένες φράσεις πως όλα θα πάνε καλά και θα καταφέρουμε τα πάντα, αλλά την σιγουριά πως η αγάπη, η προστασία και η αποδοχή των αγαπημένων μας απέναντί μας θα μείνουν πάντα σταθερές και απαράλλακτες. Πόσο μάλλον όταν τα παραπάνω βιώνονται από τα μικρότερα πλάσματα, με την διαρκώς ευμετάβλητη ψυχολογική κατάσταση.

Έτσι σκοτεινιάζει και ο συμπαθέστατος μικρός αλεπούδος, κι ας μην υπάρχουν αιτίες και αφορμές. Απλώς έχει έρθει η περίεργη στιγμή όπου όλα μέσα του καταρρέουν, με τον τρόπο που η πολύπλοκη ψυχολογία των ανηλίκων  ανεβοκατεβαίνει ολόκληρα ύψη και βάθη. Τότε στρέφεται κατά του εαυτού του, τον χαρακτηρίζει ανάποδο και γκρινιάρη – καταβρέχει το δωμάτιό του, αναποδογυρίζει τα έπιπλά, ξεχαρβαλώνει τα παιχνίδια. Και παρά την αγκαλιά της μητέρας του ανησυχεί πως η αγάπη της μπορεί να μειωθεί εξαιτίας της συμπεριφοράς του ή για οποιονδήποτε λόγο.

Τότε έρχεται εκείνη να του μιλήσει για την μητρική αγάπη της, που τον πλημμυρίζει και θα τον πλημμυρίζει ανεξάρτητα από οτιδήποτε, όσο και να αλλάξει ο χαρακτήρας του ή και η ίδια του η εμφάνιση, ακόμα κι αν μεταπλαστεί σε κάτι άλλο. Η μαμά αλεπού επαναλαμβάνει την πιο πολύτιμη επωδό που πρέπει να λέγεται άπειρες φορές από τους γονείς στο παιδί: «Όπως και να είσαι, εγώ πάντα θα σε αγαπάω». Κι αν ο μικρός της γίνει αρκούδος, εκείνη θα βγαίνει το σούρουπο κρατώντας ένα κηροπήγιο για να του φέρει φαγητό στην σπηλιά του· κι αν πάλι μεταλλαχθεί σε ένα τεράστιο πράσινο έντομο που ρουφάει άγαρμπα τη σούπα του, θα στρώνει το τραπέζι να φάνε παρέα. Ακόμα κι αν γίνει ένας τεράστιος κροκόδειλος που ξεχειλίζει το νερό από την μπανιέρα, δεν θα αλλάξει τίποτα: θα του φέρνει την οδοντόβουρτσά του στη λίμνη και θα διαβάζουν τα βιβλία τους αγκαλιασμένοι στα νούφαρά της.

Η μαμά αλεπού αδιαφορεί για τις ζημιές του μικρού της. Δεν την ενδιαφέρει το αποτέλεσμα ούτε η αιτία της συμπεριφοράς του – υπάρχει χρόνος γι’ αυτά. Σημασία προς το παρόν έχει η διαβεβαίωση πως θα τον αγαπάει ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν κάνει. Και όταν στο βλαστάρι της δημιουργείται η απορία αν αυτή η περίφημη αγάπη μπορεί να χαλάσει, όπως τα παιχνίδια, και αν επιδιορθώνεται, εκείνη του απαντά με κάθε ειλικρίνεια πως δεν γνωρίζει, παρά μόνο το ότι ακόμα κι αν οι άνθρωποι χαθούν η αγάπη συνεχίζει να λάμπει, όπως τα αστέρια του νυχτερινού ουρανού, που μπορεί να έχουν πάψει να υπάρχουν αλλά το φως τους δεν παύει να υπάρχει.

Το ξαναγράφω: Η φράση του τίτλου του βιβλίου και η εικονογραφημένη μορφή της αποτελούν την πολυτιμότερη υπενθύμιση σε κάθε γονεϊκή σχέση – τον πυρήνα της μητρικής και πατρικής αγάπης, την απόλυτη εκδήλωσή της. Η Ντέμπι Λιόρι είναι από τις παλαιότερες συγγραφείς και εικονογράφους παιδικών βιβλίων και το εν λόγω βιβλίο θεωρείται πια ένα κλασικό κομμάτι της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Οι κατά βάση μπλε, πράσινες, κίτρινες και πορτοκαλί ανταύγειες ταιριάζουν ιδανικά στα μεγάλα εικονογραφήματα μιας ιστορίας που δεν πρέπει να παύει να διαβάζεται προς τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας.

Ηλικίες: 3+

Εκδ. Πατάκη, Α΄ έκδ.: 1999, τελ. ανατύπωση: 2024, σελ. 32, μτφ. Φίλιππος Μανδηλαράς [No matter what, 1999]

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.