Πανδοχείο

Περί γραφής

Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του βιβλίου σας;

Πρόκειται για δέκα ιστορίες που τις χαρακτηρίζει το στοιχείο της ανατροπής. Πραγματεύονται τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων χωρίς να χάνουν την ανθρωπιά τους, αυτό είναι κάτι που μου έχουν πει οι αναγνώστες και που μου άρεσε πολύ.

Πότε, υπό ποιες συνθήκες και ποιους πόθους το γράψατε;

Ξεκίνησα να γράφω τα διηγήματα όταν παρακολουθούσα το σεμινάριο γραφής του Κων/νου Τζαμιώτη, το φθινόπωρο του 2015, κι ολοκλήρωσα την πρώτη τους γραφή πέντε μήνες αργότερα. Έγραφα τα διηγήματα έχοντας ήδη σκεφτεί την πλοκή για τα ένα – δύο επόμενα. Η συγγραφή μιας ολοκληρωμένης συλλογής και η έκδοσή της ήταν ο ξεκάθαρος στόχος μου, γι’ αυτό ήμουν ακάθεκτη. Για καλή μου τύχη, το όνειρό μου έγινε γρήγορα πραγματικότητα.

Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;

Μετά την πρώτη γραφή, διαβάζω τα κείμενα στο κινητό μου όπου προκύψει κενός χρόνος (σε αίθουσες δικαστηρίων, παιδικές χαρές, καφέ–μπαρ). Ο τρόπος που εμφανίζονται στην οθόνη του κινητού -παραγραφοποιημένα σαν σε σελίδες βιβλίου- με βοηθούν να εντοπίζω τα σημεία που θέλουν στρώσιμο.

Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;

Η καλύτερή μου στιγμή είναι όταν ξυπνάω μέσα στη νύχτα. Τότε, στην απόλυτη ησυχία και με ελαφρώς «πειραγμένη» τη νοητική λειτουργία μου, συλλογίζομαι την εξέλιξη της πλοκής. Όταν μου έρχεται η σωστή ιδέα, νοιώθω αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση, ότι το πέτυχα.

Εργάζεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Ακολουθείτε κάποια ειδική διαδικασία ή τελετουργία; Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;

Η οικογενειακή ζωή καθιστά ως βασικό χώρο συγγραφής το δικηγορικό μου γραφείο. Εκεί τα πράγματα είναι αρκετά πεζά κι επίσημα, όμως νοιώθω τυχερή που έχω αυτή τη δυνατότητα. Η επιθυμία από μόνη της δεν αρκεί, πρέπει να υπάρχει και ο απαραίτητος χρόνος. Αυτό είναι από τα καλά της συγγραφής ως μοναχικής ενασχόλησης – μπορείς να αδράξεις τον ελεύθερο χρόνο σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Ποιες είναι οι σπουδές σας και πώς βιοπορίζεστε; Διαπιστώνετε κάποια εμφανή απορρόφηση των σπουδών και της εργασίας σας στη γραφή σας (π.χ στην θεματολογία ή τον τρόπο προσέγγισης);

Έχω σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και της Κολωνίας κι εργάζομαι ως δικηγόρος. Η δουλειά μου με έχει εξασκήσει σε άπειρες κι άοκνες ώρες γραψίματος κι επεξεργασίας των κειμένων – δουλεύω τα δικόγραφα μέχρι τελικής πτώσεως. Η επιμονή μου αυτή μεταλαμπαδεύτηκε και στη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων – τα έστρωνα για μήνες μέχρι να φτάσω στην τελική τους μορφή.

Τι γράφετε τώρα; 

Τα επόμενα διηγήματα, αυτό είναι το είδος μου προς το παρόν. Συνεχίζω στο μοτίβο των διηγημάτων, σε μεγαλύτερη αυτή τη φορά έκταση. Επίσης θα ήθελα, πέρα από το στοιχείο της ανατροπής, να εστιάσω σε γεγονότα χαμηλότερης μεν έντασης, υψηλής όμως δραματικότητας.

Περί ανάγνωσης

Αγαπημένοι σας παλαιότεροι και σύγχρονοι συγγραφείς.

Μίλαν Κούντερα, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Τομ Ρόμπινς (μου θυμίζουν τις νεανικές, μεταμεσονύχτιες αναγνώσεις μου), Γιόκο Ογκάουα, Χαρούκι Μουρακάμι, Τζόναθαν Κόου, Τζέφρι Ευγενίδης, Μ. Καραγάτσης, Γιώργος Ιωάννου, Γιάννης Ξανθούλης.

Αγαπημένα σας παλαιότερα και σύγχρονα βιβλία.

Όσα παίρνει ο άνεμος, Μικρές κυρίες, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, Το ροζ που δεν ξέχασα, η Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, Τί ωραίο πλιάτσικο.

Αγαπημένα σας διηγήματα.

Μια μικρή παρηγοριά (Ρ. Κάρβερ), Ημερολόγιο Εγκυμοσύνης (Γιόκο Ογκάουα), Να φτάσει στην Ιαπωνία (Άλις Μονρό), Ο κολυμβητής (Τζον Τσίβερ).

Σας έχει γοητεύσει κάποιος σύγχρονος νέος έλληνας λογοτέχνης;

Ο Κωστάκης Ανάν, ο Δημοσθένης Παπαμάρκου και η Κάλια Παπαδάκη.

Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας.

Ξεχωρίζω την Σκάρλετ ο Χάρα, της Μάργκαρετ Μίτσελ: Διαχρονικό ψυχογράφημα της δυναμικής, ανικανοποίητης γυναίκας.

 Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

Τελείωσα πρόσφατα τα διηγήματα του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου, τα Δεδουλευμένα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, τον «Μωβ Άνθρωπο» – τη δεύτερη ποιητική συλλογή της ξαδέρφης μου Νίκης Ανδρικοπούλου, το Γκαγκάριν του Πέτρου Τατσόπουλου, τους Πειραιώτες του Διονύση Χαριτόπουλου, τη συλλογή διηγημάτων «Η χαρά του πολεμιστή» του Τόμπιας Γουόλφ, κι ετοιμάζομαι να ξεκινήσω τη «Συλλογή των 59 στο σφυρί» του Τόμας Πίντσον. 

Περί αδιακρισίας

Οι εμπειρίες σας από το διαδικτυώνεσθαι;

Κυρίως θετικές. Μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνώ με φίλους όταν ο γιος μου ήταν ακόμα μωρό και οι έξοδοι με ενήλικες μετρημένες στα δάχτυλα. Ακόμα και η ανταλλαγή μιας έξυπνης ατάκας μπορεί να αποτελέσει μια απολαυστική μορφή επικοινωνίας. Μου αρέσει να συμμετέχω και σε ομαδικές κουβεντούλες με λογοπαίγνια και λοιπούς αστεϊσμούς, πάντα με προσοχή γιατί οι διαδικτυακοί καβγάδες καραδοκούν και μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί. Επίσης τώρα με το βιβλίο, το διαδίκτυο βοήθησε να το μάθουν γρήγορα παλιοί και νέοι φίλοι, κάτι που διαφορετικά θα γινόταν μετά από μήνες, κι αν.

Αν κάποιος σας χάριζε την αιώνια νιότη με αντίτιμο την απώλεια της συγγραφικής ή αναγνωστικής σας ιδιότητας, θα δεχόσασταν τη συναλλαγή;

Η συγγραφή στη δική μου περίπτωση είναι αποτέλεσμα (και) ωριμότητας. Θα προτιμήσω λοιπόν να απολαύσω τα καλά που φέρνει η ηλικία μου, ως συνέχεια μιας γεμάτης νεότητας, παρά να προσκολληθώ για πάντα σε αυτή την πράγματι συναρπαστική, όμως ατελή και μεταβατική φάση. Τα νιάτα είναι ωραία γιατί κουβαλούν προσδοκίες που εκπληρώνονται σε ένα επόμενο στάδιο, σαν αέναη λούπα μού φαίνονται κουραστικά κι ανούσια.

Κάποια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουμε μα σας απογοητεύσαμε; Απαντήστε την!

Πώς άλλαξε η συγγραφή την καθημερινότητά μου: Ένα από τα καλά του να γράφεις είναι ότι αποκτούν αξία και οι πιο βαρετές ενασχολήσεις. Για παράδειγμα, μια επίσκεψη στην εφορία -μια τυπικά δυσάρεστη κι αγχωτική διαδικασία- μπορεί να μετατραπεί σε έδαφος για τη γέννηση μιας νέας ωραίας ιδέας. Έτσι τίποτα δεν είναι από μόνο του χάσιμο χρόνου, καθώς παντού μπορεί να καραδοκεί κάτι απρόοπτο, ως υλικό για μια καινούργια ιστορία.

Στις εικόνες: Margaret Mitchell, Charles Bukowski, Jeffrey Eugenides, John Cheever, Haruki Murakami.