Πανδοχείο

 Πλάνα από σελίδες, πλάνες, Γ΄. [Στο πλαίσιο του αφιερώματος της Βιβλιοθήκης της Ελευθεροτυπίας «Κινηματογράφος και Λογοτεχνία»]

Κριτικό – εικονογραφικό ανθολόγιο όπου εγγράφονται ταινίες κάθε εποχής, είδους και ποιότητας με οποιαδήποτε ημερολογιακή αφορμή. Η Σύγχρονη Ιστορία συμπλέει με τον Αιώνιο Κινηματογράφο: στις 11 Σεπτεμβρίου Βρέχει στο Σαντιάγκο (σύνθημα της ανατροπής του Αλιέντε, ταινία του Έ.Σότο), το πολιτικό σινεμά Μιας Σκληρής Λευκής Εποχής συνδέεται με τις ταραχές του Κέιπ Τάουν, ο Τζο Όρτον του Φρήαρς (Τεντώστε τα αυτιά σας) με την απαρχή του κινήματος Pride. Το κινητοσκόπιο του Έντισον με το Σινεμά ο Παράδεισος όπου ζωντανεύουν τα όνειρά μας στην οθόνη, η αναγγελία του πρωτοποριακού Τάκερ με την φερώνυμη ταινία-ύμνο στο άτομο αλλά και διάψευση του αμερικανικού ονείρου. Η Σάρκα της ορχιδέας του Π. Σερό αντιστοιχεί στον θάνατο του Τζέιμς Τσέιζ που επέστρεψε το έγκλημα στους λόγους διάπραξής του, το Γκόθικ υπενθυμίζει την συνάντηση Μπάιρον και Σέλεϊ που γέννησε κορυφαία λογοτεχνία τρόμου, ο Φιτζκαράλντο δίνει υπόσταση στο ανέφικτο όραμα και την συντριβή του κι όλοι απευχόμαστε τον μαρασμό των κινηματογραφικών αιθουσών (Σπλέντορ).

Άλλοτε οι επέτειοι αφορούν ημερομηνίες γέννησης είτε συγγραφέων τα έργα των οποίων ενέπνευσαν ταινίες, όπως ο Ευγένιος Ο’ Νιλ (Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα, όπου οι δεσμοί αγάπης δεν νοούνται χωριστά από τις σχέσεις μίσους) ή ο Μάικλ Οντάατζε, είτε σκηνοθετών σαν τον Πίτερ Γκριναγουέι (Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και ο Εραστής του) ο εικονιστικός πλούτος του οποίου δεν σκέπασε την πολιτική σημασία του σεξ και τον ρόλο του στην άσκηση εξουσίας. Αναπόφευκτα και οι θάνατοι παίρνουν θέση στο επετειολόγιο: δεν ξεχνιέται Η Δολοφονία του Τρότσκυ με την υποδειγματική αφήγηση του Τ. Λόουζυ, Ο Ταχυδρόμος (η αποθέωση της μεταμόρφωσης δυο ανθρώπων μέσω της επαφής τους, ένα μυθιστόρημα του Σκαρμέτα (και) για τον Νερούντα) «τιμάται» την ημέρα θανάτου του πρωταγωνιστή Μάσιμο Τροΐζι, το εστετικό ποίημα Μπάρρυ Λύντον στην αντίστοιχη του σκηνοθέτη του Σ. Κιούμπρικ. Εδώ και πάντα εδώ η Γλυκειά Συμμορία του Ν. Νικολαΐδη, με τα καταραμένα πρόσωπα, τα αφοσιωμένα το ένα στο άλλο, που επικοινωνούν με εκφράσεις, βλέμματα και αντικείμενα και δεν θέλουν να προδώσουν το ελάχιστο κάτι στο οποίο βρήκαν να πιστέψουν.

Στις φωτογραφίες: Α) ο Κλάους Κίνσκι ως Φιτζκαράλντο του Βέρνερ Χέρζογκ: ο άνθρωπος που πέρασε ένα ατμόπλοιο μέσα από την ζούγκλα, μάγεψε τους Ινδιάνους με τις ηχογραφήσεις του Καρούζο, ονειρεύτηκε το χτίσιμο ενός λυρικού θεάτρου στην καρδιά του περουβιανού Αμαζονίου και συνετρίβη κάτω από το ανέφικτο ουτοπικό ή καμουφλαρισμένα αποικιοκρατικό όραμα. Β) Ο Μάγειρας και ο Κλέφτης, – χωρίς την Γυναίκα του δεύτερου και τον Εραστή της – μνημεία βίαιης γλώσσας και ολύμπιας ηρεμίας αντίστοιχα. Γ) Δάσκαλος και Μαθητής. Η Μύηση στον Παράδεισο του Σινεμά.

Εκδ. Οξύ, 2008, σ. 403. Πρώτη δημοσίευση: Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, τ. 649, 2.4.2010, αφιέρωμα: Λογοτεχνία και Κινηματογράφος  (και εδώ). Η δεύτερη παράγραφος και φυσικά τα περί φωτογραφιών προστέθηκαν εδώ.