Τα σκυλάκια των Χριστουγέννων

Καταμέτρηση προ και κατόπιν εορτής

Παλιά μνήμη: Θα παραδεχτώ ότι το σπορ της καταμέτρησης, κοινώς της αρίθμησης κυρίως των ωραίων και ευρύτερα της απαρίθμησης των πάντων αποτελεί ένα ατομικό χόμπι που δεν με κούρασε ποτέ. Εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες μετρώ με λίστες και αριθμούς οτιδήποτε βρίσκω άξιο του αθλήματος και αναμετριέμαι φυσικά με την μνήμη που συμπαρίσταται απαραίτητη βοηθός και ενίοτε απογοητευτική ξεχασιάρα. Μικρός, ας πούμε, με κάθε ευκαιρία, μετρούσα: τα γκολ που έβαλα, εκείνα που έχασα, τις ωραίες κυρίες της γειτονιάς που ευχαρίστως θα παντρευόμουν, τις θάλασσες που κολύμπησα, τα σπάνια μακριά αμερικάνικα αυτοκίνητα που είχα δει ζωντανά, για να μην αναφέρω τα καθημερινά προσκλητήρια βιβλίων, κασετών, δίσκων, καρτών υπέρ-ατού και καρτ ποστάλ που είχα ή ήθελα να έχω.

Νέα «μνήμη»: Συνεχίζω μέχρι σήμερα το άθλημα των αριθμών της μνήμης, σε καθημερινή σχεδόν βάση, ιδίως όταν με πηγαίνει βόλτα η Πέτρα. Άλλωστε από το μέτρημα δεν γίνεται να λείπουν οι τετράποδοι σύντροφοι – σκύλοι. Μετρώ και ξαναμετρώ τους κατά καιρούς περίοικους, τους ζωηρούς, τους εμφανώς φιλοσόφους, τους συνταξιδιώτες στα καταστρώματα, τους διπλανούς σκηνίτες στα κάμπινγκ και τις ίδιες τις ιδιότητες του καθενός. Ενίοτε αναρωτιέμαι και για τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχουν στις διάφορες γιορτές, όπως για παράδειγμα αυτή των ημερών, που εξάπτει αισθήσεις και παραισθήσεις με τις μυρωδιές και τους άλλους φωτισμούς.

Η πρώτη δεκάδα: Φράση που συνηθίζουμε να λέμε στις λίστες των επιλογών μας. Η κυριολεκτική πρώτη δεκάδα όμως είναι θαμμένη στα πιο παλιά μας κατάστιχα: ήταν πρώτη αρίθμηση από το ένα ως το δέκα. Δεν θυμάμαι πότε, πού και πώς, μόνο αμυδρά κάποια εικονογραφημένα ζωάκια, μάλλον αγελάδες. Ήταν ευχάριστη εκείνη η μονοψήφια εμπειρία! Τώρα σκοπεύω να την ξαναζήσω στα μάτια μιας άλλης ψυχής, όταν ανοίξω μπροστά της το βιβλίο με 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12 σκυλάκια που ανά δισέλιδο αυξάνονται ανά ένα και κοιτάζουν έκπληκτα την γιορτινή διακόσμηση, παγώνουν τα αυτιά τους στο κρύο, κάνουν ζημιές στην κουζίνα, ταλαιπωρούν το έλατο, καρφώνονται στα γλυκά, γαβγίζουν μελωδικά και δίνουν τα δικά τους δώρα, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουν. Θα είναι ωραία η αναζήτηση και καταμέτρηση των σκυλιών μέσα σ’ αυτή την πανδαισία των χρωμάτων. Και βέβαια στο τέλος θα μας περιμένει μια παλιά αγαπημένη εικόνα ιδίως των κινούμενων σχεδίων, εκείνη όπου ο φακός κατεβαίνει στα χαμηλά, βρισκόμαστε στον ύψος τους και παρατηρούμε μόνο τα πόδια των δίποδων. Κάτι κράτησα κι εγώ στη μνήμη μου!

Εκδόσεις Ψυχογιός, 2017, 32 σελ., Λέξεις: Alison Richie, εικονογράφηση: Marisa Morea, 2017

Ηλικίες: 2+

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.