Πανδοχείο

Υπάρχει λοιπόν το διαχρονικό αξίωμα σύμφωνα με το οποίο κανένα παιδί δεν θέλει να πάει για ύπνο και όσοι έχουν σχετική εμπειρία μπορούν να «κατεβάσουν» άμεσα δεκάδες τερτίπια, τρυκ, τεχνήματα κι ό,τι έχει σκαρφιστεί ο νους του γονέα για να τα οδηγήσει στο κρεβάτι. Αντίστοιχα, μια σειρά από βιβλία έρχονται κατά καιρούς να ενισχύσουν τον σχετικό … εξοπλισμό και, πράγματι, είναι γεμάτα εξαιρετικές ιδέες. Δεν έχουμε όμως διαβάσει ως τώρα την άλλη πλευρά, όσα δηλαδή που επικαλούνται τα παιδάκια για να παρατείνουν την ώρα της κατάκλισης· τις περίτεχνες δικαιολογίες, τα ευφάνταστα κόλπα τους!

Εδώ καταφτάνει η γλυκύτατη Μιγιούκι που απολαμβάνει την καθημερινότητά της και μια εμφανέστατη σχέση αγάπης με τον παππού της. Όταν έρχεται λοιπόν η ώρα να αποχαιρετήσει την ξυπνητή της μέρα, το πρώτο θέλγητρο που επιστρατεύεται από τον παππού είναι τα υπέροχα όνειρα που την περιμένουν. Αμ δε! Το επιχείρημα του έστω και λιγοστού φωτός και η επίκληση τόσων ακόμα πραγμάτων που πρέπει να γίνουν συνηγορούν σε συνεχή, ζαβολιάρικη αναβολή. Δεν πρέπει να ετοιμαστεί ο κήπος για τις αυριανές λιβελούλες; Θα μείνουν τα καρότα απότιστα; Δεν πρέπει να μαζευτεί η οικογένεια των σαλιγκαριών στο υπαίθριο κατάλυμά τους; Θα μείνει η γάτα ασκέπαστη; Και δεν θα χορέψουμε τον τελευταίο χορό της ημέρας; Η Μιγιούκι υπεκφεύγει με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς αν το κάνει με αθωότητα ή παιδική πανουργία. Αλλά δεν έχει και σημασία: αυτά τα δυο συχνά εναλλάσσονται κι ανακατεύονται μια χαρά! Σε κάθε της δισέλιδο τρυφερά και πειστικά αποδεικνύει πως οι εκκρεμότητες είναι πολλές και ο ύπνος μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα. Κι όταν τελικά συντονιστεί για τελευταία φορά με τον υπέροχο φυτικό και ζωικό μικρόκοσμο γύρω από τον οποίο έχει την τύχη να ζει, τότε μπορεί πανέτοιμη να αφεθεί μαζί τους στην νύχτα.

Αυτό ακριβώς το σύμπαν, στο μαγευτικό πέρασμα από την μέρα και στο βράδυ κι από το φως στο σκοτάδι αποδίδει έξοχα η εικονογράφος. Άλλοτε μικρογραφεί και άλλοτε εστιάζει, επιλέγει ως ενδιαφέρον παιχνίδι συγκεκριμένα χρώματα σε απαλούς τόνους και ζωγραφίζει με τρόπο που θυμίζει την ίδια στιγμή ιαπωνική ζωγραφική και σύγχρονα κόμικς. Δεν επικεντρώνει στο ευρύτερο περιβάλλον αλλά στον προσωπικό κόσμο της μικρής, εκεί όπου ο κήπος και η αυλή με τα ζώα και τα φυτά μεγεθύνονται και αποκαλύπτουν το δικό τους ανάλογο πέρασμα. Αν είναι έτσι, αν η κάθε μικρή ψυχή τελετουργεί με τέτοιο τρόπο τον αποχαιρετισμό της ημέρας, τότε απερίφραστα αξίζει το κόπο να μοιραζόμαστε μαζί του αυτή την μικρή παράταση!

Αλλά εμείς που μπορεί να μην συμβιώνουμε με τα θαυμαστά που περιτριγυρίζουν την μικρή Μιγιούκι δεν μπορούμε να βρεθούμε μπροστά σε κάτι ανάλογο; Φυσικά και μπορούμε, καθώς το «πρόγραμμά» της μας αφορά όλους το ίδιο, όπου και να ζούμε. Μας γνωρίζει το μεγάλο μέγεθος που παίρνουν οι μικρές ασχολίες στο μυαλό του κάθε μικρού πλάσματος που γνωρίζει σταδιακά τον κόσμο, πόσο σημαντικές φαντάζουν (και είναι) εκείνες που μπορεί για πολλούς ενήλικους να μοιάζουν αυτονόητες και τετριμμένες· μας συνοδεύει στην πηγαία παιδική αγάπη για τα ζωικά πλάσματα και μας υπενθυμίζει πως μέσα σε αυτή την κυκλική, τελετουργική, σχεδόν φιλοσοφημένη διαδικασία κρύβονται πολλά μυστικά της ίδιας της ζωής.

Εκδ. Νεφέλη – «Τσαλαπετεινός», 2018, μτφ. Θεόφιλος Μπαχτσεβάνης, 38 σελ. [Roxane Marie Galliez / Seng Soun Ratanavanh  – Au lit Miyuki, 2017]. Τα βιβλία του Τσαλαπετινού τυπώνονται στην Ελλάδα σε χαρτί από βιώσιμα δάση και με οικολογικό μελάνι και είναι εγκεκριμένα για την επαφή με τρόφιμα.

Μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με την γεννημένη στο Λάος και μεγαλωμένη στο Παρίσι εικονογράφο ) εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των Παιδιών, εδώ.