Christopher Corr – Ένα σπίτι για όλους

Παντού χωράνε οι πάντες

Υπάρχουν λοιπόν τα βιβλία όπου η μαγεία τους δεν είναι εμφανής από την αρχή, το εξώφυλλο ή τις πρώτες δυο σελίδες, και υπάρχουν κι εκείνα στα οποία ξεχειλίζει από την πρώτη ματιά και προοιωνίζεται ενδότερες απολαύσεις. Το Ένα σπίτι για όλους ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, γιατί δεν είναι μόνο η εκθαμβωτική εικόνα του εξωφύλλου –ένα οβάλ μετάλλιο που περικλείνει τέσσερα ζώα και τέσσερις μικρότεροι δορυφορικοί κύκλοι που εικονίζουν άλλα τέσσερα, όλα με χρωματικό πλούτο–, ούτε το άγγιγμα της μερικώς ανάγλυφης μορφής του· είναι και ο τίτλος, που επιβεβαιωμένα εξάπτει τις μικρές περιέργειες: πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα σπίτι για όλους;

Λοιπόν, επειδή πάντα βαθιά μες το δάσος συμβαίνουν θαύματα και πράγματα, εκεί είναι που ο αναγνώστης ανακαλύπτει αυτό το σπίτι, ένα σπίτι ξύλινο, βαμμένο λευκό, με μια κόκκινη εξώπορτα και εννιά παράθυρα· δεν έχει σημασία πώς βρέθηκε εκεί, αλλά ότι στέκει μελαγχολικό και άδειο, χωρίς ζωή. Έτσι όταν ένας μικρός ποντικός περνάει και το βλέπει, αντιλαμβάνεται πως είναι το τέλειο μέρος να μείνει κι έτσι μπαίνει και καθαρίζει τα πάντα μέχρι να λάμψουν. Ο επόμενος περαστικός, ένας βάτραχος, θαυμάζει το σπίτι και ρωτάει τον ποντικό αν υπάρχει χώρος για έναν βάτραχο σαν κι αυτόν και τελικά είναι καλοδεχούμενος. Ακολουθούν ένα κουνέλι, ένας κάστορας, μια αλεπού, ένας κόκορας, ένα ελάφι κι ένα σκιουράκι, η ίδια ερώτηση και η ίδια απάντηση. Η μεγάλη συντροφιά των ενοίκων συμπληρώνεται με μια κουκουβάγια, δυο κίσσες κι έναν τρυποκάρυδο.

Το σπίτι γεμίζει ζωή, στα παράθυρα παίρνει θέση το κάθε ζώο, που συν τοις άλλοις γνωρίζει κι από ένα μουσικό όργανο, κι έτσι ολόκληρο το δάσος αντηχεί την μουσική και τα τραγούδια τους! Η περιπλάνηση των χαρούμενων ήχων φτάνει σ’ έναν μεγάλο μοναχικό καφέ αρκούδο που εντοπίζει το σπίτι και βλέπει μέσα από κάθε ένα παράθυρο κι ένα διαφορετικό πλάσμα και όλα ευτυχισμένα. Τους χτυπάει την πόρτα και τους ρωτάει αν χωράει κι αυτός στην συντροφιά τους. Η μουσική σταματά, ο χορός διακόπτεται, όλοι βγαίνουν να τον συναντήσουν. Πώς μπορεί να χωρέσει ένα τόσο μεγάλο ζώο; Η απάντησή τους είναι αρνητική, παρά την μεγάλη τους λύπη. Αλλά ο αρκούδος δεν το βάζει κάτω – ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να χωρέσει, δεν θέλει να χάσει ένα τόσο ζεστό σπίτι και την ανάλογη παρέα.

Για λίγο ξεχνάει το βάρος του, κι αυτό το βάρος είναι αρκετό για να γκρεμιστεί ολόκληρο το σπίτι. Όλα τα ζώα θρηνούν κι εκείνος ακόμα περισσότερο. Αλλά και τώρα αναζητά κάθε τρόπο να επανορθώσει. Κόβει μερικά δέντρα, καθαρίζει, ξύνει, κουβαλάει, καρφώνει – σύντομα και με την συνδρομή των άλλων ζώων. Το σπίτι κατασκευάζεται σε ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος, ώστε να χωρέσει κι ο καημένος ο ευμεγέθης αρκούδος, ενώ διατηρείται η αρχική αρχιτεκτονική σύλληψη με τα εννιά παράθυρα και την μεγάλη εξώπορτα, που και πάλι θα είναι κόκκινη. Ένα πράγμα μόνο μένει: μια μεγάλη γιορτή, γεμάτη μουσική.

Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο βαθειά μπορεί να φτάσει ένα βιβλίο σαν κι αυτό: μια πρώτη ανάγνωση προτείνει την αισιοδοξία μπροστά σε κάθε πρόβλημα, την απεριόριστη δυνατότητα εξεύρεσης λύσεων, την επανόρθωση των λαθών. Δεν κυριαρχούν όμως εδώ και η αλληλοβοήθεια, η ομαδική δουλειά, τα θαύματα της συνεργατικής κοινότητας; Και, από μια άλλη ματιά, εδώ ο ξένος γίνεται αποδεκτός, ο διαφορετικός ευπρόσδεκτος και όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα για μια θέση πάνω στη γη, για ένα σπίτι και για μια ζεστή επαφή.

Ο Κρίστοφερ Κορ είναι εμφανώς ένας ικανότατος συγγραφέας παιδικών βιβλίων και ταυτόχρονα ένας ευφάνταστος εικονογράφος που λατρεύει τους ποικίλους και έντονους χρωματισμούς. Μια περιπλάνηση στην ιστοσελίδα του (εδώ) μαρτυρά εκτός των άλλων και την έφεσή του σε παιδικούς ταξιδιωτικούς οδηγούς, τουλάχιστον όσον αφορά μερικές μείζονες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά όχι μόνο· ένα από τα τελευταία του βιβλία είναι κι ένα ταξίδι με λεωφορείο στην Μπουρκίνα Φάσο!

Εκδ. Παπαδόπουλος, 2016, σελ. 36, απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου, [Deep in the woods, 2015]

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.