Η ωραιότερη συλλογή του κόσμου

Ο Λουέλιν είναι ένας ιδιαίτερος κούνελος που έχει μια ωραία και σπάνια συνήθεια. Κουβαλάει παντού μαζί του ένα γυάλινο βάζο και τοποθετεί εκεί οτιδήποτε κρίνει πως αξίζει να βλέπει και να διατηρεί. Ένα φύλλο, ένα φτερό, ένα μανιτάρι. Καρποί, κοχύλια, λουλούδια, πετρούλες, όλα έχουν το βάζο τους. Τι γίνεται όμως με τα ζωάκια που θαυμάσαμε σε μια βόλτα μας; Δικαιούμαστε να αιχμαλωτίσουμε ένα έντομο, ένα σαλιγκάρι, μια κουκουβάγια; Ο Λουέλιν δεν θα το έκανε ποτέ, άρα πώς γίνεται να εμφανίζονται και αυτά στα βάζα του; Και, ακόμα, πώς είναι δυνατόν να αποθηκεύει στα δοχεία του το ίδιο το ουράνιο τόξο, τον ήχο της θάλασσας ή την μαγεία του χειμώνα; Πώς χωράει μέσα τους ένα  ολόκληρο ανοιξιάτικο λιβάδι με παπαρούνες;

Τότε διαπιστώνουμε ότι ο Λουέλιν δεν «αιχμαλωτίζει» αντικείμενα που άγγιξε αλλά οτιδήποτε είδε και θαύμασε και τώρα θέλει να κρατήσει ζωντανό στο μυαλό του. Φυλάσσει έναν κατακλυσμό φθινοπωρινών φύλλων κι όταν ανοίξει το καπάκι, αυτά γεμίζουν τον χώρο του· το σμήνος των πουλιών που γέμισαν τον ουρανό θα πετάξει και στο δωμάτιο. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να συλλέγονται οι αναμνήσεις, να μπαίνουν σε κουτάκια ή βαζάκια και να είναι πρόσφορες σε κάθε ζήτηση; Φυσικά και είναι, το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας!

Και είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά, να δει το βυσσινί χρώμα ενός ηλιοβασιλέματος και όχι μόνο να μην το αποθηκεύσει αλλά και να μη δώσει ένα από τα πρόσθετα βαζάκια του σε μια λαγουδίνα, την Έβελιν, που το θαυμάζει κι εκείνη; Μια φιλία γεννιέται αλλά και κοινές εξορμήσεις για περισυλλογή όλων των αξιοθαύμαστων που συμβαίνουν παντού. «Μάζευαν πράγματα που δεν θα φανταζόταν κανείς ότι χωράνε καν σε βάζο. Με κάποιον τρόπο όμως χωρούσαν». Χοροί στο χιόνι και κούπες με ζεστό ρόφημα, μισοφέγγαρα και έναστροι ουρανοί. Μια από τις εκδηλώσεις της φιλίας, το μοίρασμα μιας ιδέας και η μετάδοση μιας συνήθειας έχει ήδη συμβεί.

Η ιστορία προχωράει ένα βήμα παραπέρα: τι γίνεται όταν η καθημερινή επαφή των φίλων διακόπτεται για λόγους ανωτέρας βίας; Οι οικογένειες μετακομίζουν, μετοικούν, μεταναστεύουν και οι μικροί αποχωρίζονται. Η οικογένεια της Έβελιν αναχωρεί από την γειτονιά, Ένα βάζο του Λουέλιν θα μείνει άδειο γιατί μέσα του λάμπει δια της απουσίας της η χαρά. Τώρα, λοιπόν, η φιλία των δυο κουνελιών θα χαθεί; Όχι, θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο γιατί όχι μόνο θα συνεχιστεί η συνήθεια αλλά θα αποτελέσει το ομορφότερο μέσο επικοινωνίας: με την … ταχυδρομική ανταλλαγή βάζων οι εμπειρίες γίνονται αντικείμενο μοιράσματος και επικοινωνίας όσο μακρινή κι αν είναι η μεταξύ τους απόσταση.

Με τον τρόπο αυτό ο ένας «βλέπει» και «αισθάνεται» την καθημερινότητα του άλλου. Αυτά που δεν μπορούν να διηγηθούν ζωντανά, μπορούν να τα ανταλλάξουν με τον τρόπο που ξέρουν, καθώς τα πάντα χωράνε στα βαζάκια, και όχι μόνο τα στοιχεία της φύσης αλλά και της πόλης: τα πολύχρωμα φώτα της, οι ήχοι της, οι αμέτρητοι άνθρωποί της. Και η ιστορία θα παραμείνει ανοιχτή: ένας νέος ανυποψίαστος κούνελος, ο Μάξ, βρίσκεται στο δάσος φίλος, ο Λουέλιν έχει πάντα ένα περίσσιο βάζο μαζί του και η αλυσίδα της φιλίας και των συλλογών συνεχίζεται.

Ακόμα κι αν γνωρίζαμε ή υποψιαζόμασταν τα πολύτιμα δώρα του Λουέλιν, τώρα που τα μοιράζεται με τους αναγνώστες του τα βλέπουμε καθαρά και ανάγλυφα: μας προτρέπει να ζούμε στο παρόν, να μην προσπερνάμε στις ωραίες μας στιγμές, αλλά να επιστρέφουμε σε αυτές, να τις ξαναχαζεύουμε και να τις συλλογιζόμαστε. Να μην αγνοούμε τα «αυτονόητα» του φυσικού κόσμου, όποια κι αν είναι αυτά, από το χρώμα ενός ηλιοβασιλέματος ή ενός λουλουδιού, τον ήχο ενός πουλιού, την λάμψη ενός αστεριού. Να γινόμαστε κι εμείς συλλέκτες αγαθών, όχι των υλικών αλλά όλων όσων φιλοξενούνται στη μνήμη μας. Και να κρατάμε τους δεσμούς της φιλίας με ανάλογα μοιράσματα, ακόμα κι αν η ζωή μας χωρίζει σε διαφορετικούς τόπους.

Από την βορειότερη άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών η Μαρσέρο, με ανήσυχες σπουδές στην Ζωγραφική, την Χαρακτική, την Φωτογραφία και την Ποίηση, και με επαγγελματική δοκιμασία ως Δασκάλα, δεν γράφει μόνο όλα τα παραπάνω αλλά και τα εικονογραφεί με χρώματα που τους προσδίδουν μια εντύπωση ονειρική, σα να ζωγραφίζονται συναισθήματα και μνήμες. Είναι, τέλος, ενδιαφέρον το γεγονός ότι σε πολλά κάδρα επιλέγει να φτιάξει τους αξιαγάπητους κούνελους σε μικρό μέγεθος μέσα σε μεγάλο φόντο, ακριβώς, υποθέτω, για να αποδώσει όλο το θαύμα που βρίσκεται γύρω μας αλλά δεν το βλέπουμε.

Ηλικίες: 3+

Εκδ. Μεταίχμιο, 2021, σελ. 40, μτφ. Μάρω Ταυρή [In a jar, 2020].

Ιστοσελίδα της συγγραφέως και εικονογράφου εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.

Σημείωση: Εννοείται ότι οι δυο εικόνες με το κείμενο στα αγγλικά είναι από την αντίστοιχη έκδοση.