Το δύσκολο βήμα, εφικτό!

Η γνωστή βασανιστική ιστορία: το βήμα που δεν κάνουμε, η αλλαγή που δεν τολμούμε, οι φίλοι που επιθυμούμε αλλά ντρεπόμαστε να πλησιάσουμε. Ο φόβος για το καινούργιο, η αγωνία του διαφορετικού, η παγίδα της ρουτίνας, οι δικαιολογίες που μας βολεύουν. Επειδή αυτά σ’ εμάς ποτέ δεν συμβαίνουν, ούτε τώρα στην μέση ηλικία μας ούτε φυσικά παλαιότερα, στα παιδικάτα και τις εφηβείες ας τα δούμε ανάγλυφα και πολύχρωμα στην περιπέτεια του Κέβιν, ενός γλυκύτατου κοάλα που ζει σ’ ένα εξίσου πολύχρωμο φυσικό περιβάλλον, με κόκκινα βράχια, καταρράκτες και ποτάμι, το οποίο όμως χαίρεται μόνο … αφ’ υψηλού.

Κυριολεκτικά αφ’ υψηλού· όχι επειδή σνομπάρει και δεν καταδέχεται να κατέβει αλλά επειδή φοβάται, ντρέπεται, ανησυχεί μη του συμβεί κάτι κακό, μη χαθεί, οτιδήποτε – η άρνηση πάντα διαθέτει αμέτρητους λόγους. Ακόμα κι όταν όλα τα ζώα τον προσκαλούν – μια σχεδόν πλήρης αυστραλιανή πανίδα, με σκύλους, καγκουρό και τον φασκολώμη Άντυ (επιτέλους, ένα wombat σε βιβλίο!) – και τον περιμένουν, εκείνο βρίσκει του κόσμους τις δικαιολογίες. Πώς να αφήσει, για παράδειγμα, την μεγάλη του συλλογή από φύλλα; Κι έτσι ο Κέβιν, ζει αποκλειστικά στον μεγάλο του ευκάλυπτο, τρώει τα φύλλα του, κοιμάται στα κλαδιά του και λαχταράει να ενωθεί με την παρέα που το βράδυ τραγουδάει γύρω από την φωτιά. Από εκεί βλέπει και τις εποχές να περνούν, μέχρι πού…

… ένας δρυοκολάπτης στοχεύει στο πλούσιο ξύλο του ευκαλύπτου, όχι από κακία αλλά από την ίδια του τη φύση. Τα άλλα ζώα σπεύδουν να ειδοποιήσουν τον Κέβιν πως ο κορμός δεν θα αντέξει πολύ, του ετοιμάζουν κι ένα προστατευτικό στρώμα για ασφαλή βουτιά, αλλά εκείνος μέχρι τελευταία στιγμή παραμένει γαντζωμένος, ακόμα κι όταν το δέντρο πέφτει μαζί με όλα του τα υπάρχοντα. Όμως τι ανακούφιση να προσγειώνεσαι σ’ ένα παχύ στρώμα φύλλων και να έχεις γύρω σου τόσες ανήσυχες αρχικά, ανακουφισμένες αργότερα μούρες νέων φίλων.

Τελικά δεν ήταν ακατόρθωτη – ούτε η κάθοδος, έστω και ως θεαματική πτώση, αλλά ούτε και η ένταξη στην μεγάλη συντροφιά του παιχνιδιού και πλέον τα πάντα φαίνονται εφικτά – τα μικρά άλματα ανάμεσα στα βράχια του ποταμού, η εξερεύνηση του γύρω κόσμου. Θα μπορούσε η ιστορία του Κέβιν να διαβαστεί και ως ενθαρρυντική περιπέτεια για τις πρώτες εξόδους από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, ως δείγμα της δυσκολίας μας να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε το άγχος και τον φόβο απέναντι σε οτιδήποτε μας βγάζει από την ρουτίνα, την επινόηση κινδύνων για να δικαιολογήσουμε την στάση μας, την υπέροχη αίσθηση της αυτοπεποίθησης και της δύναμης όταν τελικά προχωρήσουμε σε κάποιο νέο βήμα.

Η συγγραφέας στιχουργεί την ιστορία με ομοιοκαταληξίες και ο εικονογράφος την ανοίγει σε μεγάλα πρόσωπα και την βάφει με ταιριαστές πορτοκαλοκόκκινες και καφέ αποχρώσεις.

Εικονογράφηση: Τζιμ Φιλντ

Εκδ. Πατάκη, 2017, σελ. 32, μτφ. Φίλιππος Μανδηλαράς, [Rachel Bright / Jim Field – The coala who could, 2017], [Μαλακό εξώφυλλο]

Ηλικίες: 3+

Ιστοσελίδα της συγγραφέως (και εικονογράφου): εδώ.

Ιστοσελίδα του εικονογράφου: εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.