Τα «πάντα» είναι εφικτά

Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να αποτελεί ευαγγέλιο για κάθε παιδί που ονειρεύεται να γίνει κάτι. Γιατί μέσα σε οκτώ δισέλιδες ιστορίες με μικρό, δίγλωσσο κείμενο και μεγάλες εικόνες, βλέπει κανείς ανάγλυφα α) τα όνειρα που πλάθει κάθε παιδί για τον ενήλικο εαυτό του, είτε αφορούν ένα επάγγελμα ή ένα κατόρθωμα β) τις αντίθετες γνώμες των μεγάλων, που φροντίζουν να προσγειώνουν ή να «εκλογικεύουν» τα παιδιά, αναπαράγοντας τις κλασικές αντιλήψεις τους και γ) την προβολή αυτών των παιδιών στο μέλλον, όπου τελικά με κάποιο τρόπο πραγματοποίησαν την παιδική τους επιθυμία.

Προσοχή: εδώ δεν έχουμε μια προσαρμοσμένη σε παιδικές ηλικίες εκδοχή του γνωστού στερεότυπου της επιτυχίας, δηλαδή «αν θέλεις να γίνεις κάτι, θα γίνεις» και τα λοιπά. Στην ουσία το καθένα από τα τρίτα «μέρη» κάθε ιστορίας, δείχνει ότι τα παιδιά μπορούν πράγματι να πραγματοποιήσουν αυτό που ονειρεύτηκαν αλλά μ’ έναν άλλο τρόπο, μια παραλλαγή, μια ενήλικη μετάπλαση του ονειρευμένου, μια διασταλτική ερμηνεία της αξέχαστης παιδικής επιθυμίας. Για παράδειγμα, το κορίτσι που θέλει να αγγίξει τα αστέρια και οι γονείς του επιμένουν πως αυτό είναι ακατόρθωτο. Αν όμως το ίδιο αργότερα γίνει ένα «αστέρι» του χορού, μια σταρ που πάνω στη σκηνή που σηκώνει ψηλά τα χέρια της με την αίσθηση πως βρίσκεται στον ουρανό και σχεδόν τον αγγίζει;

Κάπως έτσι, το αγόρι που παρατηρεί με αγάπη τα έντομα, και αποτρέπεται συνεχώς από εκείνο που τον ευχαριστεί, μπορεί κάλλιστα να γίνει εντομολόγος και να ανακαλύψει σπάνια είδη· το κορίτσι που χτίζει πύργους στην άμμο και θέλει να φτιάξει τον μεγαλύτερο δυνατό, παρά την επιμονή των μεγάλων πως δεν έχει νόημα αφού το επόμενο κύμα θα τον διαλύσει, μπορεί να γίνει μια αρχιτεκτόνισσα που θα κατασκευάσει τον μεγαλύτερο πύργο σε μια πόλη· το αγόρι που ονειρεύεται να βγάλει φτερά και να πετάξει μαζί με τα άλλα πουλιά, όσο κι αν προσγειώνεται από την λογική των ενηλίκων, μπορεί να γίνει ένας πιλότος αεροσκαφών και να πηγαίνει παντού με τα μηχανικά φτερά του.

Παρομοίως και το αγόρι που σκάβει μανιωδώς την γη, για να βρει σκουληκάκια ή μικρούς θησαυρούς, ενώ οι άλλοι του λένε πώς δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το χώμα, κάποτε ίσως γίνει αρχαιολόγος και ανακαλύψει κόσμους ολόκληρους· το ντροπαλό κορίτσι που θέλει να πλησιάσει τις άλλες παρέες και να τις κάνει να γελάσουν, κάποια μέρα μπορεί ως ηθοποιός να βρεθεί σε μια θεατρική σκηνή και να ακούσει το χαρούμενο γέλιο του κοινού· το κορίτσι που θέλει να ζήσει δίπλα στα ζώα, ενώ του λένε πως τα ζώα ανήκουν στη φύση και οι άνθρωποι στις πόλεις, κανείς δεν το εμποδίζει να ακολουθήσει το παράδειγμα π.χ. της Τζέιν Γκούντολ και να ζήσει ως επιστήμονας με τα αγαπημένα της ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Όσο για το αγόρι που δεν θέλει να μεγαλώσει ποτέ, παρά την μαθηματική αύξηση των χρόνων ζωής που του υποδεικνύουν, ποιος το εμποδίζει να γράφει βιβλία για παιδιά και να συνεχίσει με τον δικό του τρόπο να ζει στον κόσμο τους;

Φαίνεται λοιπόν πως οι «μεγάλοι» αρέσκονται στην προσγείωση, στις συμβουλές, στον ρεαλισμό, κάποτε με καλοπροαίρετη διάθεση προστασίας από τις τυχόν απογοητεύσεις, διαιωνίζοντας όμως την οριοθέτηση των ονείρων που ίσως γνώρισαν οι ίδιοι. Εδώ φράσεις τετριμμένες όπως να ακολουθούμε τα όνειρά μας και να μην τα εγκαταλείπουμε ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον μας φεύγουν από τις στερεότυπες λέξεις και αποκτούν αληθινά πρόσωπα, πολλά χρώματα, κοινώς την ιδανική εικονογράφηση. H εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας, η φαντασία απαραίτητη συνοδοιπόρος σε κάθε ηλικία, η επιμονή που δεν επιτρέπει την φυγή του ονείρου, η αίσθηση ότι τα πάντα είναι δυνατά, είναι όλα καλλιεργήσιμα σε κάθε παιδική ηλικία αλλά και από κάθε παιδί.

Η Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή έχει γράψει μια σειρά από βιβλία με το ένα να μην μοιάζει καθόλου με το άλλο. Θα τα παρουσιάσουμε όλα με την σειρά. Η Ντανιέλα Σταματιάδη είναι σεσημασμένη των ωραίων εικόνων που πάντα διαλογίζονται ιδανικά με το εκάστοτε κείμενο.

Εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη

Εκδ. Πατάκη, 2016, σελ. 32 [Μαλακό εξώφυλλο]

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ