H φιλία που απλώς «συμβαίνει»

Πρόκειται για ένα θέμα που κατακαίει γονείς και όχι μόνο: Πώς δημιουργούνται οι φιλίες; υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα που ακολουθεί κανείς; Μπορείς να προβείς σε κάποια δήλωση, να εκφράσεις με σαφήνεια την σχετική επιθυμία; Και όταν μιλάμε για παιδιά, που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από οποιονδήποτε, είναι δεδομένο ότι οι φίλοι σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες στο σχολείο ή σε οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες; Ας δούμε την εμπειρία δυο παιδιών κατά την πρώτη τους μέρα στο σχολείο, της Άστρα και του Όσκαρ.

Η διαμετρικά αντίθετη στάση τους είναι εμφανής: η Άστρα χαίρεται, χαμογελάει και σχεδόν τρέχει, ο Όσκαρ σέρνεται, γκρινιάζει, θλίβεται. Εκείνη είναι αισιόδοξη ότι θα βρει πολλούς νέους φίλους, εκείνος κοιτάζει τα παιδιά στο προαύλιο και αναρωτιέται ποιοι απ’ όλους να είναι οι φίλοι του. Η Άστρα είναι έτοιμη σε κάθε εμπειρία μέσα στην τάξη και κάθεται πρώτο θρανίο, έτοιμη να μάθει από την δασκάλα πού θα βρει ένα φίλο. Ο Όσκαρ πηγαίνει στο τελευταίο θρανίο και ψάχνει δεξιά, αριστερά και κάτω τον πρώτο φίλο.

Όταν έρχεται η ώρα των συστάσεων, τα κοινά τους σημεία είναι εμφανή: έχουν από έναν παπαγάλο (με διαφορά ενός μόνο γράμματος στο όνομά τους!), αγαπούν τις αναζητήσεις χαμένων αντικειμένων και μυστηρίων, όμως δεν το αντιλαμβάνονται. Όταν στο προαύλιο ο Όσκαρ αναζητά στις κουφάλες των δέντρων κάποιο φίλο και συναντά στο ίδιο σημείο την Άστρα, αποφασίζουν να τους ψάξουν μαζί. Βγάζουν φακούς και κιάλια, διασχίζουν τους διαδρόμους, μπαινοβγαίνουν στα γραφεία, ανοίγουν τα ντουλάπια της καθαρίστριας, κοιτάνε κάτω από τα θρανία και πίσω από τις κουρτίνες. Τίποτα, κούραση και απογοήτευση. Τελικά αυτοί οι φίλοι πρέπει να έχουν πολύ καλές κρυψώνες.

Το τέλος της πρώτης σχολικής μέρας βρίσκει την μητέρα του Όσκαρ και τον πατέρα της Άστρα να ανταλλάζουν μερικές τυπικές κουβέντες και να επιστρέφουν από τον ίδιο δρόμο. Τα δυο παιδιά μοιράζονται μπισκότα και προπορεύονται ανάλαφρα, ανακουφισμένα. Όταν ανταλλάζουν βλέμματα έχουν ήδη αντιληφθεί αυτό που είχαν ήδη ζωγραφίσει στο σχολείο: δυο παιδιά που μοιάζουν με την Άστρα και τον Όσκαρ χαμογελούν πιασμένα από το χέρι. Δεν χρειάζεται να πουν τίποτα, η φιλία έχει συμβεί!

Για άλλη μια φορά τα ίδια τα παιδιά μας αποκαλύπτουν την απάντηση σε ένα φλέγον ερώτημα, μια απάντηση που έχουν ανακαλύψει τα ίδια, όχι χωρίς κόπο. Η βεβιασμένη αναζήτηση φίλων μπορεί να δημιουργήσει άγχος, να οδηγήσει σε ματαίωση. Όσο αγνό είναι να επιθυμείς να κάνεις φίλους, άλλο τόσο κινδυνεύεις να αισθανθείς χαμένος στην σχετική αγωνία. Όμως οι φίλοι μπορεί απλώς να προκύψουν, η φιλία να συμβεί χωρίς να το πάρεις είδηση! Δεν έχεις παρά να είσαι ο εαυτός σου, να ανοιχτείς και να συνομιλήσεις, να συνυπάρξεις σε μια κοινή δραστηριότητα, να μοιραστείς μια απλή περιπέτεια και τότε η φιλία έχει ήδη καταφτάσει αβίαστα!

Τα ωραία, πολύχρωμα σκίτσα της εικονογράφου αναπνέουν στις τετράγωνες σελίδες και εμπνέουν για αντιγραφή! Αν κρίνω από τον τίτλο, αναμένονται και άλλα βιβλία της σχετικής σειράς. Κι αν κρίνω από την καταχώρηση της τελευταίας σελίδας, έχει ήδη βγει το δεύτερο τομίδιο με τίτλο «Πού είναι οι παπαγάλοι;». Μα έπρεπε να το φανταστούμε: οι φιλίες δεν ησυχάζουν, οι δοκιμασίες και οι αναζητήσεις είναι ακριβώς μέσα στο πρόγραμμα, στην ίδια τους την φύση!

Εικονογράφηση: Μαίρη Καλαμπαλίκα

Εκδ. Ψυχογιός, 2024, σελ. 34

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.