Αποχαιρετισμός στη ζήλεια!

Έχουμε ήδη γνωρίσει τον εν λόγω συγγραφέα και εικονογράφο, που έχει βαλθεί σε μια σειρά βιβλίων να δώσει χώρο και χρώμα σε μια σειρά συναισθημάτων. Με τα Φτερά του Νόρμαν, που παρουσιάσαμε εδώ και εκεί, έγραψε και ζωγράφισε για την ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού, και την αναγκαιότητα να μην κρύβεται αλλά να ελευθερώνεται. Αυτή τη φορά ένας άλλος μικρός του ήρωας, ο Μίλο, καλείται να διαχειριστεί ένα πρωτόγνωρο, βασανιστικό συναίσθημα, την ζήλεια – κάτι απολύτως φυσιολογικό μα ταυτόχρονα και τόσο διαβρωτικό.

Ας μπούμε λοιπόν στον μικρόκοσμο του Μίλο, να δούμε πώς είναι εκεί και τι συμβαίνει. Η ζωή του απλώνεται σε ένα ωραίο μικρό σπιτάκι με αυλή, σε ένα ωραίο μικρό δρομάκι με ησυχία, δίπλα στον γείτονα Τζέι που είναι και ο καλύτερός του φίλος και σύντροφος στις καλές στις κακές και σε όλες τις ενδιάμεσες στιγμές. Μέχρι που μια νέα οικογένεια με ένα κοριτσάκι, την Σούζι, μετακομίζει στο απέναντι σπίτι με τον μεγάλο κήπο. Ο Τζέι φαίνεται να ταιριάζει πολύ μαζί της και ο Μίλο χάνει την καθημερινή τους τελετουργία. Ένα περίεργο συναίσθημα έχει μόλις τρυπώσει στην κοιλίτσα του.

Οι νέοι φίλοι δεν τον αρνούνται – το αντίθετο. Όμως ο Μίλο διαλύεται και μόνο με την σκέψη ότι ο Τζέι περνάει πολύ καλά χωρίς αυτόν. Τους βλέπει να παίζουν στον κήπο, να διαβάζουν κόμικς, και γενικά να διασκεδάζουν τόσο πολύ, σε σημείο να αναρωτιέται μήπως ο Τζέι δεν θέλει πια να είναι ο καλύτερός του φίλος. Τότε είναι που αποκαλύπτεται η ζήλεια αυτοπροσώπως, ως ένα πράσινο τερατάκι που τον κυκλώνει και τον κατακλύζει. Κι όχι μόνο: έχει την δική του φωνή και δεν τον αφήνει σε ησυχία: «Αυτοί δεν σε χρειάζονται, περνάνε καλύτερα χωρίς εσένα, σε κοροϊδεύουν». Κι έτσι ο Μίλο απορρίπτει τις προτάσεις τους και κλείνεται σπίτι και στον εαυτό του, με μόνο φίλο την Ζήλεια.

Όμως μια μέρα η Σούζι έρχεται από μόνη της να τον ενημερώσει πως όχι μόνο τον χρειάζονται στα παιχνίδια αλλά και πως λείπει πολύ του Τζέι. Ο Μίλο «ξυπνάει», παρά την επιμονή του τέρατος, και το διώχνει από κοντά του, διαπιστώνοντας πως όσο εκείνο δεν ακούγεται, τόσο μικραίνει, μέχρι που εξαφανίζεται. Η παρέα των φίλων είναι ξανά ενωμένη και μεγαλωμένη κατά ένα ακόμα μέλος.

Πρόκειται για την ιδανική εικονογράφηση του συναισθήματος της ζήλειας: είναι μουτρωμένο και σε μουτρώνει, μουρμουράει και σε επηρεάζει, σε συντροφεύει παντού στερώντας σου κάθε χαρά. Και οι νεαροί αναγνώστες θα διαπιστώσουν πως είναι στο χέρι τους να σκεφτούν και να αντιληφθούν πως η ζήλεια είναι φυσιολογική ως ένα βαθμό, μετά από τον οποίο της αξίζει να την απομακρύνουμε, ώστε και να χαρούμε όσα έχουμε, όπως τα έχουμε και όσον τα έχουμε. Θα επανέλθουμε στην παλέτα των συναισθημάτων που καλύπτει ο συγγραφέας, το ένα μετά το άλλο.

Εκδ. Ψυχογιός, 2022, σελ. 32, μτφ. Πετρούλα Γαβριηλίδου [Tom Percival – Milo’s monster, 2022]

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.