Στάσεις μιας μέρας και δώρα μιας ζωής

Υπάρχουν και βιβλία που δεν βιάζονται, δεν ψάχνουν πάση θυσία την «ιστορία», ούτε αναζητούν την πλέον πρωτότυπο πλοκή. Εστιάζουν στην καθημερινότητα και στις αυτονόητες συνήθειες των παιδιών και αιχμαλωτίζουν τις εικόνες που αξίζει να παρατηρήσει κανείς λίγο παραπάνω. Και σε αυτές ακριβώς ανιχνεύουν και εντοπίζουν την ομορφιά που συχνά προσπερνάμε.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το Τετράδιο της Ηλέκτρας, που ήδη από τον τίτλο του αναφέρεται σε ένα είδος καταγραφής που από την μία παρακολουθεί την ηρωίδα και από την άλλη μπορεί και η ίδια να διατηρεί, ως συντροφιά αλλά και καθρέφτη της καθημερινής της ζωής. Η ημέρα της μικρής Μαρίνας ξεκινάει με κάτι ιδιαίτερο, σαν τελετουργία: στέκει στο παράθυρο και καλημερίζει τον ήλιο, ανεξαρτήτως καιρού, γιατί γνωρίζει πως ακόμα κι αν έχει συννεφιά ή βροχή, ο ήλιος βρίσκεται κάπου από πίσω. ‘Ύστερα εντοπίζει ένα μικρό σπουργίτι και συνομιλεί μαζί του, του δίνει τροφή και να ανταλλάζουν καλοσύνη. Και τι μπορεί ένα παιδί να κάνει κάθε πρώτη ημέρα της εβδομάδας; Να δει τον ουρανό που μας προστατεύει, τον ήλιο που μας ζεσταίνει ή την βροχή που μας δίνει την μουσική της, κάποιες γάτες να παίζουν κρυφτό, τους γονείς ή τον γονέα του να του χαμογελάει και να αντιληφθεί πως όλα αποτελούν δώρα.

Στη συνέχεια μπορεί να φανταστεί μια εικονική διαμάχη μήλου, μπανάνας και πορτοκαλιού, όπου το καθένα παρουσιάζει τα σημαντικά του «συν», αλλά στο τέλος συσκέφτονται ώστε να δουν τι μπορούν να φτιάξουν μαζί. Από τις καθημερινές τελετουργίες δεν θα μπορούσε να λείπει και η παρασκευή ενός μαγικού ροφήματος, που εκτός από τα επιλεγμένα του υλικά, χρειάζεται και το γέλιο του σπιτιού, το οποίο, αν κλειστεί προσεκτικά σε μια χάρτινη σακούλα, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το καθοριστικό του συστατικό. Και πώς γίνεται να λείπουν τα όνειρα, και ιδίως τα πλέον περιπετειώδη, όπως ένα όπου η Ηλέκτρα απελευθερώνει μια πεταλούδα εγκλωβισμένη σε μια διάφανη πέτρα;

Το τετράδιο μπορεί επίσης να αφήσει για λίγο την φύση ενός καθημερινού ημερολογίου και να γίνει για λίγο εποχικό, με την καταγραφή της ανάμνησης μιας καλοκαιρινής σελήνης που φάνηκε στην παραλία. Κι αν σκέφτηκε κανείς πως μερικές εικόνες βρίσκονται μόνο στη φύση, ας ακολουθήσει την Μαρίνα με την μητέρα της στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους, να δει πώς επιλέγουν το δικό τους σύννεφο και πώς φαντάζονται τσουλήθρες και βουτιές πάνω τους. Με την φαντασία τα πάντα είναι δυνατά! Όπως και ο σχεδιασμός ενός ροζ γλυκού και το κύλισμα των δαχτύλων πάνω του για την απαραίτητη δόση ζάχαρης. Και, τέλος πάντων, πως σχηματίστηκε η παρέα με τις νότες και πώς οι Ντο, Ρε και Μι τα άρχισαν  όλα;

Όλα τα παραπάνω μπορούν να μας συμβούν σε οποιαδήποτε ημέρα, αρκεί να τα προσκαλέσουμε. Τα θαύματα του κόσμου δεν βρίσκονται στην άλλη άκρη του ή στις σπάνιες στιγμές αλλά ακριβώς αντίθετα: γύρω μας και καθημερινά. Κι αν εμείς δεν μάθαμε να τα προσέχουμε και να τα αξιολογούμε, το παιδί μπορεί να αποκτήσει μια τέτοια οπτική, που θα του γεμίζει κάθε στιγμή, ό,τι κι αν συμβαίνει, και θα τα δέχεται ως δώρα που η ζωή του δίνει απλόχερα. Οι εικόνες της Μαιρηλίας Φωτιάδου είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, γεμάτες χρώμα, προσοχή στη λεπτομέρεια αλλά και άνοιγμα σε μεγαλύτερα κάδρα.

Εικόνες: Μαιρηλία Φωτιάδου

Εκδ. Μεταίχμιο, 2024, σελ. 40 [Μαλακό εξώφυλλο]

Ηλικίες: 3+

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.