Το βλέμμα που μας λείπει

Το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι ανοίγοντας το βιβλίο, εκτός από την εικονογράφηση «άλλης εποχής», είναι η ιδιαίτερη ποιητική του κειμένου: Έξω, είναι αλήθεια, η πόλη δείχνει πολύ μουντή. Το καπάκι του ουρανού πνίγει απαλά την μέρα. Τα δέντρα έχουν χάσει το φύλλωμά τους, οι λακκούβες δεν έχουν τίποτα να τραγουδήσουν. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο μικρός Πιέρ ανεβαίνει στο τραμ με το «χάλκινο γουργουρητό», με προορισμό τις ομορφότερες γειτονιές. Ίσως θέλει να ξεχάσει το λυπημένο πρόσωπο της μητέρας του που βρίσκεται στο κρεβάτι. Εκεί μπορεί να παρατηρεί τα ονόματα των λεωφόρων, τους χαιρετισμούς μεταξύ των περαστικών, τους σκαλιστούς δείκτες του μεγάλου ρολογιού, τα αγάλματα που είναι έτοιμα να πετάξουν, μια κούκλα στη βιτρίνα που μοιάζει να υποκλίνεται. Εκεί μπορεί να ακούσει την μπρούντζινη καμπάνα και την αθόρυβη πλεύση των κύκνων στη λίμνη. Αλλά τα καταστήματα και τα μουσεία δεν δωρεάν και νοιώθει ασήμαντος. Ακόμα κι όταν τα θαύματα πολλαπλασιάζονται, όπως μια παράξενη πομπή ποιητών, εκείνος αισθάνεται λυπημένος, βλέποντας και τις όμορφες πεταλούδες να χάνονται.

Όμως στο πάρκο ένας παράξενος γερο-στρατηγός που προκαλεί την αποστροφή των κυριών διατηρεί τις πεταλούδες γύρω του τόσο πολύχρωμες, σε σημείο που αλλάζουν και τα χρώματα του ουρανού. Οι άλλοι τον θεωρούν τρελό αλλά ο Πιέρ διακρίνει δίπλα του ένα ουράνιο τόξο, σαν γέφυρα. Ίσως οι δυο τους βλέπουν κάτι που οι άλλοι αδυνατούν να δουν

Ο Πιέρ ανεβαίνει μαζί του και όπως ίπτανται βλέπουν μια άλλη, εντελώς διαφορετική πόλη: δάση στη μέση των λεωφόρων, ιπτάμενους δράκους, αρκούδους με σακάκια, ξωτικά που χορεύουν. Ο γέρος του εξηγεί πως όλα αυτά ο μικρός τα ξέρει ήδη, απλά δεν το γνωρίζει. Οι αρκούδοι όταν ξεκουράζονται είναι οι γνωστοί μας λόφοι, ο βρυχηθμός του δράκου είναι ο ήχος της καταιγίδας, και το σκοινί της μπουγάδας που κινείται, πειράζεται από ένα ξωτικό. Τόσο απλά.

Η μαγεία βρίσκεται παντού και υπάρχει κάθε μέρα, αρκεί να έχουμε τα πάντα μας ανοιχτά, λέει ο γέρος και στην ανησυχία του Πιερ ότι ο κόσμος μετά ξαναγίνεται γκρίζος, τον καθησυχάζει δίνοντάς του ένα φθαρμένο σημειωματάριο. Οι σελίδες είναι γεμάτες από τις εικόνες και τις αναμνήσεις του γέρου, αλλά τώρα είναι η σειρά του Πιερ να συνεχίσει. Έξω από το τζάμι του τραμ τα νυχτερινά φώτα, τα αστέρια, οι νιφάδες, τώρα φαίνονται αλλιώς. Στο φως του φανοστάτη οι πεταλούδες τρεμοπαίζουν. Στο σπίτι η μητέρα του ήδη διακρίνει μια μεγάλη αλλαγή στον γιο της. Κι εκείνος αρχίζει και της διηγείται όσα είδε και πώς τα είδε.

Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι οι γονείς είναι εκείνοι που μαθαίνουν στα παιδιά πώς να βλέπουν, πώς να εντοπίζουν την ομορφιά, πως να διακρίνουν την μαγεία γύρω τους. Μετά προστέθηκαν και τα βιβλία, και τώρα αυτό το βιβλίο αντιστρέφει τα πράγματα και δείχνει ότι μπορούν και τα παιδιά, με την πάντα μαγική ματιά τους, να μας μεταδώσουν με την σειρά τους αυτό το διαφορετικό βλέμμα. Και μετά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Η εικονογράφηση, όπως ήδη γράψαμε στην αρχή, ακολουθεί το στυλ των παλιών παραμυθιών, με επιπρόσθετη χρήση ποικίλων φυσιογνωμικών μεγεθών και εντυπωσιακών χρωματισμών.

Εικονογράφηση: Adrien Mangournet

Εκδ. Μεταίχμιο, 2024, σελ. 40, μτφ. Μάρω Ταυρή [Fabrice Colin – Un peu de magic dans l’ air, 2022]

Ηλικίες: 5+

Ιστοσελίδα του εικονογράφου: εδώ

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.