Κι όμως, γίνεται!

Τα σύγχρονα βιβλία για παιδιά προσαρμόζονται ταχύτατα στις μεγάλες αλλαγές της εποχής και προσπαθούν να αφηγηθούν με τον δικό τους τρόπο και φυσικά να εικονογραφήσουν τόσο το αντίκτυπο στις μικρότερες ηλικίες όσο και να προτείνουν άλλες οπτικές και τρόπους αντιμετώπισης. Το μοίρασμα των παιδιών σε δύο σπίτια, συνεπεία ενός διαζυγίου ή απομάκρυνσης των γονέων αλλά και λόγω της δουλειάς αυτών σε διαφορετικές πόλεις, αποτελεί μια ολική ανατροπή στην ζωή τους που δεν μπορούν παρά να αποδεχτούν. Όσο δύσκολη όμως κι αν είναι μια τέτοια αποδοχή, βιβλία σαν κι αυτό μπορούν να την κάνουν γλυκύτερη. Έως και δημιουργική! 

Με μια τέτοια δοκιμασία έρχεται αντιμέτωπη η Φλόρι: λόγω χωρισμού οι γονείς της ζουν σε διαφορετικά σπίτια και απορεί πως είναι δυνατόν να συνεχίσουν να είναι, όπως της είπαν, οικογένεια, χωρίς να μένουν στον ίδιο χώρο. Κάθε φορά που φτάνει στο σπίτι του μπαμπά της νοιώθει το σακίδιό της βαρύ και ασήκωτο, ίσως και το ίδιο το μέσα της. Τώρα μπορεί να το παραδεχτεί: δεν είναι τόσο γενναία. Όμως ο πατέρας της αρπάζει την λέξη της γενναιότητας και την προσκαλεί σε αυτοσχέδιο περιπετειώδες παιχνίδι – τα σεντόνια ως χιονισμένη πλαγιά, τα ζεστά ρούχα για το υποτιθέμενο κρύο, ένα έπαθλο στην κορυφή. Το βραβείο είναι μια πέτρα που όποτε την αγγίζει θα αντλεί δύναμη. Και πράγματι εις το εξής όποτε της λείπει και ο μπαμπάς της, η πέτρα είναι εκεί.

Στο σπίτι της πάντα δημιουργικής μητέρας της η Φλορι δεν βαριέται ποτέ, πόσο μάλλον όταν έχει και δυο αεικίνητα αδέλφια. Όμως η ώρα της αναχώρησης είναι και πάλι δύσκολη και ούτε τα λόγια ούτε η λογική μπορούν να την ανακουφίσουν. Μήπως είναι γενναία αλλά όχι τόσο όσο χρειάζεται; Είναι η σειρά της μητέρας της να την προσκαλέσει σε παιχνίδι διαστημικό, με φακούς, πιάτα-ιπτάμενους δίσκους και αναζήτηση ενός ιδιαίτερου λουλουδιού, που θα το βάλει στο κολιέ της και όποτε το αγγίζει θα ξέρει πως η μαμά της δεν είναι μακριά.

Μήπως όμως ξεχνάμε ότι δεν μελαγχολούν μόνο οι μικροί και οι μεγάλοι; Ύστερα από τόσο γεμάτες ώρες με την κόρη του, πώς να μην λυγίσει κι ο μπαμπάς της Φλόρι; Συχνά δεν είμαστε εμείς που βρίσκουμε τις λύσεις για τους άλλους αλλά όχι για εμάς; Ε, τώρα είναι η σειρά της Φλόρι να εμπνευστεί από τους ίδιους της τους γονείς και αφενός να του υπενθυμίσει ότι η μεγαλειώδης τούρτα που έφτιαξαν αποτελεί τούρτα γενναιότητας και αφετέρου να τους χαρίσει τα δυο μαγικά της αντικείμενα, που πλέον ενώνουν και τους τρεις τους με αδιόρατο κύκλο.

Ποιος θα το φανταζόταν λοιπόν! Εκείνο που κάποτε θεωρούνταν δράμα για τα παιδιά, η αλλαγή σπιτιών και η εναλλαγή των γονέων, τώρα μπορεί να είναι μια διπλή περιπέτεια. Η στιγμή του αποχωρισμού μπορεί να είναι πάντα δύσκολη, όμως υπάρχουν τρόποι, μικρά γλυκά τρυκ να ζει κανείς όλες τις ωραίες στιγμές και ταυτόχρονα να αισθάνεται πως έχει κοντά του ακόμα κι όσους είναι μακριά του. Η εικονογράφος έχει το δικό της αναγνωρίσιμο στιλ: φιγούρες με μεγάλα εκφραστικά μάτια, και περιβάλλοντα με τα εντονότερα δυνατά χρώματα.

Εικονογράφηση: Jess Rose

Ηλικίες: 4+

Εκδ. Ψυχογιός, 2024, σελ. 32, μτφ. Πετρούλα Γαβριηλίδου [Phil Earle – Two places to call home, 2022].

Ιστοσελίδα του συγγραφέα, εδώ

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ