Υποθαλάσσιες περιπέτειες σε σπαρταριστή ποίηση

Πρώτη προειδοποίηση: Οι αναγνώστες που είναι επιρρεπείς σε εθισμούς να απομακρυνθούν. Το βιβλίο σε εθίζει χωρίς να το καταλάβεις και ο λόγος δεν είναι η περίφημη ιδέα της ευφάνταστης καθημερινότητας μιας σειράς ψαριών και δη ορισμένων λιγότερο προβεβλημένων, ούτε η ολοζώντανη εικονογραφική τους απόδοση τους σε βυθούς χρωμάτων και λεπτομερειών. Θα μπορούσαν να είναι και τα παραπάνω αλλά αυτό που σε απορροφά στη δίνη του είναι η ίδια η ποιητική γραφή που παίζει συνεχώς με τις ομοιοκαταληξίες.

Βουτάμε λοιπόν στα βαθιά και συναντούμε έναν ολόκληρο πληθυσμό από θαλασσινά, τα οποία έχουν από μία ιδιότητα, επάγγελμα και ασχολία και ικανοποιούν το εκάστοτε προσωπικό τους γούστο: ένα λαβράκι που γράφει σε μπλοκάκι, ένα καβούρι που του αρέσει το χουζούρι, ένα μύδι που ονειρεύεται να βγει στο σανίδι, ένα καλαμάρι που φεύγει για το φεγγάρι, μια γλώσσα που θα μείνει στα Λιόσα (προς στιγμή ανησύχησα πως μπορεί να διαβάζει τον Λιόσα!), μια ζαργάνα με μαλλί αφάνα, ένα καλκάνι που πάει εκδρομή στη Μάνη, ένα καπόνι που μαθαίνει τρομπόνι, μια σαρδέλα που το έχει με τα πινέλα, ένας χάνος που οδηγεί χωρίς κράνος, ένα χέλι που τρώει γιαούρτι με μέλι, ένα μυλοκόπι διάσημο στην Ευρώπη, μια πεσκανδρίτσα που ξύνεται σε μια γκλίτσα, ένας ροφός πολύ σοφός και άλλοι και άλλες και άλλα.

Όμως οι ομοιοκαταληξίες δεν αρκούνται σ’ ένα ζευγάρωμα με την ονομασία του κάθε πλάσματος, αλλά συνεχίζουν στο κάθε πεντάστιχο, σε σχήματα πλεχτά και σταυρωτά. Για παράδειγμα, ένας καρχαρίας, ο Ζαχαρίας,/διευθυντής μεγάλης εταιρίας,/πουλάει ένα πιάνο/(ενοχλούνται οι από πάνω)/και το δίνει σε τιμή ευκαιρίας, και εννοείται ότι ο πιανίστας εμφανίζεται να παίζει, κάπως αγχωμένος, είναι η αλήθεια, το ωραίο του πολύχρωμο πιάνο, σε κόκκινο δάπεδο και μπροστά σ’ έναν τοίχο γεμάτο διπλώματα.  Κοινώς, τα πάντα εκεί κάτω είναι δυνατά: όλα αυτά τα υδρόβια δαιμόνια οδηγούν μηχανή, διασχίζουν γέφυρες, πάνε σε γάμους, παίζουν θέατρο, μεθούν με χυμό νεκταρίνι, παίρνουν το ΚΤΕΛ, βολτάρουν στη βροχή (άρα τελικά τα ψάρια γνωρίζουν ότι βρέχει), κρυολογούν, διαβάζουν, κι ένα χταπόδι που το λεν Ηρώδη/και τρελαίνεται για χυμό από ρόδι,/μακαρόνια έχει βράσει,/για να φάει να χορτάσει,/και να κοιμηθεί σαν το βόδι.

Αλλά χωρίς να το καταλάβουμε, ο εθισμός έχει φτάσει αργά και ανεπαίσθητα. Δηλαδή μπορούμε κι εμείς να σκαρώσουμε ανάλογα στιχουργήματα με όποιον υποθαλάσσιο ήρωα θέλουμε αναζητώντας τις σχετικές ομοιοκαταληξίες, άρα γνωρίζοντας τον αστείρευτο πλούτο των λέξεων; Και γιατί όχι και με πτηνά και όλα τα ζώα; Και θα την γλιτώσουν και οι συγγενείς και φίλοι; Σειρά μετά να μην έχουν και τα άψυχα αντικείμενα; Μετά από την ανάγνωση του βιβλίου οι ποιητικές φλέβες ξεχειλίζουν στο σπίτι και καταλήγουμε να μιλάμε μόνο με τον τρόπο του βιβλίου! Συνεπώς, επειδή ο δρόμος δεν έχει γυρισμό, καλείται ο συγγραφέας να συνεχίσει με τις παραπάνω επεκτάσεις, κατά προτίμηση με την ίδια εικονογράφο, τα έργα της οποίας ταιριάζουν γάντι με τις ιστορίες: αναπαριστά τους ήρωες με εξίσου σπαρταριστό τρόπο και πλημμυρίζει με χρώμα την ατομική τους σελίδα. Τελευταία σημείωση: Εμείς προειδοποιήσαμε. Τώρα ο καθένας δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.

Εικονογράφηση: Ιφιγένεια Καμπέρη

Έργα της εικονογράφου, εδώ.

Εκδ. Παπαδόπουλος, 2024, σελ. 32

Ηλικίες: 5+

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.