17 Ιουνίου, 2025 – Πανδοχείο

Φιλία με τα ζώα, αγάπη για την φύση

Μια μέλισσα μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο της Λουίζας και βουίζει δυνατά δίπλα στην δίχρωμη κουρτίνα της· τρομαγμένο το μικρό κορίτσι πετάει το βιβλίο της και σπεύδει να φέρει την μυγοσκοτώστρα αλλά μια εικόνα την σταματά. Η μέλισσα στέκει φοβισμένη και ανήμπορη στο εσωτερικό πρεβάζι, τα διάφανα φτερά της πεσμένα, τα ματάκια κουρασμένα. Προς το παρόν την παγιδεύει μέσα σ’ ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι και ανοίγει ένα βιβλίο με σχετικές πληροφορίες· έτσι μαθαίνει για την ζωτικότητα της ζάχαρης και του νερού για μια μέλισσα. Το ταλαιπωρημένο έντομο δυναμώνει και φεύγει αναζωογονημένο αλλά επιστρέφει το βράδυ υπό καταρρακτώδη βροχή, γνωρίζοντας πως μέσα από εκείνο το παράθυρο ένα κορίτσι μπορεί και πάλι να φροντίσει τα μαραμένα του φτερά. Η Λουίζα την παίρνει στην χούφτα της, την στεγνώνει, την βουρτσίζει και την χτενίζει.

Μόλις έχει αρχίσει μια ζεστή, συντροφική σχέση και μια ρόδινη κοινή περίοδος γεμάτη παιχνίδια, βόλτες και φροντίδα. Είναι χαρακτηριστικό το δισέλιδο με τις δεκάδες θερινές τους δραστηριότητες στις όποιες, εκτός των άλλων, παρατηρούμε και το εξής στοιχείο: η μέλισσα ολοένα και μεγαλώνει, σε σημείο να ξεπεράσει σε ύψος, βάρος και μέγεθος την Λουίζα! Σε ένα σπαρταριστό κάδρο, η τεράστια μέλισσα στέκει έξω από μια βιτρίνα ανθοπωλείου ενώ η υπάλληλος έντρομη κλείνει το κατάστημα και μια γάτα τεντώνεται έκπληκτη και αιφνιδιασμένη. Όμως το ίδιο το βλέμμα της μέλισσας δηλώνει πόσο της λείπουν τα λουλούδια και σύντομα τα φτερά της αρχίζουν να μαραζώνουν. Πώς μπορεί ένα τέτοιο έντομο να ζει μόνιμα στην τσιμεντένια πόλη;

Η φίλη της είναι και πάλι εδώ και καβάλα στην ιπτάμενη πλέον συντροφιά της πετάνε στη φύση έξω από την πόλη, παίρνουν την πολύτιμη δόση της, και κυρίως μαζεύουν σπόρους και τους σκορπίζουν από ψηλά παντού, μέχρι και στις ρωγμές και τις χαραμάδες. Σε λίγους μήνες η πόλη έχει ολοκληρωτικά αλλάξει χρώμα και φως – η φύση για άλλη μια φορά κάνει το θαύμα της. Όμως με το τέλος του καλοκαιριού η μέλισσα πρέπει να βρεθεί στους τόπους που της ταιριάζουν. Ο αποχωρισμός είναι σκληρός και ιδιαίτερα συγκινητικός.

Όμως από το πάνω παράθυρο ένα αγοράκι της νεύει μ’ ένα κασκόλ με μαύρες και κίτρινες ρίγες, σαν ένα σήμα πως γνώριζε τι είχε συμβεί – άλλωστε σε πολλά πλάνα βλέπαμε διακριτικά ορισμένες κινήσεις των άλλων ενοίκων της πολυκατοικίας. Τα δυο παιδιά γίνονται φίλοι και μοιράζονται την ανάμνηση της μέλισσας – φυτεύουν λουλούδια σε γλάστρες και ζαρντινιέρες, στα χιόνια φτιάχνουν μια χιονομέλισσα. Και όταν έρθει η άνοιξη, η μέλισσα δεν ξεχνάει την φίλη της και επανέρχεται για να ξαναζήσουν τα ίδια και καλύτερα.

Η αγάπη για τα πλάσματα της φύσης και την ίδια την φύση, η αναγκαιότητα της παρουσίας της μέσα στις πόλεις με τρόπους που είναι εφικτοί, όπως η ανθοκομία, η εξαφάνιση των μελισσών και η άγνωστη στους πολλούς συμβολή της στον μεγάλο κύκλο της ζωής, η ίδια η φιλία μεταξύ παιδιών και ζώων αλλά και σε ένα δεύτερο επίπεδο και των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και, διακριτικά, η μεγάλη συνδρομή των βιβλίων σε κάθε μας περιπέτεια – είναι χαρακτηριστικό ότι η Λουίζα φροντίζει την φίλη της έχοντας πάντα δίπλα ανοιχτές τις σελίδες εκείνου του βιβλίου., γιατί πάντα, γιατί πάντα ένα βιβλίο είναι χρήσιμο και όσο μεγαλύτερη βιβλιοθήκη έχουμε τόσο περισσότερες καταστάσεις αντιμετωπίζουμε, παίρνοντας ανάλογες χαρές – όλα λάμπουν σε αυτό το βιβλίο. Και ό,τι και να πούμε για την εικονογράφησή της θα είναι λίγο. Τόσα χρώματα και τόσο φως στην απεικόνιση των πρωταγωνιστριών, του περιβάλλοντός τους αλλά και της ίδιας της πόλης, όπως φαίνεται από ψηλά ή από τα παράθυρά τους.