18 Ιουνίου, 2025 – Πανδοχείο

Χωράει σε μια αποσκευή η αγάπη;

Ταξίδι επί χάρτου: Νότιος Πόλος. Πληθυσμός: Εκατόν ογδόντα έξι πιγκουίνοι. Τοποθεσία: μικρή πολιτεία πίσω από επτά παγόβουνα και ισάριθμες απέραντες πεδιάδες. Εστίαση: τριμελής οικογένεια γηγενών, η Χόλι μετά των γονέων της. Τοπίο: το αναμενόμενο, σε αποχρώσεις λευκού και γαλάζιου. Πανίδα: πιγκουίνοι με κόκκινα σκουφιά περνάνε μια χαρά· τρώνε παγωτό χωνάκι, φτιάχνουν γλυπτά από πάγο, παίζουν χιονόμπαλα, κάνουν πατινάζ και έλκηθρο, συζητούν· οι πιο ριψοκίνδυνοι ανεβαίνουν σε μια γλιστερή πλαγιά και πηδάνε στην παγωμένη θάλασσα. Για όλους αυτούς τους λόγους η μικρή Χόλι αγαπά τα πρωινά, αλλά και τα μεσημέρια δεν πάνε πίσω, έτσι όπως μοιράζεται με τους δικούς της πλήρη γεύματα σ’ ένα κυκλικό παγοτράπεζο. Μήπως και τα βράδια δεν περνάνε όλοι καλά, έτσι όπως συγκεντρώνονται σε μια πλατεία κάτω από το φεγγαρόφωτο;

Φαίνεται πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ακόμα και για τα σμήνη αυτών των αξιολάτρευτων ζώων. Ο μπαμπάς της διαπιστώνει ότι τα ψάρια δεν φτάνουν για όλη την κοινότητα και θα πρέπει να φύγει μακριά να τα αναζητήσει· την διαβεβαιώνει όμως ότι θα είναι πάντα κοντά της. Η Χόλι αναρωτιέται πώς μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δυο τόπους. Είναι η στιγμή που θα μπει στο – έκπληξη! – χρωματιστό της δωμάτιο και θα γεμίσει ένα κόκκινο σακίδιο με ένα βιβλίο, ένα κουβερτάκι και μια χούφτα καραμέλες, ώστε ο μπαμπάς της να έχει μαζί του κάτι δικό της. Επρόκειτο όμως για ιδιαίτερα αγαπημένα πράγματα, συνεπώς τα αντικαθιστά με το πιο αφράτο χιόνι κι έναν χιονοπιγκουίνο. Σύντομα αντιλαμβάνεται πως αρχίζουν να λιώνουν και επανέρχεται με ένα μπουκέτο τουλίπες, άρωμα σαρδέλας σε ένα μπουκαλάκι και ένα ζεύγος ωραιότατες ωτοασπίδες. Αλλά οι πρώτες θα μαραθούν, το δεύτερο θα εξατμιστεί και οι τρίτες θα της λείψουν. Μέχρι το ξημέρωμα θα γεμίζει και θα αδειάζει το κόκκινο σακίδιο.

Το πρωί όλοι μαζεύονται εκεί που το χιόνι συναντά τον ωκεανό και ένας ένας αποχαιρετούν τον μπαμπά της Χόλι, που τελικά του δίνει το σακίδιο. Το ταξίδι του πάνω σε ένα κομμάτι πάγο είναι μακρύ, με πολλά συναπαντήματα. Με την άφιξη ήδη του λείπει η κόρη του και ανοίγει το σακίδιο απ’ όπου ξεπηδούν πολύχρωμες καρδούλες. Είναι σειρά του να της απαντήσει: φουσκώνει ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι , φωνάζει δυνατά πόσο την αγαπάει, και το αφήνει να ταξιδέψει μαζί με την φωνή του. Το επόμενη πρωί εκείνη είναι από νωρίς στο λιμάνι και το τρίτο κύμα της φέρνει το μπαλόνι με την κόκκινη καρδιά. Τρέχει στην πιο ψηλή κορυφή και φωνάζει «κι εγώ σ’ αγαπώ, μπαμπά» – και φυσικά το βράδυ κοιμάται παρέα με την αγάπη του. Πατέρας και κόρη επικοινώνησαν κι έχουν πλέον ο ένας τον άλλον δίπλα του.

Μια από τις σκληρότερες περιστάσεις που μπορούν να συμβούν στη γονεϊκή αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη σχέση, εδώ βρίσκει το βάλσαμό της. Ο αποχωρισμός μπορεί να κρατά τα σώματα μακριά, αλλά τα συναισθήματα παραμένουν κοντά. Αρκεί ένα αντικείμενο, κι όχι κατ’ ανάγκη χειροπιαστό, απλά να συμβολίζει αλλά και να φέρει μέσα του την παρουσία του άλλου. Κι όταν το συναίσθημα που συνδέει τους αποχωρισμένους είναι η αγάπη, τότε καμιά απόσταση δεν είναι ικανή να τους κρατήσει μακριά. Αναρωτιέμαι τι θα έβαζα στο αντίστοιχο σακίδιο για τους γονείς μου, τότε, τι θα έβαζαν τώρα οι κόρες μου, τι θα έβαζα στην αναχώρηση ενός φίλου… Η εικονογράφος έχει φτιάξει εντελώς δικούς τους πιγκουίνους, με σώμα κυλινδρικό, κεφάλι θολωτό και χείλη κόκκινα, και τους έχει πλαισιώσει με κάθε δυνατή απόχρωση του μπλε, του γαλάζιου και του άσπρου.