Κατρίνα Τσάνταλη – Ο ιπποπόκαμπος

Καλωσόρισμα και αποδοχή για όλους

Είναι, βέβαια, γνωστό ότι τα παιδιά αποτελούν τους πλέον δεινούς λογοπλόκους, έτσι όπως κατασκευάζουν λέξεις χωρίς καν να προσπαθήσουν ή να εμπνευστούν. Προφανώς με κάποια ασυνείδητη διεργασία ανακατεύουν τις λέξεις του λεξικού εντός τους και πλάθουν την καινούργια· όταν μάλιστα πρόκειται για σύνθετη λέξη, τότε η μείξη βγάζει θαύματα. Είναι κρίμα όμως αυτά τα δημιουργήματα να χάνονται, περιορισμένα μόνο στις συζητήσεις μεταξύ γονέων. Μήπως, λοιπόν, θα ήταν ευχής έργο, τουλάχιστον όταν πρόκειται για οργανισμούς με σάρκα και οστά, να γίνονται ήρωες βιβλίων και να τους δίνουν και τον τίτλο;

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και ο ιπποπόκαμπος, στα χείλη κάποιου κοριτσιού που «μπέρδεψε τους ιπποπόταμους και τους ιππόκαμπους»· τώρα δεν μπορεί να κάνει πίσω, το πλάσμα δημιουργήθηκε και η συγγραφέας μας παρουσιάζει την ιστορία του. Όλα ξεκίνησαν όταν αυτός ο ιπποπόκαμπος, με στοιχεία και από τα δυο ζώα, εκείνο το πάρα πολύ μικρό και το άλλο το πάρα πολύ μεγάλο, πήγε να φτιάξει την φωλιά του δίπλα σ’ ένα ποτάμι, όπου ήδη ζούσε μια κοινότητα ζώων. Πώς τον υποδέχονται; Τον καλωσορίζουν ή τον αρνούνται; Τον αποδέχονται ή τον υποπτεύονται;

Ο κάστορας ο μάστορας προηγείται στην σειρά της θετικής ανταπόκρισης· αποφαίνεται ότι χώρος υπάρχει για όλους και προθυμοποιείται ως ειδικός να του χτίσει μια φωλιά. Όμως η νυφίτσα η μουσίτσα δεν έχει την ίδια άποψη, εφόσον δεν έχει ξαναδεί τέτοιο ζώο, ενώ ο μικρός ο ποντικός προσπαθεί να αποκτήσει άποψη από την εμφάνιση του επισκέπτη. Η πάπια με τα μεγάλα μάτια αναφωνεί την μαγική ερώτηση «Αν δεν του μιλήσουμε, πώς θα τον γνωρίσουμε;», και ο παπαγάλος απερίφραστα υποστηρίζει να διωχθεί το παράξενο αυτό πλάσμα. Η ελαφίνα αναφωνεί «τι αδικία να μην υποδεχόμαστε ένα πλάσμα που η όψη του δεν μοιάζει με καμία» και ο βάτραχος καταλήγει πως σίγουρα τα χέρια του δεν θα πιάνουν άρα δεν θα τους είναι χρήσιμος στον ποταμό. Οι απόψεις διίστανται, η συντροφιά διχάζεται.

Μίλησαν όλοι ή μένει κάποιος ακόμα; Ο ίδιος ο ιπποπόταμος αναλαμβάνει να προσθέσει την δική του ανταπάντηση. Τους άκουσε προσεκτικά, λέει, αλλά δεν είναι σωστά όλα όσα ειπώθηκαν. Σύμφωνα με την δική του μαγική φράση, με ομοιοκαταληξίες, όπως και όλο το κείμενο του βιβλίου, είναι η εξής «Μπορεί να μη μοιάζουμε, μα μπορεί και να ταιριάζουμε! Αν δεν δοκιμάσουμε, ποτέ δεν θα το μάθουμε!». Κι όταν η κουκουβάγια, που απορεί γιατί δεν τον βρήκε στα βιβλία της, τον ρωτάει αν μπορεί να ζήσει στον ποταμό τους, εκείνος τους διαβεβαιώνει πως ακριβώς επειδή είναι μοναδικός στο ζωικό βασίλειο, είναι ξεχωριστός – και πώς όταν έχει θέληση, τα πάντα μπορεί. Τους χαρίζει, άλλωστε, και ένα ποίημα που υμνεί την πίστη στον εαυτό του.

Η εικονογράφος μεγεθύνει τους μικρούς της ήρωες και ιδίως μεγαλώνει τα μάτια τους αλλά και την αίσθηση πως «σκέφτονται» με τον δικό τους τρόπο, όπως κι αν τον ονομάσουμε. Όλες οι επιφυλάξεις τους έχουν, ως ένα βαθμό, την δική τους «λογική» και αποτελούν εκφράσεις ενός μέσου όρου σκέψης και των ίδιων των ανθρώπων. Όμως ακριβώς η ίδια λογική, χωρίς εισαγωγικά, έρχεται να υμνήσει την υπομονή, την προσφορά της ευκαιρίας, την ομορφιά μιας γνωριμίας, την χαρά ενός καλωσορίσματος, και πάνω απ’ όλα την διαφορετικότητα και την αυτοπεποίθηση.

Εικονογράφηση: Miss Litte Grumpy

Εκδ. Διόπτρα, 2021, σελ. 32

Ηλικίες: 0-3

Το Φανταζού της Κατρίνας Τσάνταλη εδώ κι εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.