Ένα ταξίδι που πάντα συνεχίζεται

Στο προηγούμενο σημείωμα για το βιβλίο του James Norbury Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος, μιλήσαμε, εκτός των άλλων, και για τον συγγραφέα και την ιδιαίτερη τέχνη του, συνεπώς, εδώ, στο δεύτερο βιβλίο του με τους ίδιους ήρωες, θα εστιάσουμε αποκλειστικά στο περιεχόμενο.

Οι δυο φίλοι και πάλι μαθαίνουν τον κόσμο αλλά κατά βάθος και τον ίδιο τους στον εαυτό. Περιπλανιούνται στη φύση, ζουν τις σταδιακές και τις ξαφνικές αλλαγές της, μοιράζονται τις αγωνίες και τα συναισθήματά τους. Όταν βρίσκονται στη μέση μιας τρομερής καταιγίδας ξέρουν πως και η μεγαλύτερη μπόρα θα περάσει. Μπορεί το Πάντα για άλλη μια φορά να προτείνει δρόμους σκέψης αλλά είναι ο Δράκος που τους κάνει να αναβλύζουν μέσα από τα ερωτήματά του κι είναι μαζί που τους ανακαλύπτουν στην πράξη. Μαζί αντιλαμβάνονται πως το μυαλό μοιάζει πολύ με κήπο, καθώς έχει ανάγκη την φροντίδα, την προσοχή και τον κόπο μας, ενώ αν το αφήσουμε στην τύχη του θα γεμίσει ζιζάνια που εμποδίζουν τα λουλούδια να φυτρώσουν· μαζί σκέφτονται και πως όταν κάτι πρέπει να αλλάξει η ανάληψη δράσης είναι ο μόνος δρόμος και απαιτεί προσπάθεια και κόπο;

Η πρώτη στάση είναι σε έναν αρχαίο ναό που δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να το κάνουν σπίτι τους. Λίγο αργότερα, καταμεσίς μιας φύσης γεμάτης με ζώα, πουλιά και δέντρα, νοιώθουν πολύ τυχεροί αλλά ο Μικρός Δράκος νοιώθει ότι κάτι του λείπει. Το Πάντα τον καθησυχάζει: αυτή η αίσθηση δυστυχίας υπάρχει σε όλους μας· το σημαντικό είναι να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα προβλήματα δεν πρέπει να μας σταματούν· αποτελούν απλώς τον τρόπο με τον οποίο η φύση θέλει να μας πει ότι πρέπει να εξερευνήσουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Όταν ο Δράκος του εκφράζει την επιθυμία πως θα ήθελε κι αυτός κάποτε να βοηθήσει το Πάντα, εκείνο του απαντά ότι αυτό ήδη συμβαίνει κάθε μέρα, με το να είναι ο Δράκος απλώς και μόνο ο εαυτός του.

Και τι γίνεται με το παρελθόν που μοιάζει διαρκώς να μας καθορίζει; Το παρελθόν είναι σαν μια ιστορία που μας διηγείται πώς φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε – αλλά μπορείς ακόμα κι απ’ αυτή τη στιγμή να αρχίσεις να γράφεις μια νέα ιστορία. Μπορεί συχνά να νοιώθουμε δυστυχισμένοι αλλά δεν είναι πάντοτε η ίδια κατάσταση που μας κάνει δυστυχισμένους αλλά ο τρόπος που την βλέπουμε. Και πράγματι, ορισμένες καταστάσεις δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τις αποδεχτούμε ως έχουν. Αλλά ό,τι χρειαζόμαστε είναι ήδη μέσα μας. Τα απλά πράγματα όταν τα δούμε με άλλα μάτια, μπορούν πολλές φορές να μας χαρίσουν την μεγαλύτερη ευτυχία. Όσο ζούμε, θα συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη και να καταλήγουμε να χανόμαστε· αυτή είναι η φύση των πραγμάτων. Υπάρχουν τρόμοι να φτάσουμε στην εσωτερική ηρεμία από την οποία πηγάζει η χαρά και η γαλήνη – αυτή βρίσκεται πάντα εκεί και περιμένει να την ανακαλύψουμε

Η διαλεκτική των δυο φίλων είναι γεμάτη τρυφερότητα και στοχασμό όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωή, τον εαυτό μας και τους άλλους. Προτείνει την πίστη στον εαυτό και την αγάπη στους άλλους, την μαγεία της επικοινωνίας και τους καρπούς της φιλίας, την αυτοεκτίμηση και την προσωπική ελευθερία. Και αναμφίβολα το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος ζούνε στιγμές που ίσως κάποτε αντιληφθούν πως είναι από τις ομορφότερες που έχουν ζήσει. Σε μία από αυτές, καθώς στέκονται κάτω από ένα μεγάλο δέντρο είναι σειρά του Πάντα να ρωτήσει «τι γιορτάζουμε;» και του Δράκου να απαντήσει «Εμάς τους δυο… και νομίζω ότι αυτό είναι το ωραιότερο τσάι που είχα ποτέ του, ακριβώς επειδή είναι αυτό έχω αυτή την στιγμή».

Εκδ. Διόπτρα, 2022, [15^η χιλιάδα], σελ. 168, μτφ. Σοφία Τάπα [The journey: Big Panta and Tiny Dragon, 2022]

Ιστοσελίδα του συγγραφέα, εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.