Ο ανεκτίμητος χώρος που μοιραζόμαστε

Ένας άνθρωπος κι ένας σκύλος στην χειμωνιάτικη φύση. Δεν έχει σημασία που πηγαίνουν, γιατί σε λίγο θα φύγουν από τις σελίδες και θα επιστέψουν στο τέλος· όμως το πέρασμά τους ξεκινάει ολόκληρη την ιστορία επειδή τους πέφτει ένα γάντι. Από εδώ αρχίζουν όλα, από ένα πεταμένο γάντι πάνω στο αφράτο χιόνι του δάσους, γιατί δεν θα μείνει για πολύ μόνο του. Κάποιοι ήχοι προδίδουν το πρώτο πλάσμα που το πλησιάζει, ως ιδανικό χειμερινό καταφύγιο: έναν ποντικό. Αλλά σε κάθε δισέλιδο θα εμφανίζεται κι από ένα νέο και διαφορετικό ζώο, που κρυώνει και ζητά την άδεια να χωθεί κι αυτό στο απρόσμενο ζεστό σπιτικό· κι είναι ζώα ολοένα και μεγαλύτερα: ένας βάτραχος, ένας λαγός, μια αλεπού, ένας λύκος, ένα αγριογούρουνο και μια αρκούδα!

Κάθε φορά οι ήδη υπάρχοντες ένοικοι αποδέχονται την πρόταση και υποδέχονται τον νέο συγκάτοικο. Ακόμα και για την ογκώδη αρκούδα, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, τα κανονίζουν έτσι ώστε να χωρέσει κι αυτή. Δεν έχει σημασία αν ο ζωτικός χώρος του καθενός ολοένα και μειώνεται – σπουδαιότερη είναι η κατανόηση της ανάγκης, η ανακούφιση του άλλου, η συντροφιά για τις δύσκολες μέρες. Το κάλεσμα για συνύπαρξη, η βοήθεια, το μοίρασμα, η αποδοχή, η συντροφιά, η κοινή αντιμετώπιση των δυσκολιών, όλα δικαιώνονται στο διαχρονικό παραδοσιακό ουκρανικό παραμύθι που έχει πολλαπλώς διασπαρθεί στον κόσμο και φτάνει σ’ εμάς με την προσωπική εκδοχή του συγγραφέα.

Και πώς εκφράζεται αυτή η νέα οπτική; Το κάθε ζώο εκπέμπει τα δικά του φωνήματα, γιατί εκτός από τις γνωστές λέξεις υπάρχουν και οι διάφορες εκφορές της γλώσσας τους. Ύστερα, η συνέχεια και το όποιο «οριστικό» τέλος μένουν ανοιχτά. Ενώ στο πρωτότυπο και σε μεγάλο μέρος των διασκευών, η ιστορία καταλήγει τελικά στην επιστροφή του γαντιού στα χέρια του κατόχου και στην φυγή των ζώων, με μόνο απόσταγμηα τελικά πως ακόμα κι αν το μοίρασμα δεν κρατά, και πάλι υπήρξε σημαντικό, τώρα ο άνθρωπος αφήνει το γάντι εκεί που βρίσκεται γιατί γνωρίζει πως θα αποτελέσει το σπίτι τους και για τον επόμενο χειμώνα.

Τόσο η επαναληπτικότητα του λόγου αλλά και οι ανεπαίσθητες παραλλαγές του όσο και η αύξουσα κλίμακα των πρωταγωνιστών, βασικά δομικά στοιχεία της παραμυθικής αφήγησης. αποτελούν από μόνα τους απεριόριστα παιχνίδια πιθανών καταλόγων. Αν, ας πούμε, δεν επρόκειτο για γάντι αλλά τσουβάλι, χαρτόκουτο ή δεντρόσπιτο; Μπορούμε να επαναλαμβάνουμε την ίδια φράση με διαφορετικούς τρόπους; Ο συγγραφέας έκανε την αρχή, σειρά μας τώρα! Και πώς επιλέγει κανείς την εικονογράφηση μιας τέτοιας ιστορίας που δεν διαθέτει φαντασμαγορικά θεάματα;  Προσκαλεί μια εκ των πλέον προικισμένων εικονογράφων και εκείνη αναλαμβάνει με τους πιο ήρεμους παστέλ χρωματισμούς και μια «μαλακή», σχεδόν κινούμενη απόδοση των μορφών. Για την Φωτεινή Στεφανίδη, άλλωστε, τα είπαμε στην τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ανάρτησης.

Ο συγγραφέας είναι ένας δεινός κολυμβητής της δύσκολης θάλασσας της παιδικής λογοτεχνίας. Έχει κατασκευάσει το δικό της σπίτι, την υψηλής αισθητικής ιστοσελίδα Elniplex, μια από τις ελάχιστες σχετικές σελίδες, με πλήθος κριτικών και παρουσιάσεων όλης της σχετικής εκδοτικής παραγωγής. Νηπιαγωγός εδώ και εικοσαετία, δημιουργός της Χρυσής Λίστας / Elniplex Gold List (πολύτιμης για όλους εμάς που αδυνατούμε να πηγαίνουμε στα βιβλιοπωλεία), της φιλαναγνωστικής καμπάνιας #diavazoume  και της δράσης «21^η Δεκεμβρίου- Χάρισε ένα βιβλίο» το 2023, ξεκινά την προσωπική συγγραφή πιάνοντας το νήμα από το βαθύ παρελθόν. Από τους ενοίκους του Πανδοχείου και από τον Πανδοχέα προσωπικά, προστάζεται να συνεχίσει και την συγγραφή!

Ηλικίες: 4+

Εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη. Η ιστοσελίδα της εδώ.

Εκδ. Susaeta, 2025, σελ. 32.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.