Τι χωράει μέσα σε μια καρδιά;

Είναι Παραμονή Χριστουγέννων αλλά θα μπορούσε να είναι και οποιοδήποτε άλλο βράδυ, γιατί όλα τα βράδια τα φώτα των σπιτιών λαμπυρίζουν και σίγουρα κάποιο κορίτσι θα ξεθαμπώνει το τζάμι για να τα δει. Κι αν ειδικά αυτή την ημέρα τα μηνύματα που ψιθυρίζουν ποιους αγαπούμε ή πόσο μας λείπουν, το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες. Τώρα όμως όλοι μοιάζουν να προσμένουν κάτι, ακόμα και το κορίτσι με τις πράσινες πιτζάμες που κάθεται στο γραφείο του μοναχικού του δωματίου. Κάπου ανάμεσα στα παιχνίδια του υπάρχει ένα μικρό ρομπότ και ο μόνος τρόπος να μιλήσει θα είναι μέσα στο όνειρο του κοριτσιού. Η ερώτησή του για το μόνο που το ίδιο δεν διαθέτει είναι κρίσιμη: Τι υπάρχει μέσα σε μια ανθρώπινη καρδιά;

Το κορίτσι του δίνει μια αρχιτεκτονικά σχεδιασμένη απάντηση. Η καρδιά έχει χιλιάδες δωμάτια, στο καθένα κι από ένα ράφι, σε κάθε ράφι μια σειρά χοντρών βιβλίων με ιστορίες, σε κάθε ιστορία ένας γαλαξίας από λέξεις. Πώς να μην την παρακαλέσει το ρομποτάκι να του φτιάξει κι εκείνου μια τέτοια καρδιά; Και το κορίτσι ξανά ανταποκρίνεται και βάζει στην καινούργια καρδιά τις δικές του αγαπημένες ιστορίες: για το πράσινο ρολόι της πλατείας, με τις φιγούρες που χορεύουν, για τις δυο καρακάξες που βουτάνε στα νερά της βροχής, για τα τρία κόκκινα αερόστατα που κάποτε κάποτε πετούν στον ουρανό, για το τελευταίο μπλε τρένο που φτάνει το βράδυ στο σταθμό, για την σύναξη των χρυσών ελαφιών στο δάσος, για το έλατο της πλατείας.

Δεν προλαβαίνει να του μιλήσει για το δικό της έλατο, γιατί μάλλον αποκοιμήθηκε, όμως το επόμενο πρωινό βρίσκει το ρομπότ ανάμεσα στα δώρα με ένα σημείωμα αφημένο πλάι του κι ένα κλειδί. Είναι το κλειδί που το κουρδίζει ώστε να πει την δική του ιστορία και είναι η σειρά του κοριτσιού να την ακούσει «έχοντας την καρδιά της στα δυο της χέρια» κι είναι ακριβώς η ιστορία που μόλις γράφτηκε, γιατί η αγάπη έτσι όπως αθόρυβα εκπέμπεται πάλλεται, πετά και ορμά κάνει συνεχείς κύκλους και επιστρέφει σ’ εκείνον που την πρόσφερε. Είναι από τα βιβλία που έχουν την δική τους ποιητικότητα και ευρηματικότητα στην σύλληψη και πλούτο σχεδίων που επιτυγχάνουν να αποδώσουν σε σχέδια την απεριόριστη χωρητικότητα μιας καρδιάς.

Οι τελευταίες σελίδες επιφυλάσσουν τρεις μικρές εκπλήξεις: ένα δισέλιδο με το ίδιο το παραμύθι, για πιο απρόσκοπτη αφήγηση και δυο σημειώματα από τους δημιουργός του. Ο συγγραφέας στο δικό του με τίτλο το αιώνιο ερώτημα «από πού έρχονται οι ιστορίες», εξομολογείται την δική του αφετηρία, μια φράση που είχε διαβάσει σ’ ένα βιβλίο και η οποία του άλλαξε την οπτική των πραγμάτων, – «όταν σηκώνεσαι το πρωί πρέπει να παίρνεις την καρδιά σου και στα δυο σου χέρια», και την βεβαιότητα πως το βιβλίο έπρεπε να φτιαχτεί όταν είδε έναν πίνακας σε μια γκαλερί, με ανθρώπους να αιωρούνται πάνω από ένα ποτάμι. Επρόκειτο για έργο της εικονογράφου που με την σειρά της συνεχίζει να αναρωτιέται πώς να μοιάζει μια καρδιά. Το μόνο βέβαιο είναι πως όσο κι αν ζωγραφίζεται με το γνωστό σχήμα, το ταυτισμένο με την αγάπη, μπορεί και παίρνει όλα τα σχήματα χάρη σε όλα όσα της δίνουμε. Και δεν είναι ποτέ επίπεδη αλλά γεμάτη επίπεδα και ιστορίες

Εικονογράφηση: Monika Vaicenaviciene

Ηλικίες: 7+

Εκδ. Διόπτρα, 2024, σελ. 32, μτφ. Κυριάκος Μπούας-Θέμελης [The girl and the robot heart, 2024 ]

Ιστοσελίδα της εικονογράφου, εδώ.

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.