Το παρελθόν προσεχώς

Χρεώνουμε εξ ολοκλήρου την τηλεοπτική έλξη στη δύναμη της εικόνας. Λάθος. Η κινηματογραφική εικόνα είναι πολλαπλάσια γοητευτική αλλά οι σινεμάδες κλείνουν. Η τηλεόραση είναι συνδεδεμένη στο οικιακό μας μαγκανοπήγαδο. Ο κινηματογράφος παραγκώνισε την επανάληψη Πάω σινεμά σημαίνει βγαίνω στο αβέβαιο νέο. Βλέπω τηλεόραση, θα πει νιώθω ασφαλής και πάλι.

…γράφει ο Γιάννης Καλαϊτζής, σ’ ένα από τα αχαρακτήριστα (από τον εκδότη του Αιμίλιο Καλλιακάτσο), χαρακτηρισμένα δε από τον ύποπτο αυτουργό τους και εμάς τους συνένοχους αναγνώστες ως χρονογραφήματα, επιφυλλίδες, ευτράπελα άρθρα, δοκίμια, άντε και editorials προσεχών εκδόσεων. Ο ίδιος καταθέτω και την ετικέτα «σημειώματα σημασίας» και «κείμενα ευφυή που διατρέχουν σε μια, δυο ή τρεις σελίδες δεκαετίες ολόκληρες, για να μην πω αιώνες, αποκαλύπτοντας την σπαρταριστή τραγικότητα της Ιστορίας που όχι απλώς επιβιώνει μέχρι σήμερα αλλά και συνδέεται ευθέως με το εδώ, τώρα, δίπλα μας. Πρόκειται για γραπτά που προέρχονται από την Γαλέρα, την «Ελευθεροτυπία» του Τεγόπουλου και την Εφημερίδα των Συντακτών· για τα κείμενα από τις πρώτες δυο πηγές ο συγγραφέας συνεχίζει να πληρώνει αδρά, καθώς μόνο η τελευταία εφημερίδα παραχωρεί στον γράφοντα το δικαίωμα της αναδημοσίευσης εντελώς δωρεάν.

Συνεπώς τι είναι ετούτο το έντυπο δημιούργημα; Ένα δημιούργημα τύπου, προφανώς, αλλά μας προλαβαίνει μια ένθετη – ξέμπαρκη σελίδα εντός του βιβλίου. Τα προϊόντα του τύπου ήσαν πάντα «τύπου Κερκύρας» και ουδέποτε κερκυραϊκά, κοινώς ποτέ δεν συναντηθήκαμε με το αυθεντικό και το πρωτότυπο. Κάτι λέγαμε περί επανάληψης λοιπόν: Ο Πάολο Βίρνο, στις διαλέξεις του με θέμα Μορφές τρόμου και προστασίας, μας θυμίζει ο συγγραφέας, ανάγει την προστασία μέσω της επανάληψης στην παιδική ηλικία. Το ίδιο παραμύθι ακόμα μια φορά, το ίδιο παιχνίδι, ή ίδια χειρονομία. Αυτή η παιδική εμπειρία επεκτείνεται στα μεγάλα παιδιά στους ενήλικες.

Εκκλησία και τηλεόραση συμπίπτουν όχι μόνο στη χρήση της επανάληψης, αλλά και στο ρεπερτόριο. Λεηλασίες, εξανδραποδισμοί, βιασμοί, βασανιστήρια, πορνεία, ποταμοί αίματος και βιβλικές καταστροφές κατακλύζουν τόσο τα τηλεοπτικά προγράμματα όσο κα την Αγία Γραφή. Μετά από τόση κόλαση πέφτουν σε γόνιμο έδαφος η παρηγοριά του παπά και η καταγγελία του ρεπόρτερ. / Τηλεόραση και Εκκλησία, δυο συστήματα ασφαλείας με διαφορετικό δείκτη δυσκολίας. Η πρώτη παραλαμβάνει ένα πληροφοριακό χάος για να το με­τατρέψει σε τακτικό ημερήσιο ή εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Η δεύτερη υπηρεσία, η Εκκλησία, έχει δεδομένο πρόγραμμα (τον πριονισμό της Αγ. τον αποκεφαλισμό της Αγ. Αικατερίνης, τη Σταύρωση του Κυρίου) και το μεταμορφώνει σε συνεδριακά κέντρα, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και τραπεζικούς οργανισμούς. [σ. 29]

Πρόσωπα, αντιπρόσωπα, περσόνες και μορφές παίρνουν τη σειρά τους για ένα προς τιμήν τους κείμενο: ο Μανόλης Αναγνωστάκης και η Οκτομπριάνα, ο Νυμφίος Σουλεϊμάν, Καζαντζίδης ο Θεολόγος, ο Φρεντ Ασταίρ των γραφικών τεχνών, ο Καραγκιόζης ασκεπής, η συμπαθητική μελάνη, ο μη Χείρων βέλτιστος και πλήθος άλλων αξιοπερίγραπτων. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα παιδιά και γενικώς όλοι όσοι ζουν την παιδική ηλικία, που σήμερα τυγχάνει μέγιστης στοργής και προστασίας. Ήταν όμως πάντα έτσι; Η Αγία Γραφή και Ιερή Παράδοση επιφυλάσσουν ιδιαίτερη τύχη στα παιδιά της οικουμένης: να συρθούν στα θυσιαστήρια, να σφαγούν κατά χιλιάδες, να ριχτούν σε καμίνους, κοινώς όλα τα απαραίτητα για την βασιλεία των ουρανών.

Η παιδική ηλικία και η ιδιαίτερη στοργή και φροντίδα που απαιτεί, είναι ανακαλύψεις των δύο µεγάλων ευρωπαϊκών επαναστάσεων, της αστικής και της βιοµηχανικής. Μέχρι τότε, τα παιδιά στη συντριπτική τους πλειονότητα εθεωρούντο υποσύνολο των νάνων, των ζώων ή των ξωτικών. Το εύρηµα δηµιούργησε τόσο ισχυρή εντύπωση, που για χάρη του γράφτηκαν τα πρώτα µεγάλα µυθιστορήµατα µε θέµα και πρωταγωνιστές τα παιδιά. Ας θυµηθούµε τα απολαυστικά και πολυδιαβασµένα «Η Αλίκη στη χώρα των θαυµάτων», «Όλιβερ Τουίστ», «Το κλεµµένο παιδί», το «Νησί των θησαυρών», «Μεγάλες προσδοκίες», «Χωκ Φιν», «Τοµ Σόγιερ», κ.ά. Ο Γαβριάς τού Ουγκώ µάς είναι αξέχαστος, ενώ δίπλα στη Μαριάν, τη γυµνόστηθη επανάσταση του Ντελακρουά, πάντα ορµητικά βαδίζει ένας πάνοπλος έφηβος. [σ. 35-36]

Αν υπολογίσουμε ότι ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά του, ο Δίας µεγάλωσε ολομόναχος µε το γάλα μιας Αµάλθειας, ο ίδιος μετά εγκατέλειπε τους απογόνους του στην «Αγάπη των Ξένων», ο Οιδίπους είναι ένα έκθετο κλπ. κλπ., κι αν θυμηθούμε ότι ο ανώνυμος θεός του χριστιανισμού του ανώνυμου θεού καταδικάζει την Εύα να γεννάει µε φρικτούς πόνους τα παιδιά της και οδηγεί στο µαρτύριο τον γιο του αντί να σπεύσει µε αυτοθυσία αυτός ο ίδιος, ο δε Ιησούς προτιμάει το «άφετε τα παιδία…» αντί να πάει αυτός πρώτος, τότε ίσως πράγματι υπάρχει κάτι κοινή δράση στον «ελληνοχριστιανικό πολιτισµό. Ποιοι συνεχίζουν μέχρι σήμερα το θεάρεστο παιδαγωγικό έργο; Οι Υπουργοί των παιδιών, σκέφτομαι, σίγουρα.

Στο «Υπέρ γαϊδάρων» αποδίδεται επιτέλους, η δικαιοσύνη που άργησε μερικούς αιώνες. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Αν, σύμφωνα με τον πλέον κατάλληλο επιστήμονα, ο γάιδαρος κατοικεί στη Νότια Βαλκανική αναρίθμητους αιώνες πριν από την κάθοδο των τρισχιλιετών Ελλήνων, τότε τα προελληνικά Βαλκάνια υπήρξαν γαϊδουρινή επικράτεια. «Η σύνοψη όλων των επιστημών, η μυθολογία δηλαδή», γράφει ο γράφων, «μας διδάσκει ότι το ελληνικό βαπτιστικό της χερσονήσου -Αίμος- προέκυψε από το αίμα του μέγιστου των Τιτάνων, από το γαϊδουρόμορφο θηρίο ονόματι Τυφών». Τι συνέβη λοιπόν και οι Έλληνες δεν κληρονόμησαν τίποτα από τις αρετές του ολιγαρκή, συνετού, εργατικού, ανεκτικού και φιλάνθρωπου γαϊδάρου; Για να μη μιλήσουμε για την ακατάβλητη σεξουαλική ορμή του συμπαθούς τετραπόδου, που στερούνται οι δυσανεκτικοί, αρειμάνιοι, μισαλλόδοξοι και φοβικοί εντόπιοι…

Στην από κει «Ευρώπη», πάντως, ο γάιδαρος του Αμμωνίου Σακκά «εμβριθώς παρηκολούθει την φιλοσοφικήν διδασκαλίαν του δεσπότου του και τη θέση του βασιλικού αστρονόμου στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΑ’ κατείχε ευφυέστατος όνος». Και πάλι ύποπτοι αστοιχείωτοι τον πίστωσαν με την έως τελικής εξοντώσεως εργασία, μαζί με τους ψευδέστατους χαρακτηρισμούς «βλάκας, νωθρός, βρωμερός, αναίσχυντος και αναίσθητος» (αυτούς που σήμερα παρέλαβαν τα σύγχρονα υποζύγια, οι Βόρειοι δηλαδή, οι Αραβες, Ινδοί και Αφρικανοί πρόσφυγες). Αλλά ας είμαστε ήσυχοι: όσοι υπερασπίζονται την καθαρότητα του αίματος, ουδεμία σχέση έχουν με τους αυθεντικούς προαιώνιους κληρονόμους του Αίμου, τους άκακους δηλαδή και ρωμαλέους γαϊδάρους.

Και επειδή ζούμε ημέρες όπου απαγορεύεται ακόμα και να κυκλοφορήσουμε ή να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο, υφιστάμενοι φραγμούς και εμπόδια, σε κάθε δε περίπτωση υποχρεούμαστε σε απόδοση ταυτότητας ή κάποιας υποτέλειας, ας θυμηθούμε ότι… Η Ιλιάδα του Ομήρου είναι το πρώτο έπος των διοδίων. Οι Τρώες ελέγχουν τη διέλευση από το Αιγαίο στον Εύξεινο Πόντο, κατάσταση απαράδεκτη για τους ναυτικούς, εμπόρους και πειρατές Δαναούς. Η σφαγή, η πυρπόληση της πόλης – διόδια και ο εξανδραποδισμός των Τρωάδων ήταν αναμενόμενη. Η απαγωγή της Ελένης, η οργή του Αχιλλέα και ο Δούρειος Ίππος εφευρέθησαν χάριν της αφήγησης, όπως το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης χάριν της διάλυσης των κοινωνικών ασφαλίσεων. [σ. 74]…κι εδώ βρίσκει ο δαιμόνιος γελοιογράφος ευκαιρία για μια σύντομη ιστορία των ελεγχόμενων περασμάτων, από τις μπάρες του Λεωνίδα στην Εθνική Αθηνών – Λαμίας με τις σχετικές αιωνόβιες μπορώ να πω καθυστερήσεις μέχρι τα βυζαντινά διόδια, τις μαύρες συμπληγάδες, τη Σκύλλα και τον Σκείρωνα και το κατά ομολογία «πολιτικών» Άβατο των Αθηνών, τα Εξάρχεια.

Συνεπώς δίκιο είχε ο εκδότης Αιμίλιος Καλλιακάτσος, όταν στο σπανίζον προσκύνημά μου στο τέμενος της Στιγμής, μου εγχείρισε το παρόν βιβλίο, πρώτα με την φράση «αυτό είναι ακριβώς για εσάς» και κατόπιν με την γνωστή του απαγόρευση να γράψω οτιδήποτε. Στο πρώτο είχε δίκιο, το δεύτερο το αγνόησα, έτοιμος να αποδεχτώ όλες τις συνέπειες.

Εκδ. Στιγμή, 2013, σελ. 158.

Ιστοσελιδοποιημένος Καλαϊτζής εδώ.

Στις εικόνες: σελίδες από τα άλμπουμ κόμικς του συγγραφέα: Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης, Τυφών, Μπον Βιβέρ, Τσιγγάνικη Ορχήστρα, Το πέλαγος της Μποτίλιας, Έκτακτα Περιστατικά– και ο συγγραφέας επ’ αυτοφώρω επί το έργον.

Πρώτη δημοσίευση: Mic.gr/ Βιβλιοπανδοχείο, 170. Editorials για το μέλλον.

Ληστές της τέχνης, κλέφτες του πολιτισμού

Ο συγγραφέας σχεδίαζε την συγγραφή ενός μη μυθοπλαστικού βιβλίου – μελέτης για την σύγχρονη αρχαιοκαπηλία κατά τη διάρκεια των ερευνών και των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ για το παράνομο εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων [Το κύκλωμα, 2006]. Κινητήρια έμπνευση υπήρξε, μια δεκαετία περίπου νωρίτερα, η μετάφραση των βιβλίων του Όλιβερ Μπανκς Μανία για τον Καραβάτζο και Ο χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ [εκδ. Άγρα, 1990 και 1995 αντίστοιχα]. Και να φανταστεί κανείς πως τα πρωτότυπα, τότε άγνωστα μυθιστορήματα προτάθηκαν στον συγγραφέα από φίλο του που τα ανακάλυψε σε κάποιο αεροδρόμιο. Δεν είναι συναρπαστική η αλυσιδωτή πορεία που μας οδηγεί μερικές φορές εδώ που βρισκόμαστε;

Το ντόμινο της έμπνευσης μόλις είχε ξεκινήσει, καθώς η αρχαιολογία ως μέθοδος ανασκαφής, το αστυνομικό μυθιστόρημα και η οπτικοακουστική λειτουργία του ντοκιμαντέρ αποτελούσαν αγαπημένα του παίγνια. Και το τιτάνιο σχέδιο του συνδυασμού τους, τυπωμένο τώρα πια, καλύπτει κάθε μορφή έρευνας και συγγραφής. Η πρωτογενής του έρευνα περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά συνομιλιών, αφηγήσεων, ερμηνειών. Ακόμα εντρυφά σε αρχεία, αποδελτιώνει τον τύπο, μελετά μελέτες. Ποτέ άλλοτε δεν είχε φωτιστεί τόσο πολύ ο θεοσκότεινος και μουχλιασμένος κόσμος των κλεμμένων αρχαίων. Παρουσιάζονται αδιανόητες περιπτώσεις εγχώριας αρχαιοκαπηλίας, εκτίθενται όλα τα νομικά δεδομένα, αποκαλύπτονται όλοι οι εμπλεκόμενοι – πρόσωπα και, το ελεεινότερο, θεσμοί.

Από πού να αρχίσει κανείς, από ποιο νήμα να πιάσει αυτή την Ατέλειωτη Ιστορία; Στην ιστορία των αμερικανικών μουσείων σταθμός υπήρξε το 1870, όταν δημιουργήθηκαν οι δυο μεγάλοι οργανισμοί: το Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης της Νέας Υόρκης και το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης. Ήταν από τις πρώτες «εγκυκλοπαιδικές γκαλερί», που επιθυμούσαν να επιδείξουν την παγκόσμια τέχνη όλων των περιόδων και περιοχών. Μιλάμε για μια εποχή όπου ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος είχε τελειώσει και η διάχυτη εθνικιστική αναζωογόνηση έφερνε τους αμερικανούς σε ανταγωνισμό με την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Κι έτσι ενορχηστρώθηκε η μεγάλη μετανάστευση: τον επόμενο μισό αιώνα οι άδειες αίθουσες γέμισαν με έργα τέχνης απ’ όλο τον κόσμο και όλες τις εποχές.

Η έννοια του μουσείου, μια ευρωπαϊκή ανακάλυψη του 18^ου αιώνα τώρα έπαιρνε διαφορετική μορφή στο Νέο Κόσμο. Σε αντίθεση με το Βρετανικό ή το Λούβρο που ήταν υπό κρατικό έλεγχο, τα αμερικανικά μουσεία ήταν ιδιωτικά, συνεπώς μπορούσαν να λειτουργούν χωρίς να αποδίδουν λογαριασμό σε κανέναν. Το μέτρο δε της επιτυχίας τους ήταν ο αριθμός των επισκεπτών τους – η δημοκρατική επιβεβαίωση ενός θεσμού αριστοκρατικής προέλευσης, γράφει ο Αποστολίδης. Κι η πολυπόθητη επισκεψιμότητα δεν μπορούσε παρά να επιτευχθεί παρά με νέα, εντυπωσιακά αποκτήματα. Κάπως έτσι, με διεργασίες που περιγράφονται στο βιβλίο, η μισή αρχαιολογική ιστορία της Κύπρου βρίσκεται στις αποθήκες του ΜΜΝΥ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε να γίνεται λόγος για το ύψος των χρημάτων που διακυβευόταν από τα μεγάλα μουσεία των ΗΠΑ και μια από τις απόψεις που διατυπώθηκαν υποστήριζε την στροφή στην αγορά μικρών αρχαίων ευρημάτων. Η τάση αυτή συνδέεται άμεσα και με το κύμα σύλησης ταφών σε όλη την Ελλάδα σ’ εκείνη και την επόμενη δεκαετία, ιδιαίτερα στη Νεμέα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη. Άλλωστε εκτός από τα μουσεία υπάρχουν και οι αγοραστές ιδιώτες, που ζούνε σε σχετικά μικρά διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη και προτιμούν τα μικρού μεγέθους αρχαία από τα μνημειώδη. Κάπως έτσι οι συλλέκτες μεταπήδησαν από τις κλασικές στις κυκλαδικές αρχαιότητες!

Γύρω στο 1961 έγινε η μεγάλη λαθρανασκαφή στην Κέρο, μία από τις σημαντικότερες και αινιγματικότερες αρχαιολογικές θέσεις των Κυκλάδων, η οποία συνεχίστηκε σε όλη τη δεκαετία του ’60. Εκατοντάδες θραύσματα αγγείων και ειδωλίων κατέκλυσαν τη διεθνή αγορά, σχηματίζοντας στα χέρια του Ελβετού καθηγητή Ερλενμάγιερ τον λεγόμενο Θησαυρό της Κέρου. Η οικογένεια Γουλανδρή αμέσως απέκτησε τη συλλογή, ακολουθώντας μια γραμμή που έκτοτε τήρησε το ελληνικό κράτος, με βάση έναν νόμο του 1935: καλύτερα τα αρχαία να καταλήξουν σε ιδιωτικό συλλέκτη παρά να εκπατρισθούν. Η συναίνεση της αρχαιολογικής υπηρεσίας στην ανάμειξη ενός ιδιώτη σε μια ελληνική συλλογή εξυπηρετούσε το βασικό κριτήριο να μη φύγουν τα αντικείμενα στο εξωτερικό.

Έτσι η συγκέντρωση των κυκλαδικών ευρημάτων έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες αρχαιολόγους να ασχοληθούν με την καταγραφή τους και συνεπώς οι εγχώριοι επιστήμονες αποτέλεσαν ανεπίληπτα συστατικό μέρος της όλης προβληματικής κατάστασης. Είναι η αντίληψη που επικρατεί τη δεκαετία του ’60 πριν από τη Συνθήκη της ΟΥΝΕΣΚΟ που έμελλε δραματικά να αλλάξει ολόκληρη την ηθική γύρω από τη διεξαγωγή του εμπορίου αρχαιοτήτων και τη συγκρότηση ιδιωτικών συλλογών.

Τι συμβαίνει όταν κάτι βγαίνει από το έδαφος στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιορδανία ή την Ιταλία; Μια μεγάλη διαδρομή που έχει ως πρώτο σταθμό το Φρη Πορτ της Γενεύης, ένα τεράστιο συγκρότημα αποθηκών στο οποίο μπορεί να εισάγονται και να εξάγονται αρχαιότητες χωρίς κανέναν τελωνειακό έλεγχο, πιστοποιητικό ή παραστατικό προέλευσης. Μα πώς διαφεύγει, αναρωτιέμαι, από τους τόσο νομότυπους Ελβετούς; Μια σταθερή κατάληξη αποτελούν οι γνωστοί οίκοι Κρίστι’ς και Σόθμπι’ς. Η μεγαλύτερη δημοπρασία ελληνικών αγγείων που έγινε ποτέ πραγματοποιήθηκε το 2000 στους Κρίστι’ς. Η ελάχιστη έστω νομιμοποίηση της δημοπρασίας αυτής και κάθε ανάλογης στηρίζεται πρώτα στο γεγονός ότι κάποιος αρχαιολόγος παίρνει την ευθύνη να συντάξει, να προλογίσει και να σχολιάσει τον κατάλογό της!

Το 1992 εγκαινιάζεται στην Ιερουσαλήμ ένα νέο ιδιωτικό μουσείο, το Μουσείο των Χωρών της Βίβλου, που σε λίγα χρόνια εμφανίζει μια εντυπωσιακή ξεχωριστή πτέρυγα με ελληνικές αρχαιότητες. Μόνο που δεν υπήρχε καμία συγκεκριμένη ένδειξη για το πού και πότε βρέθηκαν τα συγκεκριμένα εκθέματα. Κατά τα άλλα, σκοπός του μουσείου είναι η συγκέντρωση αντικειμένων από την βιβλική περίοδο, ώστε «άνθρωποι όλων των πεποιθήσεων να επιστρέψουν στα ήθη και την ηθική της Βίβλου». Η ηθική πάνω απ’ όλα!

Σε κάποιο άλλο κεφάλαιο διαβάζουμε για το Τέμπλο της Παναγίας της Κανακαριάς και την Μαφία του Μονάχου. Στο βόρειο, κατεχόμενο τμήμα του νησιού, οι είκοσι περίπου χιλιάδες εικόνες που κλάπηκαν από εκκλησίες και μοναστήρια μεταφέροντας στις καρότσες των αγροτικών ημιφορτηγών με κατάληξη συνήθως το Μόναχο. Εδώ η αφήγηση ξεπερνάει κάθε κινηματογραφική φαντασία. Η εκκλησία λεηλατήθηκε το 1976 κι έγινε γνωστή μόλις το 1979 από έναν Άγγλο τουρίστα. Δέκα χρόνια μετά μια έμπορος τέχνης στην Ινδιανάπολη αγόραζε από γνωστό αρχαιοκάπηλο τέσσερα ψηφιδωτά του ναού, αλλά η έφορος του Μουσείου Πωλ Γκεττύ την κάρφωσε στην Εκκλησία της Κύπρου, η οποία την μήνυσε και κέρδισε την υπόθεση.

Η απόφαση ήταν ιστορική, διότι δεν ασχολήθηκε με τον φυσικό αυτουργό της κλοπής αλλά με τον έμπορο τέχνης που εισέπραξε το μερίδιο του λέοντος από την όλη συναλλαγή. Φυσικά τα συγκεκριμένα συναλλακτικά «ήθη» και έθιμα δεν άλλαξαν στο παραμικρό. Η περίπτωση της Κύπρου είναι ενδεικτική: το διεθνές εμπόριο εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα τις χώρες όπου επικρατεί πολιτική αστάθεια, εμφύλιος πόλεμος, τοπική σύρραξη ή ξένη κατοχή. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Λίβανος, Σομαλία, Καμπότζη, Αφγανιστάν, Ιράκ. Και στον αντίποδα, η ιστορία που ούτε κινηματογραφικά δεν μπορεί να αποδοθεί: η περίφημη ληστεία της Κορίνθου, που παρουσιάζεται σε ένα αδιανόητο χρονικό, από την εμπλοκή ομογενών «πατριωτών» μας και τα κοντέινερ στο Μαϊάμι της Φλόριντα όπου βρίσκονταν κρυμμένα για οκτώ χρόνια μέχρι την επιστροφή τους.

Μια μεγάλη πυραμίδα αποτελεί πλέον θεσμικό και αποδεκτό μνημείο της μεγάλης πολιτισμικής κλοπής. Το εμπόριο στηρίζεται στις λαθρανασκαφές, την κλοπή και την λεηλασία. Ακολουθούν αγοραστές και συλλέκτες, μουσεία και ιδιώτες. Ο όρος κύκλωμα ίσως είναι πολύ μικρός για να περιλάβει όλα τα γρανάζια ενός τόσο βρώμικου συστήματος. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα βιβλίο που οφείλουν να διαβάσουν όχι μόνο όλοι όσοι «ασχολούνται» με τον πολιτισμό αλλά και εκείνοι που υμνούν να μιλούν εξ ονόματος της εθνικής μας κληρονομιάς. Θα ήταν απλώς ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα αν επρόκειτο για μυθοπλασία. Δεν είναι όμως, συνεπώς απαιτεί ορθάνοιχτα μάτια και πολύ γερό στομάχι για να διαβαστεί και, κυρίως, να χωνευτεί.

Εκδ. Άγρα, 2006, 535 σελ. Περιλαμβάνονται: γυαλιστερό 32σέλιδο με 72 έγχρωμες φωτογραφίες με τις επεξηγήσεις τους. Επίμετρο: Παράρτημα 1: Η Σύμβαση του 1972, Η Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας, Πίνακας με τα 172 πιο ακριβά αγγεία που πουλήθηκαν σε δημοπρασίες από το 1960 έως το 2000, βιβλιογραφία και ευρετήριο.

Στις εικόνες: Κεφαλή Διονύσου από την ληστεία της Κορίνθου / Από την Γόρτυνα στο … Λούβρο / Βυζαντινός ναός στη Βόρεια Κύπρο / Βαγδάτη 2003.