O Edward Sharpe είναι μια μεσσιανική μορφή που δημιούργησε ο Alex Ebert μετά τον δραματικό χωρισμό με τη φίλη του, την αναχώρησή του απ’ το κοινό σπίτι και την συμμετοχή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Ο Edward υποτίθεται πως στάλθηκε στη γη να σώσει τους ανθρώπους από την καταστροφή αλλά αποσπάται απ’ το έργο του εξαιτίας συνεχών ερώτων – δηλαδή περιέπλεξε τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Τουλάχιστο συνάντησε την τραγουδίστρια Jade Castrinos και συνολικά μια δεκαριά νοματαίοι – νομαδαίοι άρχισαν να γυρνούν τους δρόμους και τις πολιτείες μ’ ένα λευκό σχολικό λεωφορειάκι. Οι συνθέσεις έβγαιναν η μια μετά την άλλη, το βανάκι άρχισε να βάφεται μ’ όλα τα χρώματα. Όλος αυτός ο χαμός αποτυπώνεται εδώ.

Πρώην frontman των Ιma Robot, ο Εbert κρατάει τις περισσότερες φωνές, αλλάζοντας χρώματα, στιλ αλλά και θέση, χωρίς να παίρνουμε είδηση ποιος παίρνει σκυτάλη μικροφώνου κι ακούγεται την μια σαν David Bowie, την άλλη σαν Jerry Garcia, σαν γκουρού των 60ς, σαν ηρεμισμένος Roky Erickson, σαν λοξός κληρονόμος των The Mamas & The Papas και των Buffalo Springfield, σαν Ιεροκήρυκας των Χίππις, οδηγός Magic Bus στο Φρίσκο ή απλώς ένας προσεκτικός βοκαλίστας μιας ευρείας 70ς ροκ μπάντας και μιας εκλεπτυσμένης 50ς αλητοπαρέας. Όλος αυτός ο χαμός αποτυπώνεται εδώ.

Σχηματισμένοι το 2007 μετά τις απανωτές απορρίψεις των εταιρειών, με βάση το LA κι εμπνευσμένοι (κατά πως λένε και λέει) απ’ τους Merry Pranksters του Ken Kesey που γυρνούσαν τους δρόμους με το δικό τους βαν διαλαλώντας τις χάρες και τις χαρές του acid, όπως το περιέγραφε κι ο Tom Wolfe στο κορυφαίο The Electric Kool-Aid Acid Test, έρχονται να φτιάξουν την δική τους ψυχεδέλεια ως έννοια, ως πολύχρωμη και πολύτροπη μουσική δημιουργία. Όλος αυτός ο χαμός αποτυπώνεται εδώ.

Μόνο που εδώ μιλάμε για έξοχες συνθετικές δημιουργίες, κι όχι για τίποτα δεκαπεντάλεπτα τζαμαρίσματα κι όπου μας βγει. Σ’ αυτό το σύνολο αριστοτεχνικής οικονομίας το μεγαλύτερο κομμάτι είναι εξάλεπτο και τα περισσότερα μοιάζουν να βγαίνουν από ένα σεντούκι κλασικής ποπ και ροκ. Στο πανηγυρικό ξεκίνημα του 40 day dream μάς υποδέχεται η ρυθμ σέξιον του Boss κι ένα γκόσπελ που πίστευα πως μόνο οι Mull Historical Society ή οι Arcade Fire μπορούσαν να φτιάξουν μας καλωσορίζει σ’ ένα Magical Mystery Tour γεμάτο όργανα – παιχνίδια (ξυλόφωνα, σφυρίχτρες, παλαμάκια, αρμόνια, φυσαρμόνια, κρούστες και κρουστά) και διαθέσεις ακόμα πιο παιχνίδιες. Ο Roy Orbinson είναι σκυφτός στο Black water με ατόφια 70ς μπάντα πίσω του κι ολοφώτιστος στο Carries On μπροστά από Μοταουνίστες εν Χορώ, ενώ στο Home αυθεντικοί hillbillies επιστρέφουν στο σαλούνι κι ο Cash με την June Carter ανεβαίνουν στη σκηνή και γίνεται λαμπερός χαμός. Στο τελικό Om nashi me ενώνονται Βόρεια και Νότια Αμερική σε μια τελετή σαμάνων και μπλουζμεν.

Μα τίποτα δεν υστερεί εδώ; Δεν θα βρούμε καμιά πιο αδύνατη στιγμή; Οκ, κρίμα που το μεξικανόπνευστο Jade δόθηκε στη φωνή της … Jade κι εκείνη ακούγεται σαν τον ….Chris de Burgh. Άντε και το I come in please με τα ξασπρισμένα σόουλ φωνητικά και κάτι γυρίσματα «ώριμων» Jefferson Airplane. Τουλάχιστο το έτερο λατινοπαθές Kisses over Babylon το αναλαμβάνουν άριστα άλλοι χορωδοί στα ισπανικά κι ακούγονται σαν καταπιωμένοι Walkmen. Και συνεχώς έρχονται νέες αμοιβές: το ψυχεδελικότατο Desert song (πλησιάζοντας κι ένα σύγχρονο ήχο που εκτός απ’ τους Arcades μόνο οι Bright Eyes άγγιξαν, ελάχιστα δε οι Polyphonic Spree κι οι Plants and Animals), το μπαρουτοκαπνισμένο Simplest love και δεν ανέφερα και το ομώνυμο και πιο αγαπημένο μου όλων!

Η αποθέωση της αγάπης και η αίσθηση της κοινότητας, τα χρώματα ταξιδιών εξωτερικών κι εσωτερικών, όλα θα πήγαιναν χαμένα κι αμετάδοτα χωρίς αυτές τις υπέροχες συνθέσεις. Δίσκος ταξίδι, δίσκος περιπέτεια.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr

 

O ομορφότερος ποπ ψυχεδελικός δίσκος του 2009 (προσοχή: όχι ο ομορφότερος ποπ, ούτε ο ομορφότερος ψυχεδελικός, αλλά ο ομορφότερος του ξεχωριστού είδους που αναμειγνύει αμφότερα) όπως πάντα προέρχεται από το πουθενά, κι όπως συνήθως από εκείνους που δεν το περιμένεις. Πάντως όχι από τέταρτο κατά σειρά δίσκο μπάντας! Κι όμως, φαίνεται πως η Αυστραλιανή μπάντα του Matthew J. Tow το ζωγράφισε το κατρούτσο κομψοτεχνηματάκι της.

Το σχήμα έχει ήδη αποκτήσει βεβαρημένο παρελθόν στο ψυχεδελικό ροκ, και με τα Be What You Want (2002 στην Bomp!), Meditations (2005) και Axiom (2007) αλλά και λόγω της χρόνιας συνεργασίας με τους Brian Jonestown Massacre. Το γεγονός πως εδώ συμμετέχουν προσκεκλημένοι διάφοροι πρώην και νυν BJM μπορεί και να μη λέει τίποτα, αν αναλογιστούμε πως οι πηγαινοερχόμενοι της κοινότητας φτάνουν σε τριψήφιο αριθμό, μπορεί και να λέει πολλά. Πάντως κοινές τουρ, συνηχογραφήσεις και συνθετικές συμμετοχές (οι Lovetones στο And This Is Our Music, ο Anton Newcombe μοιράστηκε την σύνθεση του A New Low In Getting HighTow και κάνει δικό του ρεμίξ στο Journeyman – επανάληψη προφανώς άχρηστη εδώ, με λόγο ύπαρξης μόνο ως φλιπ σάιντ ή σε καμιά συλλογή με περισσεύματα κ.λπ.) έχουν ήδη χαρμανιάσει και συνχαρμανιάσει τις δυο μπάντες.

Ο Tow αποδεικνύεται περίτεχνος συνθέτης και μελωδός κι έτσι ο δίσκος περιέχει περισσότερα κομψοτεχνήματα ψυχεδελικής ποπ απ’ όσα θα ελπίζαμε. Η ειδικότερη Strawberry Alarm Clock φωνητική και η γενικότερη acid κλιματική δίνουν στο σύνολο ευάερο και πολύχρωμο ήχο, ο συνονόματος του Matthew Sigley στο όργανο ισορροπεί σε «κόντρα» ρόλο, δωδεκάχορδες πνοές φυσάνε ανάμεσα σε paisley pop, Zombies, αρχικούς Move και φυσικά Lennon – McCartney.

Αγνοώ τις εισαγωγές που προφανώς θέλουν να συνεχίσουν μια παράδοση «εισόδου» στον μυστικό ψυχοτροπικό κόσμο που ευαγγελίζονταν οι τότε δίσκοι και κάνω πρώτη στάση στο Journeyman. Χαιρετισμός και χάρη σε Big Star και Byrds, ένα δικαιωματικό σινγκλ. Το Two Of A Kind συνειρμεί Beatles, αλλά από κάτω ρέει ζέουσα Ray Davies φλέβα. Στο Song To Humanity είναι κοινή η διαπίστωση πως αντηχεί πρώιμος Bowie, μια κατεύθυνση που έπαιξε και σε προηγούμενα τραγούδια το σχήμα. Το There Is No Sound ακούγεται σαν Simon and Garfunkel μέσα από την κάνη μπητλικού Revolver. Και δεν φεύγω χωρίς αυτιά γεμάτα: το ένα από το Memory Lane με εκείνα τα 2 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα που σου αλλάζουν τον γύρω κόσμο, όλα γίνεται χρωματιστά, οι έγνοιες φαίνονται βλακώδεις, οι πληγές μπουμπουκιάζουν, το άλλο από το Love And Redemption που μου θυμίζει πόσο μου λείπει η νεοψυχεδελική αναβίωση.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr.