Η διασκέδαση που μας ταιριάζει

Έχουμε ήδη γνωριστεί με τον συμπαθή αγέλαστο και γενικώς αντιρρησία πίθηκο ονόματι Τζιμ και την συντροφιά του στα περίχωρα μιας ζούγκλας. Τον συναντήσαμε εδώ κι εκεί, σε μια «Τέλεια μέρα για νεύρα», όπου ο ίδιος, παρά την εξόχως νευριασμένη μούρη του, ή μάλλον και χάρη και σε αυτή, μας δίδαξε πως τα συναισθήματα πρέπει να είναι ελεύθερα και ο θυμός αποδεκτός. Τώρα τι συμβαίνει και μας κοιτάζει ξανά με κατεβασμένη μούρη παρά γιορτινό καπελάκι στο κεφάλι ή, πιθανώς, εξαιτίας και αυτού;

Όλα ξεκινούν με ένα καρδιόσχημο φύλλο «καρφωμένο» σε μια άκρη του κλαδιού όπου κατοικεί: μια πρόσκληση στο πάρτι του σκαντζόχοιρου. Θα αρκούσε να θυμηθούμε τις δικές μας ανάλογες παρθενικές προσκλήσεις για να συναισθανθούμε το άγχος του Τζιμ. Όμως εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: η συντροφιά του τον ενημερώνει ότι στα πάρτι, εκτός των άλλων, χορεύουν. Πώς να μην πανικοβληθεί ο Τζιμ όταν, όπως διατείνεται, δεν γνωρίζει να χορεύει, και όταν, παρά την προθυμία όλων των φίλων του, αντιλαμβάνεται πως ούτε στα μαθήματά τους δεν τα πάει καλά; Ιδού ένα αξίωμα που έχει ριζωθεί καλά σε όλους μας: ότι στα πάρτι είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε και πολύ περισσότερο με έναν συγκεκριμένο, αποδεκτό τρόπο.

Έστω, τα μαθήματα τελειώνουν ταχύτατα και όλη η κουστωδία (από τα μικρά πουλιά ως τον ελέφαντα, από την χελώνα ως τον ιπποπόταμο κ.ο.κ.) σπεύδει στο πάρτι. Και όλοι, με κάθε καλή πρόθεση, διεκδικούν την θέση τους στην πίστα δίπλα στον Τζιμ. Τον τραβάνε από δω, τον στριφογυρίζουν από κει, τον σηκώνουν, τον διεκδικούν. Σκίουροι, αγριογούρουνα, ρινόκεροι, παγώνια, όλοι θέλουν να χορέψουν μαζί του. Για άλλη μια φορά ο υπομονετικός χιμπατζής «φορτώνει». Κι όταν πλέον στο ομαδικό τραινάκι όλοι ρωτούν και ξαναρωτούν «δεν είναι τέλεια;» ξεσπά: «όχι, δεν είναι τέλεια, είναι χάλια και δεν μου αρέσει να χορεύω!».

Κι ενώ κάποια ζώα αρχίζουν ήδη να εκφράζουν την απορία τους, πώς είναι δυνατόν να μην αρέσει σε κάποιον ο χορός, δειλά δειλά και άλλοι της συντροφιάς ομολογούν το ανομολόγητο: ο νεροβούβαλος, το φλαμίνγκο και η νυχτερίδα συμφωνούν αλλά δεν το έλεγαν ποτέ γιατί νόμιζαν πως είναι οι μόνοι, ή ντρέπονταν να παραδεχτούν την αμηχανία πάνω στην πίστα, για να μη μιλήσουμε για την φασαρία. Η τετράδα συμπληρώθηκε και είναι έτοιμη να αποχωρήσει. Και μόλις ενημερώνουν τον οικοδεσπότη σκαντζόχοιρο εκείνος παραπονιέται ότι θα του μείνει τόσο φαγητό.

Τι έκπληξη ήταν αυτή; Έτσι όπως το πάρτι ταυτίστηκε με τον χορό, ο Τζιμ δεν είχε αντιληφθεί πως και φαγητό υπάρχει (και μάλιστα ένας αδιανόητος μπουφές, με μυγόπιτα, μπάρες ξύλων, σκουληκοσαλάτα, σάπια φρούτα και άλλες νοστιμιές) αλλά και πολλά παιχνίδια για να παίξει με τους φίλους του. Κι έτσι ευχαριστιέται με τον δικό του τρόπο, παίζει τα λίγα παιχνίδια που τον εμπνέουν, δεν χορεύει καθόλου και μιλάει με εκείνους που θέλει να μιλήσει. Γιατί κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να χορεύει στα πάρτι και γενικά να διασκεδάζει και να περνάει καλά με τον τρόπο που οι άλλοι περνάνε καλά. Αν το καλοσκεφτούμε, υπάρχουν τόσοι τρόποι όσοι κι ο καθένας μας. Κανείς δεν οφείλει να είναι πρωταγωνιστής σε οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση, να συμμετέχει σε όλα τα παιχνίδια, να τρώει όλα τα φαγητά. Ο Τζιμ μας εξαφανίζει κάθε ενοχή ότι δεν διασκεδάζουμε όπως οι άλλοι και μας προτρέπει για άλλη μια φορά να είμαστε ο εαυτός μας. Μαζί σου Τζίμ!

Για την εικονογράφηση ισχύει επακριβώς ό,τι γράψαμε και στην προηγούμενή του περιπέτεια του Τζιμ: Ο εικονογράφος Max Lang σχεδιάζει κωμικές ζωικές μορφές, επιλέγοντας γήινα χρώματα, και καταφέρνει να δώσει πολύτιμη ελαφρότητα σε μια ιστορία που δεν έχει χαμόγελα αλλά, χάρη και στην πένα του, οδηγεί σε αυτά.

Εικονογράφηση: Max Land

Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2022, απόδοση Γιώργος Τσακνιάς, σελ. [Grumpy Monkey – Party Time!, 2019]

Ηλικίες: 3+

Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των παιδιών, εδώ.