[2] Όλες αυτές οι μνήμες εκκινούν από λέξεις – κλειδιά και μεταπλάθονται σε σεκάνς που «βλέπονται» ως πλάνα μιας προσωπικής βιογραφίας· είναι, όμως η ακοή που επαναφέρει ολόκληρη την ατμόσφαιρα του μνημονευόμενου, κάποτε με ακαριαίο τρόπο. Κάπως έτσι ο ήχος από το περπάτημα στα βότσαλα, πολλαπλά επαναλαμβανόμενο ειδοποιητήριο της προσέλευσης των θεατών, οριστικά και αμετάκλητα θα ανακαλεί την εύφορη αίσθηση της αναμονής στην εσπερινή ακόμα κινηματογραφική «πλατεία». Κι ένα τραγούδι σε οργανική εκτέλεση, μου θυμίζει το εναρκτήριο φιλμάκι καλωσορίσματος που πάντα παιζόταν στο Τιτάνια. Η μελωδία του Puppet on a string, που αργότερα μάθαμε πως τραγουδιέται από την αιωνίως ξυπόλυτη βρετανίδα τραγουδίστρια Sandy Shaw, συνόδευε τα αχνά από το φως της ημέρας και στιγματισμένα από την πολυκαιρία καρέ όπου εναλλάσσονταν φράσεις καλής υποδοχής και χρόνιας επικοινωνίας με το κοινό. Πόσο παράξενη ήταν αυτή η κίνηση αβρότητας από το αγνώστου προσώπου προσωπικό του Κινηματογράφου προς τους Πιστούς του! Ένας φυσικός και ένας τεχνητός ήχος έμοιαζαν να αποτελούν το διπλής όψης εισιτήριο εισόδου στο θησαυροφυλάκιο των πολλαπλών κόσμων.

Έκτοτε το τραγούδι με επαναφέρει ακριβώς στο ελάχιστο χρονικό διάστημα της αναμονής που έμοιαζε προοίμιο της μύησης, καθώς τα αδηφάγα μάτια παρατηρούσαν την μικροσκοπική και περίκλειστη εκδοχή του παραδείσου ή έστω ενός προθάλαμού του. Μέσα σ’ εκείνο το τέταρτο της ώρας προλάβαινα να νιώσω μέλος μιας ευρείας παραθεριστικής κοινότητας με γνωστά αναγνωριστικά: το μπρούντζινο δέρμα, ορισμένα σημάδια των παιδικών θριάμβων της ημέρας, τα ανοιχτόχρωμα ρούχα, την παρά τα σαπουνίσματα επικράτηση του θαλασσινού αλατιού στον κόσμο της όσφρησης. Διακεκριμένο κομμάτι της συντροφίας αποτελούσαν οι τυχεροί περίοικοι που είχαν ήδη στήσει τις καρέκλες τους στα μικρά μπαλκόνια, ενώ από τις κουζίνες τους μας προκαλούσε η μυρωδιά των τηγανητών αυγών. Σ’ εκείνο τον συμπυκνωμένο χρόνο συνυπήρχε η επιθυμία να παραταθούν όλες οι στάσεις της αναμονής και η ανυπομονησία της έναρξης του έργου, της οριστικής φυγής στον κόσμο του.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Το Δέντρο, τεύχος 199-200 (Ιούλιος 2014)

Συνεχίζει, κατά κάποιο τρόπο μνημονικών συνειρμών, από εδώ και συνεχίζεταισε μουσική φιλήδονη, λόγο κοινό, ηχώ στο χάος και γραπτά κινηματογραφημένα.

Στις φωτογραφίες, προσπάθησα να τραβήξω ό,τι απέμεινε από το επιθαλάσσιο αναψυκτήριο Το Κύμα λίγο πιο κάτω από τον κινηματογράφο Νινόν, συχνή στάση πριν την ταινία. Και το παράθυρο – και πόρτα μαζί – των διακοπών των παιδικών μου χρόνων.