Πανδοχείο

Πάντα με τραβούσαν οι δημιουργίες από εκείνους που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Τον Απρίλιο του 2003 μετά από μια συναυλία στην Arizona, ο Escovedo κατέρρεε λόγω σοβαρής ηπατίτιδας με επιπλοκές, που έκαναν ακόμα χειρότερες τα φάρμακα που έπαιρνε. Από εκεί και έπειτα ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ίδια – «Arizona» άλλωστε τιτλοφορείται ο εναρκτήριος δυναμίτης εδώ. Have another drink on me / I’ve been empty since Arizona.

Ανεξάρτητα από αυτό το γερό background, ο δίσκος έχει μερικά πολύ δυνατά κομμάτια. Το προαναφερθέν και το «Dear Head on the Wall» με τα δυσοίωνα βιολιά του μου φάνηκε σα να ξεπηδούν από ένα δίσκο του John Cale. Την ίδια αίσθηση μου προκάλεσε η ποικιλία που ακολουθεί σε όλη τη συνέχειά του. Ενώ είναι ένας ατόφιος ροκ εντ ρολλ δίσκος στην βασική μορφή, ενορχήστρωση και δομή, μπορεί άνετα να περνάει από το ένα στυλ στο άλλο και να κάνει τη διαφορά προσθέτοντας τα κατάλληλα όργανα και δίνοντας την εντύπωση ότι παίζει με όλα στο γήπεδό του. Μπορεί κανείς να έχει τόσες έδρες; Προφανώς ναι, αν έχει ρίζες πολύπλοκες (rock’n’ roll, avant garde, Mexican), είναι ακομπλεξάριστος με την country, το Tejano την folk ή την sophisticated pop και μόλις γύρισε από την κόλαση.

Τελικά, ο Cale είναι εδώ, στην παραγωγή και στα πλήκτρα. Κι αν σκεφτούμε πως βρίσκεται σε μία από τις πιο εξερευνητικές φάσεις της καριέρας του, δε θα μας κάνει εντύπωση που ρίχνει στο πολύ βάθος μερικές εκλάμψεις άμπιεντ και πειραματισμού, ακόμα και στα τυπικά ρόκια του Escovedo («Break This Time», «Sacramento and Polk»). Η Βουλγάρα ποιήτρια και μετανάστης στο Τέξας Kim Christoff έγραψε τους στίχους σε 3 κομμάτια, σ’ ένα από τα οποία («Notes on Air») το midtempo country-rock οδηγείται μέσα σ’ έναν βαθύτατο σουρεαλισμό.

Τέσσερα χρόνια μετά τον τελευταίο του δίσκο, αυτός ο συντετριμμένος ρόκερ καλεί τον Hector Munoz στα drums, 3 εγχορδάνθρωπους, κι έναν κιθαρίστα που ξέρει να κρατάει μια μπάντα – θυμηθείτε τους The True Believers του. Θα έλεγε κανείς πως άκουσαν όλοι μαζί την μαύρη οπερέτα του «Street Hassle» (Lou Reed, 1978 ) και περίμεναν τον Alejandro ν’ αρχίσει να διηγείται. Νομίζω πως όλες οι διαθέσεις είναι εμφανείς στην ερμηνεία του, ακόμα και στο ίδιο τραγούδια κάποιες φορές. Θυμός και ενοχή, εξομολόγηση και τσαμπουκαλίκι, ντροπή και απορία. Γι αυτό και ορισμένοι θα γράψουν, κι όχι άδικα, πως είναι το πιο σκοτεινό, ωμό και φιλοσοφημένο του δημιούργημα.

Blow another smoke ring for me / I’ve been straight so straight since Arizona. Κομμένα λοιπόν τσιγάρα και ποτά Αλεχάντρο. Ο παραγωγός σου τα έχει περάσει και ξέρει. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι πειρασμοί: One kiss just led to another / One kiss just fades into lover. Η ζωή είναι ένας απρόβλεπτος κύκλος αλυσίδων και ο Escovedo γνώρισε την τέταρτη γυναίκα του στο νοσοκομείο (η προαναφερθείσα ποιήτρια). Η ζωή συνεχίζει να προσφέρει συναρπαστικές ιστορίες σε όσους μπορούν να τις διηγηθούν. Κομμάτια όπως το υπέροχο «Evita’s Lullaby» – η επιρροή του θανάτου του πατέρα του στην μητέρα του -, το «Looking for Love» ή το «Died a Little Today» σπάνια βγαίνουν σήμερα. Και μπορούν να τα βιώσουν όλοι, κυρίως όμως εκείνοι που έχουν ζήσει μικρούς θανάτους. Και αναρωτιέμαι, πόσοι φανς του Anthony και των Johnsons του θα αντέξουν εδώ μέσα.

Πρώτη δημοσίευση:  εδώ.