Πανδοχείο

Πρόκειται για λόγια της Άλι Σμιθ, μιας από τις πλέον ενδιαφέρουσες συγγραφείς των τελευταίων χρόνων και μετρ της πολυφωνικής γραφής, που δίνει μια απολαυστική συνέντευξη εδώ. Από μαγνητόφωνο περνούν και τρεις διαφορετικοί Έλληνες συγγραφείς με αφορμή τα τελευταία τους βιβλία (Γιάννης Κιουρτσάκης, Κώστας Κατσουλάρης, Κώστας Ακρίβος).

Το τελευταίο τεύχος της χρονιάς είναι, όπως συνηθίζεται, διπλάσιας ύλης αλλά και επετειακής μορφής, εφόσον κλείνονται δύο χρόνια από την επανέκδοση του περιοδικού. Μέσα στις 240 σελίδες του, εκτός από τα καθιερωμένα σχόλια, ρεπορτάζ, ημερολογιακές σημειώσεις, καταλόγους, ειδικότερα θέματα (Γιατί φθονούμε τα ευπώλητα βιβλία; Πώς υποδέχεται τον «άλλο» η ελληνική λογοτεχνία;) κι όλες τις καθιερωμένες στήλες, αναπνέουν δύο κύριοι πνεύμονες.

Στον πρώτο, 14 πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς (Μαρία Μαρκουλή, Μαρία Φακίνου, Κώστας Διακουμπής, Μάριος Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνος Μίσσιος, Χρύσα Μπαχά κ.ά.) παρουσιάζουν οι ίδιοι τα φρέσκα βιβλία τους, μια μορφή παρουσίασης που πάντα παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί έγραψαν, πώς το έγραψαν, τι είχαν στο μυαλό τους, τι βγήκε.

Στον δεύτερο, παρουσιάζονται διακόσια βιβλία, που δεν πήραμε καν είδηση πότε κυκλοφόρησαν, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο, εφόσον σήμερα που στις προθήκες των βιβλιοπωλείων βλέπεις μόνον ένα μέρος αυτών κι αυτό χωρίς σαφή κριτήρια. Το πολυσέλιδο αφιέρωμα του τεύχους αφορά το χιούμορ στον Ν. Καζαντζάκη. Και προτού κλείσουμε το τεύχος, ξανακάνουμε το καθιερωμένο ταξίδι σε ορισμένες χώρες. Η στάση στη Ρωσία είναι και πάλι σκοτεινή: όλοι αναμένουν την κυκλοφορία της Αλμυρής Λίμνης του Βλαντιμίρ Σολοούχιν, όπου αποδεικνύεται ότι ο Αρκάντι Γκαϊντάρ, εξαιρετικός συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ήταν στυγνός εκτελεστής στα χρόνια της κόκκινης τρομοκρατίας…

Κλείνω ξανά με την Άλι Σμιθ: Δε θα ‘θελα να είμαι γνωστή για τίποτα. Το να είσαι γνωστός σημαίνει ότι δε θα μπορέσεις ξανά να γράψεις άλλο βιβλίο σωστά. Ο εαυτός θα μπει εμπόδιο στο βιβλίο.