Πανδοχείο

Φάκελος; Γιατί γράφουμε;

 ….διότι απλούστατα δεν γίνεται διαφορετικά. Γράφουμε διότι λειτουργούμε. Ως διαδικασία αναπνοής κι εκπνοής. […] Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ «δεν γράφω»: πρόκειται για σκέψη θανάτου. Βεβαίως αντιγράφω, όσο μεθοδικότερα μπορώ, αυτό που συμβαίνει εντός μου, αυτό που ο νους μου παρέχει ως εικόνα δύναμης. Από την άποψη αυτή γράφω, σημαίνει αποδελτιώνω τα δεδομένα, τα οποία προϋπήρξαν προ πολλού ή σχετικά προσφάτως ένδον. […] Η γραφή ως ολική προσοικείωση της ζωής: οι λέξεις που δεν θέλουν ν’ αφήσουν τίποτα, ως εκ των πραγμάτων, να πέσει στο χώμα της λήθης [σ. 93]

…απαντάει ο Γιώργος Βέης στο ερώτημα – επίκεντρο του «φακέλου» στο παρόν τεύχος του περιοδικού «Γιατί γράφουμε;» ενώ στο δικό του κείμενο ο Γιώργος Μπλάνας καταλήγει: συνεπώς στο ερώτημα Γιατί γράφουμε; περιέχει κατά κάποιος τρόπο την απάντησή του, αφού τιθέμενο απαντά στην προβληματική της ματαιότητας της γραφής. Και η απάντηση είναι: Για τίποτα, αφού ούτε αποτελεσματικοί μπορούμε να είμαστε ούτε κάποιου είδους αλήθεια μπορούμε να προσφέρουμε. [σ. 98]. Ο Φίλιππος Δρακονταειδής μετατρέπει το θέμα [Γιατί δεν γράφουμε] και εκκινεί από ένα οριακό προσωπικό γεγονός που βίωσε στην ηλικία των τεσσάρων: «την εκτέλεση του πατέρα του, στελέχους, όπως λέγεται, της Αντίστασης», και όλα όσα ακολούθησαν: την κατάταξή του στην χορεία των ορφανών, την υποχρέωση απόκρυψης του γεγονότος για ευνόητους λόγους, την επιτυχή έκφραση «θύμα πολέμου».

Αν τα κατοπινά χρόνια δεν συσσώρευαν πρόσθετες οδύνες από σεισμούς, αρρώστιες, δυστυχήματα, θα υπήρχε κάποια απόσταση από όλα αυτά. Αν η ζωή ήταν (έτσι φαντάζομαι) ελάχιστα πιο εύκολη και το πρώτο κοστούμι μου δε ήταν το κοστούμι του θείου που είχε πεθάνει και το είχαμε δώσει στον σύντροφο ράφτη να το γυρίσει ανάποδα και να το φέρει στα μέτρα μας, θα είχα πάρει κάποια απόσταση από τον πατέρα μου. Νομίζω πως έμεινα δίπλα του, πως δεν έφυγα ποτέ από το πλευρό του. Τώρα πια, στον τελευταίο ατραπό του βίου μου, φαίνεται πως τον έχω στην προστασία μου, λες και εγώ είμαι ο πατέρας του, αφού εκτελέστηκε στην ηλικία των 37 ετών (και σε αυτή την ηλικία παρέμεινε(, ενώ εγώ είμαι πρεσβύτερός του. Κρίνω λοιπόν σήμερα πως έγραψα εκείνους τους στίχους ως φωνή προς τον εκτελεσμένο, ως επιβεβαίωση του δεσμού μου, ως αλλαγή που τον ενδιέφερε. Ίσως συνέχισα να γράφω για να νιώθω παραλήπτης είναι ο πατέρας μου, αυτή η απουσία παρουσία. [σ. 72]

Τις υποψίες τους πάνω στο ερώτημα καταθέτουν ακόμα οι Χρύσα Σπυροπούλου, Κατερίνα Ζαρόκωστα, Ελισάβετ Αρσενίου, Παναγιώτης Γούτας, Νίνα Ράπη, Χρύσα Φάντη, Γιώτα Αργυροπούλου, Στάθης Κουτσούνης, κ.ά. και ο φάκελος συμπληρώνεται με μια παλαιά σχετική αναφορά του Νίκου Καββαδία. Η πλούσια ύλη περιλαμβάνει διηγήματα και αφηγήματα[Μαρία Μήτσορα, Φοίβος Μπότσης, Βιρχίλιο Πινιέρα, Jose Emilio Pachecko]· στο μαγνητόφωνο ο περίφημος φωτογράφος Peter Mayer, τονίζει ότι η ψηφιακή φωτογραφία σε φέρνει πλησιέστερα σε αυτό που θέλεις να εκφράσεις, σε άλλη ηχογράφηση ο Πέτρος Μάρκαρης συζητάει για την κρίση και το αστυνομικό μυθιστόρημα· ο Γιάννης Πολύζος στα πάντα ενδιαφέροντα Γράμματά του από την Νέα Υόρκη γράφει για την έκθεση Come closer: Art around the bowery 1969 – 1989· o Γιώργος Ρούβαλης συντομογραφεί τα εκατοντάχρονα του Οκτάβιο Παζ αλλά και τον νέο μεξικανικό σινεμά, ο Homero Aridjis εκτενώς νεκρολογεί τον Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες ο Carl Rakozi καταθέτει «μια σημείωση για την μουσική και την μουσικότητα» και τέλος, στο τέλος του τεύχους, ο Ελαχιστότατος και οι ’ πνάκηδες φέρνουν τα πάνω κάτω.

Προς υπεράσπιση του Ομπάμα, ίσως ο ίδιος να μη γνωρίζει τι κάνει το Ισραήλ στη Γάζα με τα όπλα που έχει την ευγένεια να του προσφέρει. Άλλωστε στηρίζεται στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που είναι πολύ απασχολημένες να συλλέγουν μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αό τους πολίτες οπότε δεν υπάρχει χρόνος για άλλες υποθέσεις. Ο στόχος του Ισραήλ είναι εδώ και καιρό πολύ απλός: Η βήμα βήμα επιστροφή στον «κανόνα». Ποιος είναι όμως ο «κανόνας»; Για τη Δυτική Όχθη ο «κανόνας» υπαγορεύει την συνέχιση της παράνομης κατασκευής οικισμών και υποδομών έτσι ώστε να γίνει εφικτή η ενσωμάτωσή τους με το Ισραήλ, όπως αξία και αν έχει αυτή, εξωθώντας ταυτόχρονα τους Παλαιστίνιους σε υποβαθμισμένες γειτονιές, που θα της επιβάλλεται καταστολή και βία. [σ. 28]

….γράφει ο Noam Chomsky σ’ ένα εκτενέστατο κείμενό του για την Δυτική υποκρισία και τα δύο μέτρα και δυο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην κρίση στην Ουκρανία και στην σφαγή στην Γάζα. Και αναχωρούμε με τον πολύτιμο λόγο της κορυφαίας ποιήτριας του Ιράν Simin Behbahani, που πέθανε τον περασμένο Αύγουστο το καλοκαίρι: Εμείς οι συγγραφείς θα ήμασταν ειλικρινά τιμημένοι την ημέρα που δεν θα υπάρχει κανένας συγγραφέας στη φυλακή, κανένας φοιτητής υπό κράτηση και οι δημοσιογράφοι θα είναι ελεύθεροι καθώς και οι πένες τους.  [σ. 192]

Στις εικόνες: Γάζα, Octavio Paz, Noam Chomsky, Simin Behbahani.

Επί του πιεστηρίου: το νέο τεύχος [αρ. 40] των (δε)κάτων έχει ήδη κυκλοφορήσει