Κυβερνήτες του βιομηχανικού κόσμου, κουρασμένοι γίγαντες της σάρκας και του ατσαλιού, έρχομαι από το κυβερνοχώρο, το καινούργιο σπίτι του πνεύματος. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητώ από εσάς που ανήκετε στο παρελθόν να μας αφήσετε ήσυχους. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσά μας. Δεν έχετε καμία ισχύ εκεί που συχνάζουμε….
Με τις φράσεις του John Perry Barlow από την περίφημη «διακήρυξη της ανεξαρτησίας του κυβερνοχώρου» (1996) ξεκίνησε ο συνεργάτης τού Reality-Tape την παρουσίαση του τεύχους στη σχετική εκδήλωση.
Επιτέλους, ένα ζήτημα που όλοι συζητούσαν και κανείς δεν έκανε το βήμα να εκθέσει, αγγίζεται σε ένα ευρύ αφιέρωμα: λογοτεχνία και ηλεκτρονικά μέσα. Με ποιο τρόπο οι νέοι δρόμοι του άυλου επηρεάζουν την σύγχρονη λογοτεχνία; Η εξειδικευμένη στο θέμα Τιτίκα Δημητρούλια (που έχει την επιμέλεια του Φακέλου, μαζί με την Μπέκη Μπλουμ) εξετάζει το θέμα από την πλευρά του συγγραφέα, του αναγνώστη και του ίδιου του κειμένου, καθώς και την ψηφιοποιημένη λογοτεχνία.
Ακολουθούν κείμενα για την ηλεκτρονική λογοτεχνία, τις ψηφιακές βιβλιοθήκες, την πνευματική ιδιοκτησία, το μυθιστόρημα του κινητού (που ανθεί στη Ιαπωνία), αυτοπαρουσιάσεις ηλεκτρονικών (λογοτεχνικών) περιοδικών και βιβλιοφιλικών ιστολόγίων, μια έρευνα του Δημήτρη Αθηνάκη για τις σελίδες των ελλήνων λογοτεχνών στο διαδίκτυο (βάσεις δεδομένων, fan clubs ή στεγνή πληροφορία;), συζητήσεις και σελίδες από bloggers.
Στέκομαι ενδεικτικά σε δύο: στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του προαναφερθέντα συνεργάτη με τίτλο The Internet Pastoral. Μαθαίνουμε για τον Barlow, πρώην στιχουργό των Grateful Dead, κτηνοτρόφο από το Wyoming, παιδί των αυθεντικών 60’s, που έγκαιρα είδε το διαδίκτυο ως ένα λειτουργικότατο άναρχο οικοσύστημα και σκάρωσε το EEF, μια ταχείας δικαστικής επέμβασης για την προάσπιση των «θεμελιωδών δικαιωμάτων του κυβερνοχώρου», ενώ από άλλη κατεύθυνση μας έρχεται ο Larry Lesig (Code and Other Laws of Cyberspace), δημιουργός του Creative Commons, ενός εναλλακτικού συστήματος διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας.
Από την άλλη, οι Ρόμπερτ Λόουελ, Σάλμαν Ράσντι, Ζέιντι Σμιθ, Τζόναθαν Φρέινζεν, Μάργαρετ Άτγουντ, Τι Σι Μπόιλ και άλλοι λογοτέχνες ή μη μας αποκαλύπτουν πώς διαχειρίζονται τις ηλεκτρονικές επιστολές των αναγνωστών τους («Λογοτεχνικές επιστολές χαμένες στον κυβερνοχώρο»). Σχετικά διηγήματα προσφέρουν οι Δημήτρης Σωτάκης (Ηλεκτρονικός πατέρας) Δημήτρης Μαμαλούκας (Solo has no friend), Δημήτρης Γκενεράλης (Μπλογκ Νουάρ), Ξενοφών Μπρουντζάκης (Αμερικάνικα Χριστούγεννα), Ηρώ Νικοπούλου (Η τελευταία εντολή) κ.ά. Στο τέλος, τα (δε)κατα μας εύχονται ευτυχισμένο το 2019. Τι άλλο να περιμέναμε από ένα περιοδικό που θέλει να μας πηγαίνει δέκα χρόνια μπροστά;
Πανδοχείο 