Έγγραφη αναφορά της Μυστικής Αστυνομίας του Ήχου.
Συνιστούμε την προσοχή όλων για τον εμφανιζόμενο ως Flashbulb. Πρόκειται για έναν εκ φύσεως ύποπτο μουσικό. Δισκογραφεί με ένα σωρό ψευδώνυμα κι αντώνυμα (Acidwolf, CHR15TPUNCH3R, DJ ASCII, Dr. Lefty, Dysrythmia, Flexe, Human Action Network, Lucid32, rnd16, Sixty Six Ex, Q-Bit! – το θαυμαστικό δικό μας). Από το 1999 βέβαια κυκλοφορεί (και με τις 2 έννοιες) ως The Flashbulb αλλά κάθε αξιοπρεπής παράνομος έχει κι ένα στάνταρ όνομα. Έπειτα, μοιράζει απλόχερα ο ίδιος τη μουσική του μέσω διαδικτύου χωρίς μεσάζοντες. Τέλος, εμφανίζεται με μούσι και γυαλιά, προφανώς ψεύτικα.

Πρακτικό της συνεδρίασης των Ταμπελοφόρων Κριτικών.
Τα έχουμε βρει κι εμείς σκούρα με αυτόν. Ο υπεύθυνος της Intelligent Dance Music (IDM) τον έχει καταχωρίσει στις αρμοδιότητές του, αλλά συνάντησε τις αντιρρήσεις των ειδικών του breakcore κι οι δυο μαζί τους κατατακτητές του ambient και του film music. Και είμαστε ακόμα στην αρχή….Γιατί πραγματικά ο δαιμόνιος 30χρονος πολυμουσικός μας δεν έχει απλά παίξει σχεδόν όλα τα στυλ των παραπάνω ειδών αλλά το έχει κάνει με θαυμαστά αποτελέσματα.

Ληξιαρχείο του Σικάγο.
Μιλάτε για τον κατά κόσμον Benn Lee Jordan. Από τότε που όρισε ως βάση του την πόλη μας, συνθέτει με καταιγιστική έμπνευση πάσης φύσεως οργανικές συνθέσεις για σελλυλόιντ, παραστάσεις, εικόνες ή στο έτσι, ασχολήθηκε με παραγωγή και για να ξεφύγει από τα πολλά κουμπιά, το ρίξε στην τζαζ κιθαρίζοντας και ντραμάροντας. Με αυτό το όνομα έχει ήδη εκδοθεί 10 φορές: M³ (2000), These Open Fields (2001), Fly! (2002), Girls Suck But You Don’t (2003), Resent and the April Sunshine Shed (2003), Red Extensions of Me (2004), Kirlian Selections (2005), Reunion (2005), Flexing Habitual (2006), Welcome to Chicago (2007).

Τα αποτελέσματα του Εργαστηρίου του Πανδοχείου.
Το Soundtrack to a vacant life αποτελεί ίσως το πιο μελωδικό και εύληπτο έργο του Flashbulb, με την έννοια ότι δεν έχουμε εδώ εκείνες τις τεθλασμένες α λα Warp σκληρές ηλεκτρονικές γωνίες και του αυστηρού idm των προηγούμενων κυκλοφοριών του. Στην ουσία μας δίνει την αίσθηση ότι στοιχηματίζει με τον εαυτό του πως μπορεί να συνθέσει τριάντα διαφορετικά θέματα για φιλμ, ένα πολλαπλό σάουντρακ για μυριάδες ταινίες μικρού ή ατέλειωτου μήκους, εκτεινόμενος σε όλο το φάσμα της ηλεκτρονικής αλλά και κινηματογραφικής σύνθεσης. Με αυτή την προοπτική είναι αυτονόητο ότι χρησιμοποιεί ακουστικά όργανα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με αξιοσημείωτη παρουσία και πάλι των Claire Nicholson και Greg Hirte σε τσέλο και βιολί/βιόλα αντίστοιχα – ακούστε την έξοχη συμβολή τους στα Remember Tomorrow και Hello I’m Benn.
 

Φυσικά ακόμα κι έτσι η ποικιλία είναι απερίγραπτη: έξοχα post rock κιθαριστικά ξεσπάσματα (Kirlian Voyager, Forbidden Tracks), πιανιστικά μαργαριτάρια (La Tristesse Durera Toujours), οργιώδεις tribal ρυθμοί (Vicious Circle), americana κιθαρίσματα (Steel For Pappa), βαλκανίζοντα θέματα (Highway One) και κυρίως στραφταλίζοντα πληκτροφόρα instrumentals ασύλληπτης ομορφιάς και απλότητας μαζί (Warm Hands In Cold Fog, Ι Believed In God, Returning Flight Theme).

Ο Ben The Flashbulb ετοίμαζε αυτό το έργο επί δύο σχεδόν χρόνια και δεν πτοήθηκε από το άδοξο τέλος της τρίχρονης λαμπρής ζωής της Sublight Records που θα τον έβγαζε. Το κατοχύρωσε κι αυτό στην δική του Alphabasic και διέσπειρε τη μουσική του μέσω peer-to-peer και torrents, συνοδεύοντάς την με ένα κείμενο όπου προτρέπει τους «downloaders – pirates – pseudocriminals» να αγοράσουν από εκείνον ή να μοιράσουν απλόχερα.

http://myspace.com/bennjordan
http://www.bennjordan.com/blog/

Y.Γ. Τα εικονιζόμενα εξώφυλλα είναι από τους 2 προηγούμενους δίσκους του. Το αντίστοιχο του παρόντος μάλλον μοιάζει με την παραπάνω προσωπογραφία…

Πρώτη δημοσίευση σε: http://www.mic.gr/cds.asp?id=15274

Όμως η σιωπή των νεκρών χλευάζει τα πάθη και τις αγωνίες των ζωντανών.
(σ. 53)

Ήρωας: Ένας οστεοφύλακας ζει αποτραβηγμένος από τα πάντα, με εξαίρεση το μικρό ταπεινό του βασίλειο, το οστεοφυλάκιο. Σε αυτό τον τόπο μνήμης και λήθης μαζί γειτνιάζουν λήσταρχοι, εμφυλιοπολέμιοι, ερωτύλοι, χαρακτήρες του 21, του 49, του … 67 και άλλων διψήφιων συμβόλων. Εδώ μπορεί να εικάζει τον βίο και την πολιτεία των σεμνοτάτων οστών, τώρα που ο μυελός των οστών τους δεν αναταράσσεται από τα ρίγη της σαρκός και ενίοτε να προχωρεί σε παρηγορητικές συζεύξεις μετά τινων πενθουσών συζύγων ή ανεψιών.

Πώς βασιλεύει στο σιωπηλό ποίμνιό του; Μα τοποθετώντας κατά βούληση τα κιβώτια με τα οστά από τα ψηλά στα χαμηλά κι από τα ορατά στα παραμερισμένα, φτιάχνοντας μια νέα χωροταξία της Ιστορίας. Έτσι αποδίδει δικαιοσύνη στους «κιβωτιόσχημούς» του και τους «οίκους» τους, έτσι δημιουργεί σχέσεις και συσχετισμούς. Εδώ άλλωστε οι μνήμες δεν χάνονται και οι αδικημένοι ή σιωπηλοί μπορούν να «μιλήσουν».

Πλοκή: Εφόσον ο κάθε «κιβωτιόσχημος» εκπροσωπεί μια ιστορική περίοδο αλλά και έναν ολόκληρο κοινωνικο-πολιτικο-ιδεολογικό κόσμο, μπορείτε να φανταστείτε πόσο βράζει αυτό το ιδιόμορφο βασίλειο και πόσοι το εποφθαλμιούν. Αυτός ο ύστατος σταθμός του κόσμου γίνεται πεδίο ανταγωνισμών και μαχών από τοπικές (τύπου μικροπολιτικής συμφεροντολογίας) έως εθνικές, με κοινό στοιχείο όλων τον παραλογισμό και την γελοιότητα. Βλέπετε, σήμερα που ο καθένας θέλει να ξαναγράψει την Ιστορία από την σκοπιά της ιδεολογίας και του εθνικισμού που τον συμφέρει, η Οστεόπολη αποτελεί την ιδανική αφετηρία. Ο αδιατάρακτος κόσμος της θα διαταραχθεί, οστά θα θρυμματιστούν, κουτιά θα βεβηλωθούν, τοιχογραφίες θα καταπέσουν, ιερωμένοι θα αναμειχθούν, γείτονα κράτη θα θελήσουν ολίγη ξένη Ιστορία, η θλιβερή όψη των Βαλκανίων θα αναδυθεί. Όλοι διψούν για εξουσία, ακόμα και εδώ!

Θέλγητρα: Αυτό το εξαιρετικά πυκνό, ειρωνικό αφήγημα αποκτά με χαμαιλεόντειο τρόπο στοιχεία παρωδίας, μαύρης κωμωδίας, αλληγορίας, μεταφοράς μέσα στη μεταφορά μέσα στη μεταφορά, νουβέλας ανοιχτού τέλους. Χωρίς καμία μακάβρια διάθεση ισορροπεί σε πολλαπλούς συμβολισμούς και λεπτούς διπολισμούς (λογικό/υπερφυσικό, παρελθόν/παρόν, πίστης/υστεροβουλίας). Κανείς δε διδάσκεται από την μικρότητα των ανθρώπινων εγνοιών αλλά και των αισθημάτων εθνικής μειονεξίας μερικών – μερικών λαών μπροστά στο αναπότρεπτο της κατοίκησης όλων μας στην οστεόπολη. Ashes to ashes, dust to dust!

Γραφιστικά: Η διαστρωματωμένη ατμόσφαιρα του Οστεοφύλακα δεν θα είχε τέτοια πυκνότητα αν δεν ανέπνεε με μια γλώσσα ζουμερότατης καθαρεύουσας, με πονηρές διαχύσεις αρχαΐζουσας και λαϊκής. Αν η γλώσσα που έκανε τόσο απολαυστικούς τον Ροΐδη και τον Βιζυηνό έχει ατυχώς και αποκλειστικώς συνδεθεί με πολιτικό και κοινωνικό συντηρητισμό ή με εκκλησιαστικούς κόλπους δεν φταίμε εμείς! Σε πολλές περιπτώσεις (όπως στις παρωδίες και ακριβώς εδώ) αποτελεί τον ιδανικό λειμώνα άντλησης ανεξάντλητων λέξεων αλλά και γρίφων!

Φάκελος φιλοξενούμενου: Γεννημένος στην Κύπρο, έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές (η τελευταία: Σαν άλλοθι οι λέξεις, 2003, στις ίδιες εκδόσεις) Εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Αθήνα.

Απόσπασμα: Είναι και αυτός ένας τρόπος να περιφέρεται κανείς στα ξώβεργα της μνήμης. Δεν το είπε έτσι ακριβώς, αλλά αυτό μάλλον θα εννοούσε…όταν προσπαθούσε…να του ερμηνεύσει το ατίθασο της μνήμης και των συνειρμών, με τους οποίους αυτή συχνά διεγείρεται. Τα ξώβεργα. Ένα «έτσι» και το πουλάκι πιάστηκε. Και βασανίζεται να ξεκολλήσει. Και αφήνει τα νυχοπόδαρά του, ενθύμιο της περιπέτειάς του, πάνω στο ξώβεργο. Και έτσι ματωμένο περιφέρεται στον αιθέρα και φοβάται, τρέμει μην ξαναπιαστεί. Το ένοχο παρελθόν επιζητεί ανεξόφλητα χρέη. Γι’ αυτό και έρχεται και επανέρχεται – κι αυτός που πιάνεται στα ξώβεργα της μνήμης πληρώνει, πληρώνει … (σ. 41-42)

Συντεταγμένες: Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2007, σελ. 115.

Πρώτη δημοσίευση σε: http://www.mic.gr/books.asp?id=15457