Αυτή κι αν είναι απρόσμενη εξέλιξη: λίγο προτού κλείσουν δεκαετία ζωής, οι Peter Bjorn & John βγάζουν αμιγώς οργανικό δίσκο – και δεν μιλάμε για pop instrumentals. Στην γλώσσα των φανζίνς και των blogs, το Seaside Rock ανήκει στην κατηγορία των δίσκων ff (: fuck you fanboy). Κοινώς: δεν μας ενδιαφέρει να ικανοποιήσουμε τους φανς μας, θα βγάλουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πιστοί λοιπόν στο ανά διετία ραντεβού τους (2002: S/T, 2004: Falling Out, 2006: Writer’s block), άπιστοι στο κοινό τους.Ηχογραφημένο στο στούντιο που οι Abba έγραψαν τα περισσότερα τραγούδια τους, έχοντας στο νου τους τις σχολικές μουσικές ορχήστρες της χώρας τους (την θητεία στις οποίες σκέφτηκαν πως δεν είναι δυνατό να απαρνηθούν), περιλαμβάνει ποικίλες ινστρουμένταλ απόψεις: οργανικά που θα γίνονταν άψογα b-sides ή μοιάζουν με τις δοκιμές των Yo La Tengo, ιδέες που μοιάζουν ημιτελείς, απλές ασκήσεις ύφους και κιθαριστικά σκίτσα, ένα σινεματικότατο Next Stop Bjursele, το εύγλωττο (εκ τίτλου) School of Kraut. Η διάθεση ποικιλίας φαίνεται ήδη από τα δύο πρώτα κομμάτια: η κληρονομία της Morr ακολουθείται από την τεχνοτροπία … διαφημιστικών jingles.
Μια τέτοια επιλογή δεν έγινε αψήφιστα: η τριάδα δήλωσε πως αυτή η φωνητική σιωπή θέλει να αποτυπώσει την σιωπηλή παιδική ηλικία που ζει κανείς στη βόρεια Σκανδιναβία γενικώς. Αυτή η περιβαλλοντική άποψη είναι άλλωστε που στερεί από την πλήρη αφωνία: οι διάσπαρτες φωνές που ακούγονται εδώ κι εκεί δεν είναι παρά ηχητικά σπαράγματα από τις πόλεις των τριών μελών. Γι’ αυτό και θα ακούσετε εδώ έναν τυχαίο σαξοφωνίστα από το Norsjö, έναν παππού από τη Vika και την μονολογούσα κομμώτρια Siw από την Piteå. Από την άποψη της παραδοσιακής τραγουδοποιίας ο Peter Moren φέτος έβγαλε το προσωπικό The last tycoon, σε μπαλλαντοειδείς (και ιδιαίτερα βαρετούς) τόνους.
Ο δίσκος κλείνει με τα καλύτερα: μια κορυφαία περιηγητική ηλεκτρόνικα στο Barcelona που σας περιμένει στο τέλος του κειμένου κι ένα έξοχο φωτεινό ποπ τρισιμισάλεπτο, για να μην πάει χαμένο το εξώφυλλο που θυμίζει Felt.
Πανδοχείο 
