Πανδοχείο

Οι προ δεκαετίας σχηματισθέντες I Am Kloot εξακολουθούν να έχουν εκείνα τα στοιχεία που μας τους έκαναν εξ αρχής αγαπητούς: μια φωνή που κρυσταλλίζει, αφηγούμενη μικρές σκοτεινές ιστορίες ρομάντζου ή πόνου, την ομίχλη του Μάντσεστερ (θα μπορούσε να είναι και της Κοπεγχάγης ή του Άμστερνταμ) να νοτίζει τις νότες τους κι ένα στα τέσσερα τραγούδια τους να είναι κομψοτέχνημα μελωδίας. Καμιά έκπληξη λοιπόν στον τέταρτο στουντιακό δίσκο των IAK μετά τα Natural History (2001), I Am Kloot (2003), Gods and Monsters (2005), πέμπτο αν υπολογίσουμε και τα Peel Sessions του 2006.

Εδώ η τριάδα (ο Bramwell, ο μπασίστας Pete Jobson και ο ντράμερ Andy Hargreaves, που μετατρέπεται σε πεντάδα στα live, με προσθήκη των αδελφών Colin και Norman McLeod σε keyboards και slide) τον αφιερώνει στον αδικοχαμένο συντοπίτη και φίλο singer και songwriter Bryan Glancy που πέθανε το 2006 (δείτε σχετικά: http://www.bryanglancy.blogspot.com/). Οι ίδιοι δηλώνουν πως πολλοί από τους στίχους προέρχονται από συζητήσεις μαζί του. Μια άλλη έμπνευση που τονίζει συχνά ο ο Bramwell αποτέλεσαν οι σόλο ακουστικές τους εμφανίσεις σε μικρούς χώρους, τόσο στη σύνθεση όσο και στο κλίμα που επιθυμούν να αποτυπώσουν.

Πώς να εξηγήσω το γεγονός πως ενώ είναι ολοφάνερη η ομοιότητα της φωνής του σχήματος με τη φωνή των Nits κανείς δε το αναφέρει; Είναι ακόμα τόσο άγνωστοι οι περίτεχνοι Ολλανδοί κυβιστές της ποπ, απ’ τους οποίους μοιάζουν να βγαίνουν τα μαγικά Down at the front και Only role in town; Έχει γούστο αυτοί οι συννεφιασμένοι Ντυλανίσκοι, που αφήνουν για λίγο – αν και όχι εντελώς – την γειτονική επίδραση των Doves και Elbow, αγγίζουν τους Decemberists και κάνουν χειραψία στους Go Betweens (ιδίως στο Ferris wheels) να μην γνωρίζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη των ανεπανάληπτων εκείνων Ολλανδών…

Παρά το γεγονός πως ο ακροατών και φανς τους διευρύνθηκε, περιλαμβάνοντας και περιώνυμους όπως ο Danny Boyle (που παραδέχεται πως τους έμαθε απ’ την κόρη του), ο Pete “Libertines/Babyshambles” Doherty (που δηλώνει πως είναι η πιο αγαπημένη του μπάντα) και ο Christopher Eccleston (που ζήτησε πρωταγωνιστικό ρόλο στο βίντεο του Proof), το σχήμα άφησε την εταιρεία του και άρχισε να πουλά σε περιορισμένη έκδοση τον νέο αυτό δίσκο τους στις συναυλίες τους, σχεδόν ένα χρόνο πριν την επίσημή του κυκλοφορία. Ο τίτλος αφορά τις (περιορισμένες, λόγω χρημάτων) μέρες που μοιράστηκαν Moolah Rouge Studios του Stockport, το The Runaways είναι γι’ αυτούς που τρέχουν μακριά, κι όλα αυτά είναι η πιο γλυκιά εκδοχή βροχερής ποπ μελαγχολικών τοπίων.