Θεατρική Ομάδα Αλυπίας Πράξεις
Η Μάργκο Μέισον, φεμινίστρια συγγραφέας, ευπώλητη θεωριών – κατευθύνσεων που το κοινό της ακολουθεί πιστά – τυφλά, βρίσκεται σπίτι της ασθενούσα από συγγραφικό μπλοκάρισμα και ασφυκτιούσα των προθεσμιών. Εκεί εισβάλλει η πρώην φοιτήτριά της Μόλλυ Ρίβερς και την δένει με χειροπέδες στην καρέκλα του γραφείου της, κατηγορώντας την για μετάλλαξη των ζωών τους: η μητέρα της, ως φανατική αναγνώστριά της, την έδωσε μικρή για υιοθεσία και πρόσφατα έπεσε στις ράγες του τρένου αγκαλιά με το βιβλίο της Το Ευφυές Αιδοίο, ενώ η ίδια έκανε επέμβαση για να μην μπορεί να κάνει παιδιά. Οι διάλογοι που ακολουθούν (με το περίστροφο στραμμένο στην αιχμαλωτισμένη) είναι κοφτεροί, στα όρια μεταξύ αυτοδιάθεσης και ευθύνης τρίτων. Μέχρι ποιο όριο δικαιούται να πειραματίζεται ο συγγραφέας, δημιουργώντας ο ίδιος ζωντανές αποδείξεις της προπαγάνδας του; Μπορεί να εγκληθεί για πράξεις που ενέπνευσε στους αναγνώστες του;
«Η αυτάρκεια είναι το γυναικείο βιάγκρα». «Οι γυναίκες που νοιώθουν δυστυχισμένες, ας εγκαταλείψουν τα παιδιά τους». «Όταν γεννιέται ένα παιδί πεθαίνει μια νουβέλα!». «Η μητρότητα είναι γενετικός αυνανισμός». «Η δύναμή σου κινδυνεύει να μετριαστεί από την αγάπη». Η Μέισον οφείλει να απολογηθεί για τις συνεχείς μεταστροφές συνθημάτων και θεωριών, που στην ουσία αποτελούσαν εμπορικά τρικ. Άλλωστε στην ανταγωνιστική της αντιπαράθεση με τη νεαρή οπλοφόρο η συγγραφέας δεν σταματάει να εμπνέεται για τίτλους υποψήφιων βιβλίων. Κλειτορισμός, Μαντάμ Ωοθήκη, Σε βρήκα στο Google.
Στην παρέα προστίθενται σταδιακά: η κόρη της Μέισον, ένα σωματικό ράκος από τον συζυγικό και μητρικό ρόλο, που μαθαίνει έκπληκτη πως χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα προς αποφυγή στα πανεπιστημιακά μαθήματα της μητέρας της, κι ακόμη ο γαμπρός της, ένας ταξιτζής κι ο εκδότης της. Το όπλο αλλάζει χέρια, ο καθένας έχει κάτι να προσάψει στον άλλον, να τον φέρει αντιμέτωπο με το μοντέλο της ζωής του αλλά και ν’ απολογηθεί για το δικό του. Αν σε κάποιες στιγμές οι εντάσεις καταλαγιάζουν και διακρίνονται σημεία επαφής, λίγο αργότερα ξανά όλα είναι έτοιμα να εκραγούν και το περίστροφο στην γωνιά του δωματίου είναι ζωντανή πρόκληση.
Εύγλωττη κωμωδία, μεταξύ φάρσας, σάτιρας και πρόζας α λα Μάμετ, εναλλασσόμενη μεταξύ σοβαρότατου και αστειότατου, τραγικού και ξεκαρδιστικού. Από τη μια ο εγκλωβισμός στο ρόλο της νοικοκυράς – Εσείς πήγατε το φεγγάρι, ενόσω εμείς βρισκόμασταν στην κουζίνα ψήνοντας κουλουράκια – από την άλλη το μεταφεμινιστικό χάος και στη μέση οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε για να φτάσουμε στο άλλο άκρο από αυτό που θέλουμε ν’ αποφύγουμε. Και τελικά μήπως το βιογραφικό του καθενός μας πρέπει να περιλαμβάνει τα σχετικά τραύματα; Κάπως έτσι συστήνει τον κόσμο μεταξύ τους ένας χαρακτήρας εδώ. Στο τέλος ο ατζέντης βρίσκει τα αντίπαλα δέοντα της Μέισον εξίσου ελκυστικά και εμπορεύσιμα. Συμβόλαια για όλους. Ίσως στο μέλλον σταματήσει και η συνεργασία με την κυρία, δεν πουλάει πια. Δεν ειπώθηκε, αλλά διαφάνηκε. Να σημειωθεί πως το έργο ανέβηκε με πάταγο στο West End του Λονδίνου το 2008 και φέτος στο L.A. με την Ανέτ Μπένινγκ.
Σκηνοθ. Κατερίνα Νικολοπούλου, μτφ. Άμυ Πασσά, σκην. – κοστ. Μαρία – Ελένη Καποτοπούλου. Παίζουν: Αννέτα Παπαθανασίου, Άμυ Πασσά, Χριστίνα Κάπαδοχα, Δημήτρης Μοσχονάς, Χρήστος Συρμακέζης, Στέφανος Αθανασόπουλος. / Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57, τηλ. 211-40008631 – 23/12 (Δευτ. – Τρ.), 1-18/1 (Τετ. – Κυρ.).
[Joanna Murrey Smith, The female of species, 2006]
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 