Πανδοχείο

Δεν γνωρίζω για πόσους αναγνώστες ο ακάλυπτος χώρος της κατοικίας και ιδίως της πολυκατοικίας υπήρξε το κατεξοχήν μέρος του παράξενου, του έρημου ή του αξιοπαρατήρητου – για μένα ήταν σίγουρα όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Σταδιακά βέβαια και με τόσες αλλαγές σπιτιών την θέση του πήραν οι ίδιοι οι κοινόχρηστοι χώροι της πολυκατοικίας και τα ίδια τα διαμερίσματα με τους αμίλητους και αντι-καλημεριστές συνοίκους. Ενδιαφέρον υλικό ψυχορεαλιστικής γραφής, προσωπικής περιγραφής και λογοτεχνικής υπογραφής, κι ακριβώς έτσι το αντιμετωπίζει η Κάλλια Παπαδάκη (Διδυμότειχο, 1978 – Θεσσαλονίκη – Βοστώνη – Αθήνα), οικονομολόγος αποδράσασα για χάρη του γραψίματος και της κινηματογραφίας.

Οι «έξι κοινόχρηστες ιστορίες» εκκινούν και καταλήγουν στους παραπάνω χώρους μόνο που εδώ συμβιώνουν όχι τόσο οι άνθρωποι όσο οι ιστορίες, άρα συνυπάρχουν βίοι, πορείες που ανεπαίσθητα διασταυρώνονται, χωρίς να εισχωρούν η μία στην άλλη, που συμπλέουν σε κοινά χωρικά ύδατα – σύμφωνα και με μια ιδιαίτερα διαδεδομένη κινηματογραφική οπτική των τελευταίων δυο δεκαετιών, ιδίως της τελευταίας. Η ανοιχτή πόλη μας εκθέτει όλους, η κλειστή πολη/κατοικία βρίσκεται εδώ και τουλάχιστο μας κρύβει για όσο μας παίρνει, τα νοσοκομεία είναι ιδανικοί χώροι εμπορίου συναισθημάτων, τα νομικά αδικήματα έχουν αναπόφευκτη παρουσία στην ζωή των περισσότερων, η τηλεόραση δεν σε προστατεύει με τίποτα όταν είναι να βγεις στον διαφορετικό έξω κόσμο.

Αυτός είναι ο κόσμος μας, έτσι κι αλλιώς, όλοι αυτοί κινούνται δίπλα μας: οι διακινητές των κινέζικων κρεάτων, οι μεγαλωμένες με τον πολιτισμό των πρωινάδικων, οι επανευρισκόμενοι μέσω facebook, οι διπλά και λάθρα βιώντες, οι παραβάτες που δεν είναι πλέον οι απειλητικοί επαγγελματίες του εγκλήματος αλλά οποιοσδήποτε. Ο γείτονας αποτελεί ανεπιθύμητη παρουσία, απειλή και υπο-αντι-κείμενο προς εκτόνωση, κάποιοι άλλοι ψάχνουν απεγνωσμένα την έμπνευση (και δη σε τέτοιους γκριζοχώρους) αλλά πού να την βρουν, εφόσον έχουμε μάθει να κοιτάζουμε μ΄ έναν μόνο τρόπο, γι’ αυτό και μας σαστίζει η συναρπαστική περιγραφή της πόλης(βάσει ήχων, διαδρομών, στάσεων, φαντασιών κλπ.) έναν απαχθέντα μέσα από το σκοτεινό πορτ μπαγκάζ. Αφού οι περισσότεροι βλέπουν κάπως έτσι: Η Δήμητρα είναι μια βιτρίνα – καθρέφτης και πάνω στο γυαλί αντανακλάται αυτό που βλέπεις. Όσο και να κοιτάξεις μέσα, βλέπεις μόνο τον εαυτό σου. Αν πάλι δεν κοιτάξεις, δεν θα δεις τίποτα.

Αγαπημένοι σας παλαιότεροι και σύγχρονοι συγγραφείς.
Paul Auster, Ian McEwan, Στρατής Τσίρκας, Salman Rushdie, Italo Calvino, Philip Roth, John Updike, V.S Naipaul, Patrick Modiano… 

 Αγαπημένα σας παλαιότερα και σύγχρονα βιβλία.
Τα παιδιά του Μεσονυχτίου (Rushdie), Αόρατες Πόλεις (Calvino), Αλεξανδρινό Κουαρτέτο (Durrell), The Bone People (Keri Hulme) , Η Αντιζωή (Roth), Τι είδε η γυναίκα του Λωτ (Μπουραζοπούλου), American Gods (Neil Gaiman)…,

Αγαπημένα σας διηγήματα.
Τα διηγήματα των Raymond Carver και A. Chekhov

Σας έχει γοητεύσει κάποιος σύγχρονος νέος έλληνας λογοτέχνης;
Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου κι ο Χρήστος Οικονόμου

Σας ακολούθησε ποτέ κανένας από τους ήρωες σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;
Φροντίζω και δεν αφήνω ίχνη. Δεν έχω facebook. Είδατε τι έπαθε και που κατέληξε ο Στράτος στον ήχο του ακάλυπτου.

Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας.
Kurt Wallander. Μόνο για την ντετεκτιβική οξύνοιά του, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του στα βιβλία του Henning Mankell.

Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;
Σε ξένα πατώματα, σε σκαλοπάτια, σε μέσα μεταφοράς, σε πάρκα, καφέ, μπαρ…

Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;
Στο δρόμο τις παγιδεύω, συνήθως καθ’ οδόν. Πιο σπάνια στο γυμναστήριο. Μετά τις επεξεργάζομαι στον υπολογιστή. Συχνά δεν είναι παρά ο ενθουσιασμός της στιγμής. Μια στις τόσες είναι κάτι που αξίζει να το δουλέψεις και να το δοκιμάσεις στο χρόνο.

Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;
Κυρίως κατά τη γραφή. Ακούω το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά. Κρατά το ίσο στη σκέψη και τις λέξεις που παρατάσσονται να συνταχθούν. Κοινώς έχω μουσικές εμμονές. Αυτή τη στιγμή ακούω το fake empire από το συγκρότημα the national. Σ’ επανάληψη.

Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του βιβλίου σας Ο ήχος του ακάλυπτου;
Στη θύρα στέκεται ο Στράτος. Θα σας ξεναγήσει καλύτερα από μένα. Είναι έμπειρος. Έχει πάνω από χρόνο στη δουλειά. Καλή ανάγνωση!

Η κριτική αποδοχή του ήταν ομόφωνη. Καταλάβατε τι ακριβώς προκάλεσε όλες αυτές τις θετικές και υπερθετικές προσλήψεις;
Υπάρχουν πολλές συνιστώσες. Ένα πρώτο, φρέσκο βιβλίο. Η σχετικά νεαρή ηλικία. Κι όλα σε συνδυασμό με τις εκδόσεις Πόλις που βγάζουν έναν πρωτοεμφανιζόμενο τη χρονιά. Το δεύτερο βήμα θα’ ναι πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου. Η κριτική είναι πιο έντονη κι οι προσδοκίες επίσης.

Πώς βιοπορίζεστε;
Με τις λέξεις που γράφονται. Μάλλον θα τα κατάφερνα καλύτερα με τα οικονομικά.
Μόνο που δεν κατάφεραν να με κερδίσουν. Πάντα είχα το μυαλό μου αλλού.

Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Τη Στρατιά του E.L Doctorow.

Τι γράφετε τώρα;
Σενάριο για τον κινηματογράφο

Ένθετα εφημερίδων, λογοτεχνικά περιοδικά, βιβλιοφιλικά ιστολόγια. Αν έπρεπε να επιλέξετε με τη σειρά την λογοτεχνική σας ενημέρωση, ποια θα ήταν η διαδρομή;
Ένθετα εφημερίδων, βιβλιοφιλικά ιστολόγια, λογοτεχνικά περιοδικά.

Δημοσίευση και εδώ.