Πανδοχείο

W(ilhelm) N(ero) P(ilate) Barbellion (Bruce Frederick Cummings), The Journal of a Disappointed Man, 1920, σ. 72 [το απόσπασμα από το βιβλίο του Ντέβιντ Λοτζ, Ανήκουστος βλάβη, εκδ. Bell, 2009 (David Lodge, Deaf Sentence, 2008), μτφ. Έφη Τσιρώνη, σ. 331]

Προσωπικά μου αρκεί η τιμή ότι ανήκω στο σύμπαν – ένα τέτοιο σπουδαίο σύμπαν, και μια τόσο σπουδαία τάξη πραγμάτων. Ούτε ο ίδιος ο Θάνατος δεν μπορεί να μου στερήσει αυτή την τιμή. Γιατί τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει το γεγονός ότι έζησα, ότι εγώ υπήρξα εγώ, έστω και για ένα τόσο μικρό διάστημα. Κι όταν πεθάνω, η ύλη που συνθέτει το σώμα μου θα παραμείνει ακατάλυτη και αιώνια – άρα, ό,τι και να απογίνει η «Ψυχή» μου, η σκόνη μου θα συνεχίσει να υπάρχει, με το κάθε ξεχωριστό άτομό μου να παίζει το δικό του ξεχωριστό ρόλο -, είναι βέβαιο δηλαδή ότι θα εξακολουθήσω με κάποιο τρόπο ν’ αφήνω το σημάδι μου. Όταν πεθάνω, μπορείτε να με βράσετε, να με κάψετε, να με σκορπίσετε – αλλά δεν μπορείτε να με καταστρέψετε: τα μικροσκοπικά άτομά μου απλώς θα χλευάσουν την τόση εκδικητικότητα. Ο θάνατος δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω απ’ το να σε σκοτώσει.

Στον Ντίνο Χριστιανόπουλο