Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Ιάπων Katsuhiko Maeda: αλλάζει διαρκώς (μουσικές) φόρμες (ηχητικής) παραλλαγής, περνώντας από μινιμαλισμό, σε πειραματισμό και μετά σε πιο «στρέιτ» κατασκευές. Στην ουσία κανένας δίσκος του δεν μοιάζει με τον προηγούμενο, όλοι όμως έχουν το στοιχείο της εξερεύνησης και του απρόβλεπτου. Εδώ στην δέκατη κυκλοφορία του και σε δική του πλέον εταιρεία, ανεβάζει το ρελαντί στο πενταπλάσιο, υψώνει τα κρεσέντα, δαιμονίζει τα βιολιά, παραμορφώνει τα σαξόφωνα. Αυτή τη φορά η Φιλενάδα του Τέλους του Κόσμου είναι αλλοπρόσαλλη, φασαριόζα και τρικάτη. Έχει κυκλοθυμικές διαθέσεις και οξεία νευρική εκφραστικότητα. Οι Επτά Ηλίθιοι μετατρέπονται σε 13 φανφαρόνους με 3 αναπληρωματικούς και κάνουν τα θελήματά της σ’ ένα πανηγύρι ήχων, οργάνων και υπερβολής. Καμία σχέση με τις παρελθοντικά άμπιεντ ρομάντζα, τον αγαπημένο των περισσοτέρων δίσκο του Dreams End Come True ή την σπλίτ κυκλοφορία με Mono (Palmless Prayer).
Τα περισσότερα όργανα τώρα παίζονται ζωντανά και το όλο σύνολο συχνά μοιάζει με ηλεκτρονικό σάουντρακ για κάποιο φρενιασμένο video-game (και τελικά το έχει συνθέσει και το σκοράκι του για το animé film Air Doll). Στο Les Enfants du Paradis θαρρείς τζαμάρουν ακριβώς δυο πρέσβεις του ηλεκτρονικού οργανωμένου χάους: Fuck Tarots και Dan Deacon. Το TEEN AGE ZIGGY επιχειρεί εκ νέου προσβολή του είδους με μπαχαρικά κιθαριστικά σολάκια (χμ, πάει, δεν πάει, πάει…). Το ULYSSES GAZER υποδειγματικά κινηματογραφεί κατασκοπευτικό φιλμ: ένα δραματικό πιάνο πίσω, κοφτά έγχορδα για τις σπινιές του αυτοκινήτου, κιθαρίσματα σκληρά για την ένταση – αλλά και εγκοπές για κάτι πιο σημερινό. Το GALAXY KID 666 μοιάζει με υπερταχεία έγχορδων πάνω σε drum and bass σιδηροτροχιές – και είναι γνωστό τι παθαίνουν οι υπερταχείες που δεν γνωρίζουν τι εστί φρένο: εκτροχιάζονται. Αλλά εκτροχιάζονται θεαματικά. Το Bohemian Purgatory Part.1 σχεδόν περιγελά την κλασική πιανική μουσική, μ’ ένα σαξόφωνο να γλείφει τρυφερά κι ένα ντραμ μασίν ρυθμισμένο στο ταχύτερο δυνατό, ενώ στο δεύτερο μέρος οι φωνές αποτελούν προσθετικά μηχανικά όργανα.
Μιλάμε για 9λεπτα και 10λεπτα κομμάτια που κυριολεκτικά σε εξαπατούν καθώς κυλάνε σα νεράκι και σου δίνουν άλλη διάσταση του χρόνου. Είναι σαφές πως τα τραγούδια αυτά δύσκολα περιγράφονται κι ακόμα πιο δύσκολα ακούγονται αν το αυτί δεν είναι εξασκημένο και προτιμά το εύηχο τρίλεπτο κουπλορεφρέν. Παραδόξως η τριάδα πριν το φινάλε μοιάζει να ήρθε από άλλο δρόμο, ανέκδοτο, πλανήτη: ηλεκτρονική κακοφωνία, τυχαία πληκτρολογία, το γκρουτς κλατς μπλιμπ λάπτοπ στιλάκι που – το έχουμε ξαναπεί – το παίζουμε και μόνοι μας, δεν χρειάζεται και να το «αγοράζουμε». Απ’ τα τρία bonus το Anne αδικείται κατάφωρα: ένα τέτοιο απειλητικό πιάνο πάνω σε ambient βαμβάκι θα αποτελούσε ιδανικό σάουντρακ τελειώματος. Κάθε τελειώματος.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 