Κλείνοντας σχεδόν μια δεκαετία ύμνων, θορύβων και σκηνικών εξάρσεων η Μπρουκλύνεια Τριάδα εμμένει στο βασικό της στιλ: αυθεντική ροκ εντ ρόλλ πιστοποίηση με τραγούδια φωνακλάδικα (όχι από τη φωνή αλλά από το όλο σύνολο), γενικά ένας ολομέλωδος θορυβικός ήχος που δεν μπορεί παρά να ακούγεται δυνατά, πολύ δυνατά. Ε, κάπου εκεί εισχωρούν τα αλλοπρόσαλλα πλήκτρα τους, ενοχλητικά για τους πολλούς, υπερ-ευπρόσδεκτα για όσους αγαπάμε το ίδιο το ροκ εντ ρολλ των χορδών με το μη ροκ εντ ρολλ των μπλιμπλικιών. Κάποιες φωνητικές υπερβολές μάλλον εγκρίνονται ως ενισχυτικές τέτοιων φιλόδοξων ύμνων. Noise rock; Βεβαίως, αλλά με τραγούδια να τα θυμάσαι, όχι να τα ξεχνάς. Math rock; παίζεται αλλά απορρίπτεται απ’ τις δεύτερες ακροάσεις.
Το line up της μπάντας άλλαξε και ξανάλλαξε ουκ ολίγες φορές, ιδίως ανάμεσα σε 4μελές (όπως τους βρήκαμε στο προηγούμενο LP τους Receivers, 2008 – εδώ) και τριμελές όπως είναι τώρα. Στην πρώτη γραμμή βέβαια παραμένουν οι συνιδρυτές Dan Friel και B.J. Warshaw να στριμώχνουν τις στεντόρειες φωνές τους σε μια παράξενη χημεία του ενός, σε μια ιδέα να ακουστούν σαν πρόσθετα όργανα, βρισκόμενα πάντως στο ίδιο επίπεδο με τα παχύρευστα όργανα και την πολυστρώματη ενορχήστρωση (Dave Fridmann συμπαράγοντος και μικτεύοντος). Πέμπτος δίσκος με 12 τραγούδια όπου τα τέσσερα λεπτά καθίστανται απαγορευτικό όριο (μόνο 4 τα ξεπερνάνε κι αυτά ως το μισό), σ’ ένα ακόμα πιο αβανταδόρικο, πιασάρικο στιλ που ξεκίνησε με το Mapmaker του 07 και ενισχύθηκε με το Receivers του 08, οπλίζοντας με γερό σκυροδεματικό ροκ αυτό που δειλότερα έχτιζαν οι δυο πρώτοι δίσκοι Groundswell (03), Stay Afraid (06).
Κι όλα στο ίδιο φορμάτ: βαθηχητικός χαμός κάτω (ή πάνω) από πανεύκολες μελωδίες, διασκεδαστικά φαζαρίσματα, τζαμαρίσματα και γκλαμαρίσματα. Κατά φωνή: ο Τυραννόσαυρος Ρεξ θα ήταν στο στοιχείο του, ορισμένοι του πούρου αμερικάνικου underground των 80ς μας κουνάνε τις κιθάρες, σε μια στιγμή ο ψευτοθόρυβος θυμίζει Butthole Surfers, στις χειρότερες τους Κέλτες των Σταδίων, κάτι Levellers και κάτι Super Furry Animals, που κάνουν το επικό υπερεπικό…Αλλά ίσως εδώ στο Hurricane ένας στίχος έχει νόημα: I used to be a hurricane but now I’m just a breeze.
Το Rest μου θυμίζει το απαράμιλλο, αξεπέραστο, αξιέραστο στιλ των Husker Du, κι ίσως οι αντηχήσεις εκείνου του παραδείσιου ροκ περισσότερο με έλκουν στους PL, άντε και μια σύγχρονη επιρροή (ιδίως στο τελικό Neverchanger), εκείνη των Soundtrack of Our Lives. Ε, το Α Thousand Roads ακριβώς συνενώνει τις μεν με τις δε. Κι όσο για την εμμονή τους να ρίχνουν μερικά ασύντακτα πλην καταταίριαστα σύνθια πάνω στα τάστα (σε σημείο να αναρωτιέσαι αν τελικά προσπαθούν ν’ ακουστούν κι αυτά ως κιθαριστικά σόλα), κανένα πρόβλημα. Αφήστε που στην καλύτερη σχετική στιγμή (Outnumbered) το kraut – ίζειν εστί φιλοσοφείν.
Και προτού φύγω καταϊδρωμένος, αναρωτιέμαι: αυτό έχει να παρουσιάσει το ροκ εντ ρολλ το 2011; Αυτό είναι ό,τι μπορεί να μας δώσει σε εντατική κι εντασιακή φόρτιση; Ένας δίσκος στους τόσους, φουλ σε γερά πατήματα κι επιρροές; Πόσο παραπάνω να πάει το ξεσήκωμα, τι συνέχειες μπορεί να έχει; Και ξανά το βασανιστικό ερώτημα: τον λιώνεις ως γέννημα του 2011 ή επιστρέφεις στα παλαιότερα κορυφαία, ακουστά ή ανήκουστα; Ή να θρέψω νέες ελπίδες πιστός στον στίχο του Without A Seed – Nothing Grows Without A Seed; [8/10]
Πρώτη δημοσίευση όπως πάντα: mic.gr.
Πανδοχείο 