Πανδοχείο

Όλοι όσοι συμβαδίσαμε με τον Nick Cave, έστω κι από απόσταση, νοιώθουμε μια διακριτική υπερηφάνεια. Δεν αναφέρομαι στη στάση των φαν της χώρας μας που τον στήριξαν όταν σχεδόν οπουδήποτε αλλού τον έριχναν στο πυρ το εξώτερον·  μάλλον είναι η αίσθηση ότι εκείνος πέρασε τον παθών του τον τάραχο, κατέβηκε σ’ όλες τις κολάσεις που μπορεί να κατέβει άνθρωπος μα τελικά είναι ακόμα μαζί μας – και εμείς τον συντροφεύαμε σ’ όλα αυτά.

O δωδέκατός του δίσκος είναι απολαυστικός, ίσως περισσότερο απ’ τη χρυσή ισορροπία που άγγιζε στους προηγούμενους δυο. Αυτονόητα τον σιγοντάρει και τον στηρίζει η κακόσπορη συνοδεία του· δεν είναι δυνατό να φτιαχτούν τέτοια πράγματα χωρίς τους Mick Harvey, Blixa Bargeld, Thomas Wydler, Martyn P.Casey, Jim Sclavunos, Warreln Ellis. To πρώτο κομμάτι του Nocturama (: χώρος στους ζωολογικούς κήπους όπου φιλοξενούνται τα νυκτόβια ζώα), το Wonderful life (καθόλου δίδυμο με την από κοινού διασκευή του What a wonderful world με τον Shane McGowan), αφήνει αμέσως τα ίχνη του στον αιθέρα όταν τελειώσει, κι ας μην έχει αρχή μέση και τέλος όπως τα υπόλοιπα. Το κλείσιμο του δίσκου είναι το οργιαστικό γενέθλιο πάρτι Babe I’ m on fire – στο ενδιάμεσο ο δίσκος κλείνει τα βλέφαρα σε πλείστες Cave εποχές. Στο δίλημμα αν πρέπει να παραμένουμε στάσιμοι ή να αλλάζουμε τη μουσική μας ο Cave δε σκάλωσε – απλά προχώρησε.

Έτσι δεν έχει και πολλά κοινά με τον εαυτό του ’83 ή του ’87 αλλά δεν θα μπορούσε και να είναι άλλος από τον ίδιο. Η αυτοκαταστροφικότητα που νομίζαμε ότι ήταν όλο το ζουμί στη μουσική του τώρα έχει εκλείψει. Δεν έχει μόνο μια οικογένεια να φροντίσει, ίσως είναι και το ότι όλα τα χρόνια που έμεινε στο Ρίο ντε Τζανέιρο είδε στα πολλαπλά πρόσωπα της ζωής δυστυχίες χειρότερες απ’ τις δικές του. Αλλά οι συνήθειές του παρέμειναν: ακόμα και στις παραγκουπόλεις τιμούσε τα νυχτερινά καφενεία και τις παρηκμασμένες γειτονιές. Όταν οι άλλοι πήγαιναν σε φαγεία της προκοπής, εκείνος ένοιωθε πιο άνετα στις καντίνες των σταθμών, μαρτυράει ο Harvey σε μια προπέρσινη συνομιλία με κάτι φιλοφανς που πέτυχα τυχαία. Πόσοι άραγε θυμούνται, πόσοι ήταν στην Αθήνα μετά την συναυλία στο Σπόρτινγκ που πήγε και κοιμήθηκε σ’ ένα παγκάκι σε μικρό πλατεάκι των Πατησίων και τον ψάχναμε; Πόσοι θυμούνται πέντε χρόνια μετά που στη μέση του All tomorrows parties εντός του Club 22 έφυγε πάλι απ’ τη σκηνή και πήρε τους δρόμους; Κι επειδή σίγουρα θα τα θυμάται ο ίδιος (κι ας έπαιζε το παιχνίδι της αμνησίας), αναρωτιέμαι αν συνοφρυώνεται ή γελάει με τις αλλοτινές του ισορροπίες στα ξυραφένια σχοινιά.

Όπως και να έχει, τα τραύματα και οι ανησυχίες που σε κατατρώνε σε ακολουθούν όπου και να πας … το μυρίζομαι στο άλλο οργιώδες εδώ Dead man in my bed. Καταραμένες ψυχές δε παύουν ποτέ να σουλατσάρουν σε ιστορίες σαν κι αυτή, που μάλλον ξέφυγε απ’ τα γραπτά τού The first born is dead. Mετά θα μερακλώσει στις ψευδαισθήσεις των Still in love και  She passed my window, θα σου ζαχαρώσει την πίκρα μ’ ένα He Wants You, θα σε δονήσει με τη ρυθμική ροκιά του Bring it on, στο τέλος θα σε καταλαγιάσει με τη pub μπαλάντα Right out of the hand. Είμαι σίγουρος πως ακόμα κι αν ήταν αποκομμένος απ’ όλο τον κόσμο θα είχε εμπνεύσεις για πολλούς δίσκους ακόμα. Κρατάει το δικό του στυλ ελάχιστα επηρεασμένος απ’ οτιδήποτε σύγχρονο (την εποχή του δίσκου δήλωνε πως γουστάρει ελάχιστους σύγχρονους – Radiohead, Spiritualized) έχοντας επίγνωση πως ούτε ο ίδιος ούτε ο Tom Waits θα φτάσουν στις σφαίρες ενός Dylan ή ενός Van Morrison.

Την εποχή του Νυχτοράματος ο Cave εξακολουθεί να μιλάει με αφορισμούς και ν’ απαρνιέται τις ποιητικές του «φλέβες», υποστηρίζοντας πως μια φράση τύπου έλα μωρό μου μπορεί ν’ απογειώσει ένα τραγούδι αλλά και να ακούγεται γελοία σ’ ένα ποίημα. Και μάλλον έχει οριστικά απεκδυθεί την περσόνα του ποιητή (που άλλοτε ανεχόμασταν από ευγένεια μέσω των ποιημάτων που δημοσίευε). Αδιάφορο για μας, εφόσον μας αρκεί η καταδίκη του στην εσαεί κατασκευή αυθεντικών ψυχογραφημάτων και στο μόνιμο άνοιγμα της συνθετικής του φλέβας στα ορυχεία διαμαντιών. Θα μπορούσε το  Nocturama να είναι για τα σημερινά φυντάνια ότι και το Your funeral my trial; Δεν ξέρω, αλλά καλή κατάδυση να έχουνε.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ.