Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ιστορία του ταγκό», σε: Εβαρίστο Καριέγκο, εκδ. Ύψιλον, 1984, μτφ. Τάσος Δενέγρης, σ. 101 [Jorge Luis Borges, Evaristo Carriego, 1930]
Σε ένα διάλογο του Όσκαρ Γουάιλδ διαβάζουμε πως η μουσική μας αποκαλύπτει το προσωπικό παρελθόν που μέχρι εκείνη τη στιγμή το αγνοούσαμε και πως μας κάνει να θρηνήσουμε για δυστυχίες που δεν μας συνέβησαν και λάθη που δεν κάναμε· όσο για μένα, ομολογώ ότι αποκλείεται ν’ ακούσω το Ελ Μάρνε ή το Δον Χουάν και να μη θυμηθώ ακριβώς ένα στωικό και συγχρόνως οργιαστικό παρελθόν στο οποίο εγώ προκάλεσα τη μάχη κι αγωνίστηκα για να πέσω στο τέλος, σιωπηλός, σε μια συγκεχυμένη μονομαχία με μαχαίρια. Ίσως αυτή να είναι η αποστολή του ταγκό: να δώσει στους Αργεντινούς τη βεβαιότητα ότι υπήρξαν γενναίοι, ότι ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις της ανδρείας και της τιμής.
Πανδοχείο 
1 Σχόλιο to “Λογοτεχνείο, αρ. 129”