Γράψτε μας για το βιβλίο σας.
Το Καζάνι είναι η δεύτερή μου συλλογή διηγημάτων, προέκυψε τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη μου συλλογή (Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας, Εκδόσεις Γαβριηλίδης) και αποτελεί τη συνέχεια της συγγραφικής μου αναζήτησης όσον αφορά τη μικρή φόρμα. Το οπισθόφυλλο μαρτυρεί τη γενικότερη ατμόσφαιρα του βιβλίου που είναι ασφυκτική και ταυτόχρονα ασφυκτικά χαριτωμένη, σε ταλάντευση ανάμεσα στον ωμό και τον μαγικό ρεαλισμό, μια πτυχή της λογοτεχνίας που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα: Κόψτε έναν άνθρωπο προσεχτικά σε όσο το δυνατόν ομοιόμορφα κομμάτια. Πετάξτε ό,τι περισσεύει ή χρησιμοποιήστε το αργότερα για ζωμό. Γεμίστε του την κοιλιά με σκέψεις και διαφόρων ειδών άλλα βαρίδια. Ράψτε τον καλά με ελπιδοφόρο και πολλά υποσχόμενο νήμα. Πασαλείψτε τον με μισή πρέζα αγάπης και καναδυό θρυμματισμένες λέξεις. Χύστε κι ένα καλά γεμάτο ποτήρι απελπισία. Και μαύρο χιούμορ αν έχετε. Προσέξτε τις μύγες και ο,τιδήποτε ιπτάμενο περιφέρεται από πάνω του. Τοποθετήστε τον στο ψυγείο για όσο νομίζετε. Βάλτε τον στο καζάνι σε όσους βαθμούς θέλετε. Αφήστε τον να ψηθεί αργά, στα ζουμιά του. Αν ενώ ψήνεται χαμογελά μην ανησυχήσετε. Ανεβάστε λίγο τη θερμοκρασία.
Μοιραστείτε μια ιδέα, έμπνευση και επιθυμία που σας έκαναν να το γράψετε.
Έγραψα το Καζάνι για όλους όσους κοχλάζουν μέσα τους γεμίζοντας το έξω πιτσιλιές. Ακόμη και για αυτούς που κλείνουν το καπάκι, μη μπορώντας καν να ξεχειλίσουν. Το έγραψα και για αυτούς που αντέχουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανέχονται.
Συστήστε μας σε έναν χαρακτήρα του.
Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιον ανθρώπινο χαρακτήρα, οι άνθρωποι άλλωστε παρεξηγούν εύκολα. Θα επιλέξω το ρόπαλο που κρατά συντροφιά στον Δημοσθένη και κοιμάται στο διπλανό μαξιλάρι. Το ρόπαλο που αν μιλούσε θα χρησιμοποιούσε ξύλινη γλώσσα, κάτι που ο Δημοσθένης θεωρεί σιχαμερό.
Δώστε μας μια φωτογραφία, δική σας ή άλλων, αναλογική ή ψηφιακή, έντυπη ή διαδικτυακή, που θα ταίριαζε στο βιβλίο σας και γράψτε μας τον λόγο.
Εδώ θα επέλεγα πίνακα αντί φωτογραφία, τους Εραστές του Μαγκρίτ. Στο τέλος του βιβλίου, ίσως, γιατί για μένα αυτός ο πίνακας εκφράζει αυτό που θα ήθελα να νιώσουν και οι αναγνώστες ολοκληρώνοντας το Καζάνι. Εκείνο το συναρπαστικό αντιθετικό συναίσθημα, την πάλη ανάμεσα στην ανάσα και την έλλειψή της.
Εκδ. Νεφέλη, 2015, σελ. 144.
H συγγραφέας στο Αίθριο του Πανδοχείου, εδώ.
Πανδοχείο 