Πανδοχείο

Τάσος Χατζητάσης, Στο café της Ναυαρίνου (οριστικά ημιτελές), Ακροτελεύτιοι εσπερινοί, 1997, εκδ. Πόλις, 2009, σ. 141 – 142.

Σε θυμάμαι σαν τα εικονοστάσια του δρόμου, που τα στήνουν με πολλή φροντίδα για πρόσωπα αγαπημένα που χάθηκαν. Στέκουν στην άκρη του δρόμου, ωραία και λαμπερά, και το καντήλι πάντα να καίει, κι από δίπλα το μπουκάλι με το λάδι, γεμάτο. Με τα χρόνια, όμως, με τους σφοδρούς ανέμους, τις άσπλαχνες βροχές και τη λήθη των ζωντανών, μένουν χωρίς πόρτες, χωρίς αναμμένα καντήλια, σκουριασμένοι οι μεντεσέδες, ρημάζουν με τα χιόνια, δεν έμεινε κανείς να τα φροντίζει, τα ξέχασαν και μένουν έρημα στις άκρες του δρόμου, οδοσήματα για τις ανάγκες βιαστικών οδηγών.