Πανδοχείο

Γράψτε μας για το νέο σας βιβλίο

Μετά το «Παλιοί Λογαριασμοί» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2012) και την «Τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2013), δύο αστυνομικά μυθιστορήματα που θεωρώ ότι κινούνται στον χώρο του Γαλλικού νεοπολάρ, με ανιχνεύσιμες επιρροές από Μανσέττ και Ιζζό με συνεχείς σκληρές αναφορές στα κυκλώματα διαφθοράς και διαπλοκής που ταλανίζουν την χώρα, στα τέλη του 2015 κυκλοφόρησε το τρίτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Το μοτίβο του δολοφόνου» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη).

«Το μοτίβο του δολοφόνου» είναι ένα «καθαρό» σκληρό αστυνομικό μυθιστόρημα. Ένας serial killer κάνει την εμφάνιση του στην σημερινή Αθήνα και σπέρνει στο διάβα του κάμποσα πτώματα. Ακολουθεί όλα τα στοιχεία που βρίσκουμε στην ανάλυση του προφίλ των serial killers. Δηλαδή, ένα συγκεκριμένο γενικευμένο μοτίβο, που συμπεριλαμβάνει καθαυτό το modus operandi των δολοφονιών, τις οκτώ βολίδες σε συγκεκριμένα σημεία στα σώματα των θυμάτων, την παντελή έλλειψη μαρτύρων, την επιλογή συγκεκριμένων καιρικών συνθηκών …μέχρι και τον προσδιορισμό των τόπων των δολοφονιών.

Η ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων ζωής με επικεφαλής την αστυνόμο Τρύπη αναλαμβάνει τις έρευνες για τον εντοπισμό και την σύλληψη του δολοφόνου, μια αποστολή που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη λόγω της έλλειψης κινήτρου των δολοφονιών, αλλά και στοιχείων από τα σημεία των φόνων. Όσο οι έρευνες αργοσέρνονται σαν χελώνες, ο δολοφόνος συνεχίζει απτόητος την δράση του φορτώνοντας με περισσότερα πτώματα τις νεκροτομικές τράπεζες του Νεκροτομείου. Θα χρειαστούν πολλοί μήνες μελέτης των στοιχείων και διασταυρώσεις με πληροφορίες από άλλες χώρες για να μπορέσει η ομάδα των αστυνομικών να πιάσει το κουβάρι από την αρχή και συνδυάζοντας τα στοιχεία που έχει τελικά στην διάθεση της να κατορθώσει να ανακαλύψει τα ίχνη του δολοφόνου. Και τότε…αρχίζει η πραγματική δράση.

Πέρα από την πλοκή και το χτίσιμο των χαρακτήρων, που αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό γιά να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, «Το μοτίβο του δολοφόνου» παρουσιάζει την καινοτομία της επίμονης ενδελεχούς έρευνας και την «συμμετοχή» στην τελική διαμόρφωση του μυθιστορήματος μιάς ομάδας ειδικών. Πιο συγκεκριμένα, επί 14 μήνες ένας αστυνόμος του Τμήματος Εγκλημάτων κατά ζωής, μια ιατροδικαστής προϊσταμένη συγκεκριμένης ιατροδικαστικής υπηρεσίας, ένας διακεκριμένος εγκληματολόγος και τρεις ψυχολόγοι με εμπειρία στο profiling συνεργάστηκαν με στόχο να δώσουν μια εντελώς ρεαλιστική εικόνα της διαδικασίας των ερευνών, αλλά και της πειστικής αποτύπωσης του προφίλ του δολοφόνου από τα παιδικά τραύματα και την απόρριψη μέχρι την ανεπαρκή ανάπτυξη του διαταραγμένου χαρακτήρα του.

Από πλευράς ύφους είναι φανερή η πρόθεση μου, κρατώντας τις επιρροές από την μεσογειακή σχολή σε χαμηλό φόντο, να πλησιάσω περισσότερο την βορειοευρωπαική πραγματικότητα, που πιστεύω ότι ταιριάζει περισσότερο σε κάποιο ζοφερό κλίμα που κυριαρχεί λόγω ακριβώς και του πρωταγωνιστικού ρόλου του serial killer.

Μοιραστείτε μαζί μας μια ιδέα ή έμπνευση που σας οδήγησε να το γράψετε.

Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας νομίζουν ότι το φαινόμενο των serial killers είναι κάτι έξω από την Ελληνική πραγματικότητα. Όπως πιστεύουν Ορθοδοξία, κλιματολογικές συνθήκες και συγκεκριμένος τρόπος ζωής λειτουργούν αποτρεπτικά στην διαμόρφωση τέτοιων φαινομένων. Αλλά, η ιστορία μας έχει αρκετά παραδείγματα. Πέραν των διαβόητων Γερμανών Ντουφτ και Μπασενάουερ, που έδρασαν επί Χούντας, υπάρχουν οι δυο (?) δράκοι Παγκρατίδης (έστω και με πολλές αμφιβολίες γιά την ενοχή του) και Παπαχρόνης. Ο Μπέσκος, ο Δαγκλής και ο Βακρινός με πέντε δολοφονίες στο ενεργητικό του.

Οι συνέπειες όμως της παγκοσμιοποίησης σε συνδυασμό με την κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης διεθνοποίησε και το έγκλημα. Σαν συνέπεια, η δράση κάποιου serial killer και στην χώρα μας ίσως να μην μοιάζει πλέον σαν ένα εντελώς απόμακρο σενάριο. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα.

Συστήστε μας σε ένα χαρακτήρα σας.

Ας μιλήσουμε για την αστυνόμο Τρύπη, την επικεφαλής της ομάδας ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων κατά ζωής. Και μόνο η επιλογή γυναίκας στον κύριο ρόλο απαιτεί τόλμη από τον συγγραφέα, δεδομένου ότι τουλάχιστον στο Ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο. Η πρόθεση μου όμως ήταν να δείξω ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν τουλάχιστον το ίδιο αποτελεσματικά με τους άντρες σε οποιοδήποτε επάγγελμα.

Η Τρύπη είναι χωρισμένη, έχει ένα παιδί και μια συνηθισμένη προσωπική ζωή πέρα από την επαγγελματική. Φοράει απλά ρούχα…τζην και πουκάμισα. Πηγαίνει στο γυμναστήριο, ακούει παλιά ροκ μουσική, πίνει ποικιλιακά κρασιά κι έχει στο γραφείο της στυλό ΜονΜπλαν. Έχει το σεξ ψηλά στην λίστα των προτεραιοτήτων της. Αφιερώνει πάρα πολλές ώρες στην διαδικασία των ερευνών μελετώντας όλα τα εναλλακτικά σενάρια. Δεν είναι ο τύπος με IQ πάνω από 160. Είναι όμως μεθοδική κι επίμονη. Αν και κρατάει τον ηγετικό ρόλο, λειτουργεί πάντα σαν ομάδα με τους υφισταμένους  της ενώ ταυτόχρονα συνεργάζεται στενά με τον διευθυντή του Τμήματος. Και προσπαθεί κινούμενη στον ανδροκρατούμενο κόσμο των αστυνομικών, να αποδείξει ακριβώς το πόσο ικανή είναι να φέρει σε πέρας την αποστολή της…όσο δύσκολη κι αν είναι η σύλληψη ενός ψυχικά διαταραγμένου serial killer, ο οποίος όμως φέρεται εντελώς φυσιολογικά στην καθημερινή του ζωή.

Δώστε μας μια φωτογραφία σας που να ταιριάζει με το βιβλίο σας κι εξηγείστε μας γιατί.

Όσο κι αν έψαχνα δεν θα έβρισκα καλύτερη από την φωτογραφία του εξωφύλλου. Αποτυπώνει στον μέγιστο βαθμό το ζοφερό κλίμα και την διαταραγμένη προσωπικότητα του δολοφόνου.

Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2015.

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης στο Αίθριο του Πανδοχείου, εδώ.

Στην Δελτιοθήκη νέων εκδόσεων οι συγγραφείς παρουσιάζουν το νέο τους βιβλίο και επιλέγουν τις φωτογραφίες που ταιριάζουν με τα λόγια τους.