Πανδοχείο

Συντομογραφίες ακροάσεων από το κασετόφωνο του Πανδοχείου

Πλευρά Α΄

1. Philippe Sarde – Tijuana Haute [OST – La valise, 1974]

Ευδαιμονία γαλλικού κινηματογράφου, σαρδικής μουσικής, χαμογελαστής Μιρέιγ Νταρκ, υψηλής Τιχουάνα.

Χερούλι

2. Dorothy Ashby – Soul Vibrations [Afro Harping, 1968]

Χωρίς Λόγια. Μόνο μια διαισθητική παρομοίωση: σα να παίζει την άρπα της στην σπονδυλική μου στήλη. Καταγωγή Βαθειά.

Δονήσεις

3. Analogy – Analogy [Analogy, 1972]

Βαρέζε, 1972,  Ο ηλεκτρικός ήχος που εμπνέεται από την γύμνια στη φύση. Ο ένας και μοναδικός τους δίσκος, ένας μοναδικός δίσκος.

Πού πήγες;

4. Intergalactic Touring Band – First Landing [S/T – 1977]

Οι κατεβαστές της παράστασης του Εθνικού μοιάζουν με ούφα της σύγχρονου κόσμου: εκτός τόπου, χρόνου και γαλαξία. Ας τους (διεκ)τραγωδήσει η θεατροπρεπής διαγαλαξιακή μπάντα. Μπορούν επίσης να παραγγείλουν την ατομική κινηματογραφική – τηλεοπτική – μουσική μηχανή που προτείνεται στο ένθετο του δίσκου.

Nash στα μούτρα σας.

5. Sonny Rollins –Blue 7 [Saxophonus Colossus, 1956]

Σαξόφωνο που ζωγραφίζει εφταπλό μπλε. Εξήντα χρόνια μετά, το χρώμα παραμένει ίδιο.

μπλεμπλεμπλεμπλεμπλεμπλεμπλε

Β΄ πλευρά

6. Sparks – Suburban Homeboy [Lil’ Beethoven, 2002]

Διαχρονικό ομοζεύγος, με σαφή παλαιοσχολική οξφορδιανή – καμπριτζιανή πνευματικότητα. Στην φωτογραφία ανταλλάσσουν ιδέες με τον Ζακ Τατί.

We are suburban homeboys and we say yo dog and we mean it, by God!
We’ve got an old school mentality, Oxford and Cambridge mentality
Props to our peeps and please keep your receipts

Τρίτο κουδούνι, βγαίνουμε

7. Paolo Conte – Bodyguard for my self [Nelson, 2010]

Πονεμένος από ποιος ξέρει ποιους πόνους ο Paolo Conte αποφάσισε την σωματική φύλαξη εαυτού.

Πιάνο κατά πόνου

8. Wah! ‎– Somesay [Nah = Poo – The Art Of Bluff, 1981]

Some say our ideals are deals
Some say are ideas are jokes
Some say we must end up nowhere
One day I know that they ’ll choke

O ύμνος μας το ’81, ίδιος και το ’16

Είναι ψεύτες, ψεύτες, ψεύτες

9. Randy Newman – Baltimore [Little criminals, 1977]

Hooker on the corner, waitin’ for a train
Drunk lyin’ on the sidewalk, sleepin’ in the rain

Μια πόλη σε δυο φράσεις και τρία λεπτά.

Άραγε άλλαξε κάτι;

10. Warren Zevon – Keep Me In Your Heart [The Wind, 2003]

O αποχαιρετισμός ενός σπουδαίου τραγουδοποιού. Έκανε τις φυγές του τραγούδια – ακόμα και την ύστατη. Το τελευταίο τραγούδι του τελευταίου του δίσκου

Σε κρατάμε

Τσακ, τελείωσε.

Η κασέτα παίζεται σε εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή μακρινής πόλης, σε σπονδυλωτή θεατρική παράταση και σε καθιστικό οικείας οικίας.

Όλες οι κασέτες, στο παράπλευρο ράφι, δεξιά όπως μπαίνετε.