Πανδοχείο

Δημήτρης Πετσετίδης, Θεωρήματα επαρχιακών ερώτων, σε: Επίλογος στα χιόνια, εκδ. Νεφέλη, 1993. σ. 114.

Πού είναι τος ο καιρός που έλεγες ότι έχουμε, πατέρα, πέρασαν τα χρόνια και ούτε καταλάβαμε πώς. Κοινοτοπίες, θα σκεφτείς, αλλά όσο να πεις κύμινο, πάει η ζωή μας, πέταξε. Θυμάμαι τότε που σου διάβασα το στίχο του ποιητή: «Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει» περιμένοντας να σε κάνω να συμφωνήσεις μαζί μου για την αδήριτη φθορά του μάταιου βίου μας και να εκφράσεις κάποια μελαγχολική σκέψη, εσύ, γεμάτος αισιοδοξία, αντέταξες ότι, αντίθετα, η ζωή μας κάθε μέρα μεγαλώνει γιατί αν κοιτάξουμε πίσω, έχουμε περισσότερα να θυμόμαστε.

[Καλοτάξιδος]

Τάσος Χατζητάσης, Στο café της Ναυαρίνου (οριστικά ημιτελές), Ακροτελεύτιοι εσπερινοί, 1997, εκδ. Πόλις, 2009, σ. 141 – 142.

Σε θυμάμαι σαν τα εικονοστάσια του δρόμου, που τα στήνουν με πολλή φροντίδα για πρόσωπα αγαπημένα που χάθηκαν. Στέκουν στην άκρη του δρόμου, ωραία και λαμπερά, και το καντήλι πάντα να καίει, κι από δίπλα το μπουκάλι με το λάδι, γεμάτο. Με τα χρόνια, όμως, με τους σφοδρούς ανέμους, τις άσπλαχνες βροχές και τη λήθη των ζωντανών, μένουν χωρίς πόρτες, χωρίς αναμμένα καντήλια, σκουριασμένοι οι μεντεσέδες, ρημάζουν με τα χιόνια, δεν έμεινε κανείς να τα φροντίζει, τα ξέχασαν και μένουν έρημα στις άκρες του δρόμου, οδοσήματα για τις ανάγκες βιαστικών οδηγών.