Πανδοχείο

Ευτυχώς ο ανεξάντλητος ποιητής και στιχοποιός Ευγένιος Αρανίτσης με την φερώνυμη ποιητική του συλλογή με απάλλαξε από τον κόπο να ψάξω τίτλο για το κείμενο. Εύγε νιε. Άλλωστε δεν μπορώ να κρύψω πως έχω σε ειδικό φάκελο θησαυρίσματα για αυστηρά εποχιακή χρήση.

Φαίνεται πως η κίτρινη εποχή προκαλεί δονήσεις ανά τις άκρες της γης, από την Αυστραλία έως τη Σουηδία. Φαίνεται επίσης πως διαλέγει να εκφραστεί μέσα στους καλύτερους δίσκους που έβγαλαν ποτέ δύο από τα πλέον αξιοσέβαστα σχήματα των παραπάνω τόπων. Δύο κορυφαία κομμάτια για το καλοκαίρι είναι τα Hell Of A Summer (Τriffids) και Pretty Days In The Summer Time (Watermelon Men), από τους καλύτερους δίσκους τους Treeless Plain και Past, Present and Future, που θα φυτέψουν καλοκαιρίες στην καρδιά σας.

Φαίνεται επίσης πως το καλοκαίρι εμπνέει για ιδανικούς ποπ ύμνους, αν κρίνουμε από τα Sun Sea Sand (Revolving Paint Dream) και The Summer You Love (St. Christopher). Το πρώτο το γνωρίσαμε από το ψυχεδελικό ποπ ντεμπούτο τους Off to heaven, στα καλά χρόνια της Creation. Μέσα στη δίλεπτή του διάρκεια η φωνή της Christine Wanless σε βουτούσε σε πελάγη ηλιόκαυστης μελαγχολίας. Δεν είναι πλέον δυσεύρετο, κυκλοφόρησε remastered μαζί με τα υπόλοιπά τους το 2006 στη συλλογή Flowers in the sky. Το δεύτερο, όπως και πολλά άλλα σιροπιαστά τους, δεν περιλαμβάνονταν σε δίσκο, αλλά στην πίσω πλευρά ενός σίνγκλ (εδώ του You Deserve More Than A Maybe) Καμπανιστές κιθάρες και ευάερα πιατίνια για ένα ακόμα καλοκαίρι που περίμεναν να είναι το καλύτερο (και προφανώς την πάτησαν, όπως κι εμείς κάθε φορά…).

Αισθήσεις όπως εκείνη της περιπλάνησης ή του αργού ψησίματος στο ηλιακό καμίνι εκφράζονται τέλεια και παύλα με τις σπονδές των ευγενών αυστραλών ψυχεδελιστών Moffs και του υποχθόνιου Mick Harvey στα Another Day In The Sun (με δροσερό απογευματινό του αντίστοιχο το By The Breeze) και The Sun Directly Overhead αντίστοιχα. Φυσικά ορισμένα στιγμιότυπα δεν έχουν θέση στην τριάδα των περισσευούμενων εποχών. Έχει μάλιστα φτάσει η στιγμή που οι αισθήσεις της άμμου στο παπούτσι και του χαζέματος παντός πλεούμενου απέκτησαν μουσική έκφραση που από μόνη της μεταδίδει ραστώνη: Sightseeing Boat (Isolation Years), Sand In Your Shoe (Αspera).

Όμως το θέρος προκαλεί και τέλειες αυταπάτες και προσμονές, αν κρίνουμε από τα ηδυπαθή Let’s Pretend It’s Summer (Brian Jonestown Massacre) και Indian Summer (James Taylor Quartet). Τα προτείνουμε όχι λόγω των ψευδαισθησιακών τίτλων αλλά και λόγω της πλαστής αναβίωσης ευγενών ειδών, όπως η ψυχεδέλεια και η acid jazz. Άψογα εις το ψευδο-είδος τους! Να προσθέσουμε την αναζήτηση του πολυτιμότερου καλοκαιρινού φίλου (του σερβιτόρου) για τον οποίον επιτέλους γράφεται ικανό κομμάτι (The black heart procession – The waiter 5), τις περίεργες ωκεάνιες μνήμες που αισθανόμαστε στα απανταχού καταστρώματα (Jack or Jive – Memory of the ocean) και ένα που περίσσεψε αλλά είναι από τα αγαπημένα μου: Τhe soundtrack of our lives – Lone summer dream. Για τίτλους τέλους έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ μιας ροκ εντ ρολλ υποτιθέμενης άνεσης (Leather Nun – Summer’s So Short) ή μιας δακρύβρεχτης ποπ θλίψης (Hit Parade – Now The Holiday’s Over). Now the holiday’s over, I’m shaking sand from my shoes and my bag, now it’s over… Πάντως την μεγαλύτερη ποσότητα αλατιού βρίσκουμε στους δύο δίσκους των τριών/τεσσάρων κοριτσιών της Cherry Red, των Marine Girls (Beach Party και Lazy Ways), που κυκλοφόρησαν μαζί: κατά βάση με ακουστικές κιθάρες και αυτοσχέδια κρουστά, θαρρείς φτιάχτηκαν πάνω στην άμμο και δίπλα σε σκηνές.

Η λογοτεχνική ανίχνευση του θέρους είναι ακόμα δυσκολότερη, εφόσον αναρίθμητα μυθιστορήματα έχουν εντός τους καλοκαιρινές σελίδες. Όμως η χρήση αντίστοιχου λεξιλογίου στον τίτλο δείχνει ή κρύβει αρκετά περισσότερα: Αδιάβαστα εξακολουθώ να έχω τα Μετά από πολλά καλοκαίρια του Άλντους Χάξλευ, Το καλοκαίρι πριν από το σκοτάδι της Ντόρις Λέσσινγκ και το μυθικό πλέον Δέκα και μισή βράδυ καλοκαίρι της Μαργκερίτ Ντιράς. Από την Καλοκαιρινή γραφή του Τρούμαν Καπότε και το Καλοκαιρινό ειδύλλιο της Πατρίσια Χάισμιθ, αμφότερα βουτημένα σε μελαγχολίες και σαρκασμούς, προτιμώ τις εκδοχές από δύο συγγραφείς που ύμνησαν σε πολλές σελίδες όλα όσα φέρνει και παίρνει το αγενές τούτο τρίμηνο: Ένα επικίνδυνο καλοκαίρι του Έρνεστ Χέμινγουεη και ένα Ωραίο Καλοκαίρι του Τσέζαρε Παβέζε. Μην σας παρασύρουν τα επίθετά τους, είναι σχετικά.

Πρώτη δημοσίευση σε: http://www.mic.gr/Team.asp?id=13745