Πανδοχείο

Clann Zu – Rua (G7 Welcoming Committee, 2003)

Μπορείτε να φανταστείτε τι μουσική μπορεί να παίζουν πέντε Αυστραλοί όλοι προερχόμενοι από διαφορετικά background και κλίματα (punk, rock, folk, electronica, classical) με τραγουδιστή και ποιητή έναν ευφάνταστο Ιρλανδό; Όχι, δεν μπορείτε. Ακόμα κι αν σας βοηθούσαμε λέγοντάς σας πως διαθέτουν πένα εμπνευσμένων πολιτικοποιημένων στίχων, ενώ ένας απίστευτος βιολιστής «γράφει» δραστικά πάνω τους και πάλι δε θα πήγαινε το μυαλό σας σ΄ένα τόσο συναρπαστικό ήχο.

Από πού ν΄αρχίσουμε; Αυτός ο τελευταίος (Russell Fawcus) είναι ένας σύγχρονος μάγος του βιολιού. Αλλάζει γοητευτικά το πρόσωπο των κομματιών, οδηγώντας τα τη μια σε διαβολικές εξάρσεις και την άλλη σε αυθεντικά ιρλανδότροπα τοπία. Όμως είναι το θρηνητικό του πρόσωπο πού ντύνει δραματικά τις ραψωδίες τους, θυμίζοντας έντονα τον ήχο των Godspeed You Black Emperor! – θα μπορούσαμε συνεπώς να μιλήσουμε για έτερους GYBE! με συντομότερα κομμάτια και στίχους/φωνή;

Μετά είναι ο Declan de Barra, ο αλλοπαρμένος Ιρλανδός που λέγαμε, που γράφει αυτούς τους ασύλληπτους στίχους που βρίθουν από εικονοπλαστική δύναμη. Ακούστε μόνο το «Five Thousand More», ένα συναρπαστικό ελεγειακό ποίημα για τους ομαδικούς τάφους αμάχων. Δύσκολο να πιστέψεις ότι προέρχεται από Αυστραλούς, όχι επειδή οι νησιώτες αυτοί δεν είναι ικανοί για τόσο απρόβλεπτες μουσικές -έχουν αποδείξει ότι γι΄αυτό κι αν είναι !- αλλά επειδή τόσο ζοφερές εικονές μόνο την Ευρώπη του περασμένου αιώνα έχουν στοιχειώσει. «No one knows our names, lying in this grave unmarked / found you lying by the roadside, half way melted into the ground/ come and lay me down beside you here in this ground, with five thousand more…».

Το Rua με άφησε άναυδο. Πέρα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, το σχήμα διαχειρίζεται άνετα μια μεγαλή ποικιλία στυλ εκφράζοντας πλήρως την έννοια ενός πολυ–πολιτισμικού εκλεκτισμού. Φυσικά δεν πάει καν ο νους σου πως κάποια μέλη ήταν στο αυστραλέζικο rap-metal act Non-International Lifeform. Το πολύ να τα φανταζόσουν σε αμιγείς ροκ μπάντες, σε ποστ ροκ συνδυασμούς, σε παραδοσιακές ενατενίσεις – και ναι, πέρασαν απ΄όλα αυτά.

Black Coats And Bandages

Ύστερα απ΄το αποκορύφωμα του Rua, σίγουρα περιμένεις το Black Coats And Bandages να είναι συγκριτικά «κατώτερο». Αυτό που δεν περιμένεις όμως είναι να ακούσεις έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο. Στο εξώφυλλο σκίτσα εμπνευσμένα από την περιβόητη Ημέρα των Νεκρών του Μεξικού, όπου όλος ο κόσμος ξενυχτά στα νεκροταφεία κάνοντας συντροφιά στους νεκρούς τους, ενώ μυριάδες κεριά κι αυτοσχέδια φανάρια δημιουργούν ανεπανάληπτη μυστικιστική ατμόσφαιρα.

Ένα τέτοιο κλίμα αναπαράγεται και στη μουσική του Black Coats And Bandages. To βιολί παραμένει, αλλά οι ταχυτήτες ελαττώνονται και απλώνουν τα κομμάτια. Τα φωνητικά είναι ατμοσφαιρικότερα (δυο κομμάτια τραγουδιούνται στα gaelic), μου θύμισαν τις χαμηλότερες οκτάβες του Peter Hamill, αλλά και τις ακροβασίες του Dave Thomas (Pere Ubu). Στις διάφορες συγκρίσεις που δοκίμασαν άλλοι να προτείνουν (τον σκοτεινό ήχο των Dirty Three, τα φαλτσέτα του Jeff Buckley, τις σκοτεινές ατμόσφαιρες των Dave Matthews Band) ίσως μόνο με τους Out Hud θα συμφωνούσα – μια άλλη όψη των GYBE!, από την οποία οριστικά απομακρύνονται. Στο «One Bedroom Apartment» όμως ακούγονται σαν πρώιμοι Pink Floyd και γενικά σε σημεία το σχήμα φλερτάρει με progressive rock. Είναι και πάλι απίστευτο με πόση άνεση πλοηγούν ανάμεσα στις καλύτερες των επιρροών τους. Το δυνατότερο κομμάτι από εδώ («From Bethlehem To Jenin») αποδεικνύει πως μπορείς τελικά να γράφεις τους ζοφερότερους στίχους και να τους ντύνεις με συναρπαστική μουσική.

Send in your bulldozers to knock your buildings down drop your smartest bombs from the highest clouds  from Bethlehem to Jenin this sound is no obscene    from New York to Dublin they’re swinging in the wind The smell of 3 day death down each deserted street     As the dogs pick their way between the bodies in defeat They’re swinging in the wind

(G7 Welcoming Committee, 2004) Πρώτη δημοσίευση: http://www.butterfly-zine.com/HTML%20Explorer/Clann_Zu_IE.htm